Πολύ καλύτερα από εμένα τα λέει ο Πάνος Τσιρίδης, του οποίου το στάτους αναδημοσιεύω εδώ:

«Η παρατεταμένη κρίση και οι αναγκαστικές προσγειώσεις στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μας έχουν κάνει λίγο πιο αυστηρούς με τον εαυτό μας και λίγο λιγότερο επιρρεπείς στο κυνήγι του θαυμασμού των άλλων. Πριν κάποια χρόνια απολαμβάναμε να πανηγυρίζουμε για το ντοπαρισμένο αθλητικό μας θαύμα.΄Οταν αποκαλύφθηκε η απάτη σπεύσαμε να την αρνηθούμε, να την κουκουλωσουμε και να κατηγορήσουμε τους ξενους ότι δεν αναγνωρίζουν το μεγαλείο μας γιατί μας ζηλεύουν. Ακόμη κι αν βαθιά μέσα μας υποψιαζόμασταν ότι κάτι τρέχει, λανσάραμε για πρώτη φορά την τέλεια δικαιολογία που κάνει σουξέ μέχρι σήμερα: "Γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;" Τώρα αναζητούμε πάλι την αποδοχή και τον σεβασμό με ένα ακομη μελόδραμα που έχουμε πλάσει κυρίως στο μυαλό μας: την ενθουσιώδη αποδοχή των μεταναστών και προσφύγων από τους κατοίκους των περιοχών που πλήττονται. Γίναμε ξαφνικά ανθρωπιστές και διεκδικούμε και Νόμπελ Ειρήνης κόντρα στις αρνητικές, ντροπιαστικές πληροφορίες που σωρηδόν κατέφθαναν μέχρι σήμερα, κόντρα στις διηγήσεις για καταφανή οικονομική εκμετάλλευση της άγνοιας και της δεινής θέσης των ανθρώπων αυτών, κόντρα στις συλλογικές αντιδράσεις ενάντια στην κατασκευή των κέντρων υποδοχής που θα έβαζαν λίγη τάξη στο χαμό. Δεν γίνεται όμως και φόρτιση 15 ευρώ, και νερό 5 ευρώ και νόμπελ ειρήνης την ίδια στιγμή. Ή μάλλον γίνεται: είναι το σκίσιμο του μνημονίου και η παραμονή στο ευρώ. Είναι τα capital controls και η ανάπτυξη. Είναι το έλλειμμα και το παράλληλο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δεν χρειάζεται να δημιουργούμε νέους εθνικούς μύθους. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Αν κάτι μπορεί να μας σώσει είναι η συλλογική αυτογνωσία. Αναγνωρίζω ότι ούτε η δεδομένη συγκυρία ούτε η δεδομένη κυβέρνηση δεν βοηθά ιδιαίτερα στην επίτευξη αυτού του στόχου, αλλά αν θέλουμε να πάμε κόντρα σε κάτι ας ξεκινήσουμε από εδώ.»

 

Πηγή: www.lifo.gr