Σοκαριστικά τα στοιχεία των τροχαίων ατυχημάτων – δυστυχημάτων που έδωσε στον «Σ» ο Βαγγέλης Τζόγιας, ο συμπολίτης μας που επί πολλά χρόνια προσπαθεί με χίλιους δυο τρόπους να μας κάνει «μαθήματα οδηγικής συμπεριφοράς». Σύμφωνα με τα στοιχεία, από το 2010 έως το 2016, σε όλο το νησί καταγράφηκαν 494 τροχαία συμβάντα!!! Από αυτά, 89 συνάνθρωποί μας τραυματίστηκαν σοβαρά και 52 έχασαν τη ζωή τους…

Πιο αναλυτικά, στο «τρίγωνο» καταγράφηκαν 118 τροχαία, εκ των οποίων τα 13 ήταν θανατηφόρα και στα υπόλοιπα, οι σοβαρά τραυματίες ήταν 22. Στην πόλη της Κω, καταγράφηκαν 376 τροχαία, εκ των οποίων τα 39 ήταν θανατηφόρα και στα υπόλοιπα, οι σοβαρά τραυματίες ήταν 67.

Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά, όπως σημείωσε ο κ. Τζόγιας, είναι πλασματικά, διότι, όσοι σοβαρά τραυματίες μετά από λίγες ημέρες χάνουν τη ζωή τους, δεν καταγράφεται ως αιτία θανάτου το τροχαίο, αλλά το αποτέλεσμα της επιπλοκής που αυτό προκάλεσε. «Η κοινωνία λύνει τα προβλήματα που θέλει να λύσει. Είμαστε ανάλγητοι. Εμείς οι ίδιοι  φταίμε και κανένας άλλος. Οι πολιτικοί, είναι αυτοί που είναι. Εμείς τι κάνουμε; Σαν κοινωνία τι κάνουμε; Επιτρέπεται πατέρας ή μάνα, κύρια αυτοί που έχουν χάσει παιδί από τροχαίο, να οδηγεί μηχανάκι χωρίς κράνος και αυτοκίνητο χωρίς ζώνη; Ειδικά για τα τροχαία, φταίμε μόνο εμείς» σχολίασε ο κ. Τζόγιας, ο οποίος να σημειώσουμε, εκτός της ενημέρωσης των μαθητών που έχει (ξανα)ξεκινήσει σε συνεργασία με το Νοσοκομείο, κάνει ενέργειες για να λειτουργήσει (!!!) και το περιβόητο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής.

«Εμείς οι Έλληνες είμαστε καλοί οδηγοί, αλλά κάκιστοι πολίτες»

Με την ευκαιρία, «σταχυολογήσαμε» μερικά ενδιαφέροντα σημεία από τις συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει στο «Σ» πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ο δημοσιογράφος και τότε πρόεδρος της επιτροπής οδικής ασφάλειας του υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών Άρης Σταθάκης.

Ας τα απολαύσουμε λοιπόν, στη μνήμη του Άρη:  

• «Φταίμε όλοι μας. Ο καθένας από το πόστο του. Ακούμε ότι για τα δυστυχήματα φταίνε οι δρόμοι, τα οχήματα και οι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς οι άνθρωποι, αλλά όχι μόνον ο οδηγός, στον οποίο «τα ρίχνουμε» όλα. Το ίδιο (ή περισσότερο), μπορεί να φταίνε οι υπουργοί που δεν παίρνουν μέτρα για την οδική ασφάλεια. Οι εκπαιδευτές/εξεταστές (που μας δίνουν διπλώματα με λάδωμα). Οι κατασκευαστές δρόμων (που κάνουν κακοτεχνίες). Οι υπάλληλοι του υπουργείου (που παραλαμβάνουν τα έργα και τα βρίσκουν τέλεια). Οι εργολάβοι (που αφήνουν παγίδες στους δρόμους). Οι μηχανικοί αυτοκινήτων (που δεν έχουν καμία ευθύνη αν συμβεί ατύχημα). Αλλά βεβαίως και όλοι εμείς. Εμείς οι πεζοί. Εμείς οι οδηγοί. Εμείς που πιστεύουμε ότι για τα δυστυχήματα φταίνε πάντα κάποιοι οι άλλοι». 
• «Είναι τραγικό το γεγονός ότι θεωρούμε τα τροχαία δυστυχήματα ως απολύτως φυσιολογικά. Ότι τα έχουμε συνηθίσει και δεν δίνουμε καμία σημασία. Σκοτώνεται ένας άνθρωπος κάθε 4-5 ώρες και (αν δεν είναι συγγενής, ή γνωστός μας), δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Και ο θάνατός του δεν αποτελεί είδηση. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το έχουν  ούτε στα «ψιλά». Μόνον όταν γίνει κάποιο περίεργο δυστύχημα, ή ένα με πολλά θύματα, βγαίνουμε στα τηλεοπτικά παράθυρα και λέμε ότι «κάτι» πρέπει να γίνει».
• «Η μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και δεν είναι εύκολη. Οι συνέπειές τους όμως, μπορεί να μειωθούν αν πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Οι ειδικοί λένε ότι, αν φορούσαμε όλοι ζώνη ασφαλείας, θα γλίτωναν τη ζωή τους 22 από τους 100 ανθρώπους που σκοτώνονται με αυτοκίνητο… Αν φορούσαμε όλοι κράνη θα γλίτωναν 84 από τους 100 αναβάτες μοτοσυκλετών… Και οι τραυματίες, (από όλα τα ατυχήματα), θα ήταν ακριβώς οι μισοί».
• «Η Τροχαία πρέπει να μας προστατεύει πιο αποτελεσματικά. Να ασχολείται  δηλαδή με την καταστολή, αλλά πολύ περισσότερο με την πρόληψη. Να μην αν  περιορίζεται στο να μοιράζει κλήσεις. Θα μας βοηθούσε ουσιαστικά και θα κέρδιζε τον σεβασμό μας αν, κάθε βράδυ, έκανε αλκοτέστ, έξω από τα  νυχτερινά κέντρα, (όχι για να «γράψει» όσους έχουμε πιεί), αλλά για να μας πείσει να μην οδηγήσουμε. Να μας πείσει ότι πρέπει να μας πάει στο σπίτι ένας φίλος, ή να πάρουμε ταξί. Όπως θα βοηθούσε αν μας πίεζε να φορούμε ζώνες και κράνη. Αν μας έλεγε να βάζουμε τα παιδιά στο πίσω κάθισμα, σε ειδικά καθισματάκια».
• «Η Τροχαία δεν έχει τις εντολές, τα μέσα και τις γνώσεις να ερευνήσει τις πραγματικές αιτίες δυστυχημάτων και τα αποδίδει όλα στη δήθεν υπερβολική ταχύτητα. Που είναι τελείως λάθος. Εμείς θέλουμε να ερευνά σε βάθος κάθε δυστύχημα και να μας λέει τις πραγματικές αιτίες. Να μας λέει δηλαδή ότι αυτός που σκοτώθηκε: Ήταν μεθυσμένος. Δεν φορούσε κατάλληλο κράνος ή ζώνη ασφαλείας. Είχε φάει υπερβολικά. Έπασχε από υπνική άπνοια. Έπαιρνε χάπια για την πίεση, ή για το συνάχι. Δεν φορούσε τα γυαλιά του. Είχε λάστιχα παλιά και άχρηστα. Έπεσε στο χαντάκι γιατί ο δρόμος  είχε ανάποδη κλίση, παγίδες, λακκούβες ή γλιστρούσε υπερβολικά. Γιατί έτσι θα μαθαίναμε τους παράγοντες που οδηγούν σε δυστυχήματα και θα προσπαθούσαμε να αποφύγουμε παρόμοια λάθη».
• «Η υπερβολική ταχύτητα δεν είναι ένας απόλυτος αριθμός. Όταν οδηγούμε σε έναν αυτοκινητόδρομο χωρίς κίνηση και όλες οι συνθήκες είναι καλές, τα 130-140 χιλιόμετρα την ώρα μπορεί να μην είναι υπερβολική ταχύτητα. Όταν όμως οδηγούμε μέσα στους πολυσύχναστους δρόμους των πόλεων, ακόμα και τα 40 χιλιόμετρα την ώρα είναι σίγουρα υπερβολική ταχύτητα. Άλλωστε το 82% των τροχαίων δυστυχημάτων γίνονται μέσα σε πόλεις (με μικρές σχετικά ταχύτητες) και μόνον το 5% στους λεγόμενους εθνικούς δρόμους».
• «Το τραγικό είναι ότι, ακόμα και αν αρχίσουν τα μαθήματα σε όλα τα σχολεία, (δεν έχει καμία σημασία αν θα είναι στην Αθήνα ή στην Κω), τα παιδιά μας θα μαθαίνουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά μετά θα βλέπουν τον δάσκαλό τους, τον πατέρα τους, τον  τροχονόμο και όλους εμάς, να κάνουμε απίστευτες και ανόητες παραβάσεις»
• «Πιστεύω ακράδαντα και το λέω -πολλά χρόνια τώρα, ότι οι περισσότεροι είμαστε πολύ καλοί οδηγοί, (ως χειριστές του αυτοκινήτου και της μοτοσικλέτας), αλλά είμαστε...κάκιστοι πολίτες. Αυτός δηλαδή που παραβιάζει το κόκκινο ή τρέχει σαν παλαβός, που παραβιάζει τη διπλή διαχωριστική γραμμή, που οδηγεί μεθυσμένος, είναι πολύ καλός χειριστής, γιατί δεν έπεσε πάνω στον σηματοδότη, δεν χτύπησε στο πεζοδρόμιο, δεν τράκαρε τα άλλα αυτοκίνητα, αλλά είναι πολύ κακός πολίτης! Γιατί δεν σέβεται τους κανόνες και δεν σκέπτεται ότι, με αυτό που έκανε, θα μπορούσε να σκοτωθεί, ή (ακόμα χειρότερα), να σκοτώσει κάποιον άλλον που δεν φταίει καθόλου».
• «Το εύρος του «φόρου» που πληρώνουμε στην άσφαλτο και το μέγεθος του προβλήματος, είναι τεράστιο. Σύμφωνα με παλαιότερα στοιχεία, οι θάνατοι από ναρκωτικά στην Ελλάδα αποτελούν μόνο το ¼ των θανάτων που ενέχονται στα τροχαία δυστυχήματα και το 10% των εμπλεκόμενων σε σοβαρά τροχαία δυστυχήματα, παραμένουν ανάπηροι σε όλη τους τη ζωή».
• «Δεν σκεφτόμαστε καθόλου την οδική ασφάλεια. Που σημαίνει ότι έχουμε κάποιο σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να επισκεφθούμε ψυχίατρο, ο οποίος θα προσπαθήσει να καταλάβει ποιος είναι ο λόγος που φερόμαστε τόσο ανόητα. Ψυχίατρο που θα μας πιάσει από το αυτί και θα μας πει: "Γιατί βρε χαμένε κάνεις τόσες κουταμάρες και βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή σου και τη ζωή των άλλων". "Γιατί δεν φοράς τη ζώνη ή το κράνος σου;". "Γιατί οδηγείς μεθυσμένος;" Λογική απάντηση δεν υπάρχει βεβαίως, εκτός από το γεγονός ότι, κάποιοι από εμάς, πιστεύουμε πως είμαστε... 'Όδηγάρες". Πιστεύουμε δηλαδή ότι "εμείς" δεν πρόκειται να τρακάρουμε ποτέ. Και δεν αλλάζουμε μυαλό, ακόμα και όταν την πάθουμε. Γιατί είμαστε εγωιστές και στενοκέφαλοι».
• «Οι γονείς θα έπρεπε να ξέρουν ότι, σύγκρουση με ταχύτητα 30 χλμ την ώρα, έχει

τα ίδια αποτελέσματα με μία πτώση από τον 2ο όροφο. Σύγκρουση με 50 χλμ/ώρα

ισοδυναμεί με πτώση από τον 5ο όροφο. Και με 100 χλμ. την ώρα, ισοδυναμεί με πτώση

από ουρανοξύστη. Δεν είναι δυνατό λοιπόν να τρελαινόμαστε όταν το παιδί μας κινδυνεύει να πέσει από τη σκάλα, αλλά να μην ανησυχούμε καθόλου όταν το πηγαίνουμε βόλτα με 120 χλμ την ώρα».

• «Εμείς οι μεγάλοι είναι μάλλον δύσκολο να αλλάζουμε νοοτροπία. Τα παιδιά μας όμως μπορούν (και πρέπει) να μάθουν να σέβονται τους κανόνες οδικής ασφάλειας».
• «Οδηγούμε μεθυσμένοι, πάμε μέσα από τα χωράφια για να γλιτώσουμε το αλκοτέστ, δεν σταματούμε στο κόκκινο, δεν σταματούμε στο STOP, όταν δούμε έναν πεζό να προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο, αρχίζουμε να τον μουντζώνουμε, πατάμε κλάξον… πετάμε χρήματα στα μπουζούκια ή στα πανάκριβα στερεοφωνικά, αλλά δεν βάζουμε καινούργια λάστιχα… λαδώνουμε για να περάσουμε το ΚΤΕΟ και περηφανευόμαστε γι αυτό… ή λαδώνουμε για να πάρει το παιδί μας δίπλωμα, δηλαδή, άδεια κυκλοφορίας… ή μόλις πάρουν το δίπλωμα, πάμε και τους αγοράζουμε ένα σαράβαλο μηχανάκι, αυτοκίνητο, λέγοντας ότι, το κάνουμε αυτό για να μάθει να οδηγεί…».
• «Στα παιδιά μας, πρέπει να αγοράζουμε το καλύτερο και το ασφαλέστερο, έστω κι αν χρεωθούμε, γιατί η ζωή του παιδιού μας, δεν πληρώνεται με τίποτα».
• «Προτάσεις: Να δημιουργηθεί ένας ειδικός φορέας, ο οποίος θα ασχολείται αποκλειστικά με την οδική ασφάλεια, γιατί υπάρχουν πολλά μπερδέματα αρμοδιοτήτων.  Να γίνει μόνιμη διακομματική επιτροπή οδικής ασφάλειας στη Βουλή. Να αρχίσουν τα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής σε όλα τα σχολεία.  Να αρχίσουμε θεωρητικά μαθήματα αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας στη 2" τάξη του λυκείου,  ώστε οι μαθητές (και αυριανοί οδηγοί) να ξέρουν τις βασικές αρχές. Να λειτουργούν όλα τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής με συγκεκριμένη διδακτέα ύλη και ειδικούς εκπαιδευτές, για να μην πηγαίνει όποιος θέλει και λέει ότι θέλει. Να δίνουμε ένα κράνος, δωρεάν, σε κάθε έναν που παίρνει δίπλωμα μοτοσικλέτας. Να κάνουμε μαθήματα πρώτων βοηθειών σε νέους (και παλιούς) οδηγούς... Να γίνει εξορθολογισμός των ορίων ταχύτητας, γιατί τώρα βλέπουμε πινακίδες με όριο τα 30, ακόμα και τα 20χλμ την ώρα. Να απομακρυνθούν οι πινακίδες που είναι δίπλα στον δρόμο και μας βάζουν σε κίνδυνο. Να ενημερωθούν οι τροχονόμοι και να μας προφυλάσσουν, αντί να μας μοιράζουν κλήσεις».

« Το 73% των οδηγών δεν φορούν κράνος και το 27% δεν φορούν ζώνες ασφαλείας. Το 10% των εμπλεκόμενων σε σοβαρά τροχαία δυστυχήματα, παραμένουν ανάπηροι σε όλη τους τη ζωή. Ένας στους 80 Έλληνες, σκοτώνεται από τροχαίο δυστύχημα και 1 στους 15 έχει νοσηλευτεί μετά από τροχαίο. Οι νεκροί, οι ανάπηροι και οι τραυματίες, στοιχίζουν στο ελληνικό Κράτος, 3 δις εκ. τον χρόνο. Αν σε ένα τροχαίο δυστύχημα φορούσαμε όλοι ζώνη, θα είχαμε 22% λιγότερους νεκρούς. Αν φορούσαμε όλοι κράνος, θα είχαμε 84% λιγότερους νεκρούς και οι τραυματίες θα ήταν 50% λιγότεροι».

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ"