Ο κυρ Διονύσης Αρβανιτάκης ήταν παιδί φτωχής και πολύτεκνης οικογένειας από την Αμαλιάδα (γεννήθηκε το 1941, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής) που αγωνίστηκε σκληρά στη ζωή του και έγινε αυτοδημιούργητος, αρχικά ως μετανάστης στο εξωτερικό και στην συνέχεια στην Κω, όπου παντρεύτηκε την κ. Βαγγελίτσα Χόνδρου και έφτιαξε τη δική του πολύτεκνη οικογένεια με τέσσερα εξαιρετικά παιδιά (τον Θανάση, τον Σταύρο, την Κατερίνα και τον Νίκο) και ακόμα περισσότερα εγγόνια.
Εργάστηκε ως φούρναρης και ζαχαροπλάστης με τα πρώτα καταστήματα της σημερινής αλυσίδας Special που εξέλιξε και επέκτεινε σε όλο το νησί ο γιος του Σταύρος.
Το όνομα του κυρ Διονύση γράφτηκε με μεγάλα γράμματα κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης, όταν ενθυμούμενος τη δική του πείνα, τις στερήσεις, την έλλειψη στέγης και την ξενιτιά (όπως έλεγε με δάκρυα στα μάτια στον κ. Γιούνκερ και στα μέλη της Κομισιόν καταχειροκροτούμενος) άρχισε να μοιράζει σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες που είχαν κατακλύσει τους δρόμους της Κω, ψωμί και αρτοσκευάσματα (καθημερινά, από το πρωί ως το βράδυ).
Όπως δήλωνε τότε χαρακτηριστικά στα διεθνή ΜΜΕ: «Τους λυπάμαι τους ανθρώπους, είχα μείνει και εγώ νηστικός όταν ήμουν στην ξενιτιά στην Αυστραλία και ξέρω πώς είναι. Πηγαίνουμε από ψωμί μέχρι ντόνατς και τυρόπιτες, ό,τι έχουμε. Κάθε μέρα δίνουμε στους πρόσφυγες περίπου 200-300 τεμάχια».
Για την κίνηση του αυτό έγινε παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης και προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και τιμήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης (με το βραβείο της Κοινωνίας των Πολιτών 2016 από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή), με τον κ. Γιουνκέρ να τον αποκαλεί προσωπικό του φίλο και να τον ονομάζει «Φούρναρη της Ευρώπης.
Για τη βράβευση του ο Διονύσης Αρβανιτάκης είπε στους δημοσιογράφους: «Ο πατέρας μου ήταν αγρότης και ήμασταν οκτώ αδέλφια. Πήγα στην Αυστραλία, όταν ήμουν δεκαπέντε ετών επειδή η οικογένειά μου δεν είχε να φάει. Ήμουν σε μια βάρκα για σαράντα μέρες. Όταν έφτασα εκεί, δεν μπορούσα να βρω δουλειά, δεν μπορούσα να μιλήσω αγγλικά, και ήμουν αναγκασμένος να κοιμάμαι στον δρόμο. Ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι στον δρόμο. Έτσι, καθημερινά οδηγώ το φορτηγό μου στο λιμάνι και μοιράζω ψωμί στους πρόσφυγες. Ο γιος μου είναι ο επιχειρηματικός εταίρος μου. Μου λέει: Μπαμπά, σε παρακαλώ. Είναι καλό να βοηθάμε, αλλά όχι κάθε μέρα. Αλλά εξακολουθώ να πηγαίνω κάθε μέρα, γιατί ξέρω πώς είναι να μην έχεις τίποτα».
Αντίστοιχες εκδηλώσεις βράβευσης του έγιναν επίσης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εκ μέρους της Ελληνικής πολιτείας, αλλά και στο Δημοτικό συμβούλιο από τον Δήμο Κω.
Καλό ταξίδι αγαπητέ μας κύριε Διονύση. Αιωνία η μνήμη σου. Η Κως σε ευγνωμονεί.
Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στη σύζυγο τα παιδιά, τα εγγόνια και τους λοιπούς συγγενείς.
πηγή: www.aegeanews.gr
