Πρώτον: προ πολλών ετών κάποιος χωριανός μας εγκατέστησε ένα μικρό και απλό μαγαζάκι (σουβλάκια, σαλάτες, αναψυκτικά) και λίγες ομπρέλλες σε μια ακρογιαλιά ονόματι Τρούλλος (στη βόρεια πλευρά του νησιού ανάμεσα Μαστιχάρη και Κάμπος). Όταν αργότερα εδραιώθηκε στην ίδια περιοχή μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα, ο μικρός βιοπαλαιστής μετακόμισε λίγο δυτικότερα στην περιοχή «Τα Παλιά». Για λόγους όμως εμπορικούς επέβαλε την ονομασία «Τρούλλος» αντί του ορθού «στα Παλιά». Του εξήγησα με ευγένεια ότι έπρεπε να σεβαστεί τα ονόματα των τοποθεσιών, γιατί τα τοπωνύμια θεωρούνται τα πιο ισχυρά και τα πιο ανθεκτικά στοιχεία της γλώσσας μας. Συνεπώς δεν είναι τόσο απλή η αλλαγή για κανένα λόγο, ούτε έχει το δικαίωμα κανείς να το επιβάλει εις βάρος της ιστορικότητας του τόπου. Δυστυχώς μέχρι σήμερα όχι απλώς δεν διορθώθηκε η πινακίδα, αλλά απ’ εναντίας μεγεθύνθηκε, διακοσμήθηκε και φιγουράρει  ως “Troullos Beache”. Ίσως θα πρέπει να το φροντίσει ο κοινοτάρχης μας… Το δεύτερο αφορά στην επιγραφή του απαγχονισμού του μακαρίτη Καπίρη στον προμαχώνα της παλιάς οχύρωσης του οικισμού στο κέντρο της πόλης μας. Προ ετών είχα δημοσιεύσει στο «Βήμα της Κω», (ζώντος ακόμα του Γιάννη Ιωαννίδη) σχετικό σχόλιο για κάποιο σοβαρό συντακτικό λάθος που επεσήμανα στην εν λόγω επιγραφή. Το κίνητρό μου ήταν  αφ’ ενός μεν ο σεβασμός προς την γλώσσα μας και αφ’ ετέρου ο σεβασμός προς τους καθημερινούς περαστικούς, εντοπίους και ξένους, που τυχαίνει να την γνωρίζουν καλύτερα από τους πολλούς που περνούνε αδιάφοροι. Το σημείωμα βέβαια απευθυνόταν προς τον Δήμο Κω, η πολιτιστική επιτροπή του οποίου θα το φρόντιζε. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν άλλαξε τίποτε. Όπως βλέπομε και στις δύο περιπτώσεις ισχύει θαυμάσια  το «ουδέν μονιμώτερον του προσωρινού». Ελπίζω τουλάχιστον να μην τριτώσει το κακό και με την περίπτωση της «τιμητικής» πλακός του Μανούση, η οποία τοποθετήθηκε «νύκτωρ και υπογείως» παρά τις αντιδράσεις γραπτές  και προφορικές του Κωακού Λαού. Και απ’ ό,τι ακούω, ο υιός συνεχίζει με κάθε τρόπο να το κατοχυρώσει (λες και του έχει γίνει εμμονή) προσβάλλοντας έτσι και την όποια τιμή και μνήμη του πατρός του, που είμαι βέβαιη πως αν ζούσε θα τον επέπληττε για τα παρασκηνιακά του καμώματα.

Κατερίνα Παπαθωμά- Μαστοροπούλου