Η υπομονή δίνει τη θέση της στην ανυπομονησία. Θα μπουν στην ουρά –«λάιν  - λάιν» -  η ουρά θα τελειώσει, αλλά, πώς γίνεται και πάλι γεμίζει, ξανά και ξανά, μέχρι να φύγει και το τελευταίο κομμάτι ψωμί, μέχρι να πάρουν από τα χέρια μας την τελευταία φέτα τυρί.

Και πώς, αλήθεια, να πεις στο ζωηρό οκτάχρονο αγόρι, που χώθηκε ξανά στην ουρά, να βγει απ’ αυτήν, επειδή ήδη έχει πάρει αυτό που του αναλογεί, όταν ξέρεις ότι μέχρι το βράδυ και το άλλο πρωί μπορεί να μην υπάρχει κάτι να βάλει στο στόμα. 

Και πώς να αντέξεις στο βλέμμα του σιωπηλού κοριτσιού ή της νεαρής μάνας, με το μωρό στην αγκαλιά;

Σήμερα, για μια φορά ακόμα διαπιστώσαμε στην πράξη το αίσθημα ευθύνης των πολιτών της Κω για την ανθρώπινη ύπαρξη που ταλανίζεται, στο άνοιγμα του «καλοκαιριού των  διακοπών και της ξεγνοιασιάς των άλλων», προκειμένου να επιβιώσει.

Με τις πόρτες ορθάνοιχτες μπήκαμε, με τα χέρια γεμάτα βγήκαμε κι αν χώραγαν κι άλλα, θα μας έδιναν. Με το ζεστό τους χαμόγελο, μας είπαν να ξαναπάμε.

Κι οι καινούργιοι μας φίλοι ήρθαν να φέρουν και έμειναν και μοιράσαμε μαζί το φαγητό, τις ώρες, τη δουλειά και πάει το ρεπό απ’ τη δουλειά, έγινε κι αυτό κούραση, αντί ξεκούραση, αλλά με την ψυχή γεμάτη, για το χαμόγελο που είδαμε στο βλέμμα των παιδιών.

Μετά τις 9, το σκοτάδι θα πέσει μέσα και έξω απ’ το κτήριο.

Που να κοιτάζει ο καθένας τους την ώρα που κλείνουν τα μάτια;  Σ’ αυτό που έρχεται ή σ’ αυτό που έμεινε πίσω διά παντός;

Ποιά να είναι, άραγε, τα όνειρα των παιδιών και των μανάδων για το αύριο;

Υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα ονειρεύονται.

Υπάρχουν και άνθρωποι, που επιμένουν να ονειρεύονται.

                                                                              Ομάδα ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΚΩΣ