Τι να πω τώρα εγώ, ο μικρός, ο ασήμαντος για τον τεράστιο τον Φουρτούνη.

Τον ποιητή, φιλόσοφο, στοχαστή, τον διανοούμενο που μέχρι το τέλος της ζωής του υπερασπίστηκε το αξιακό μοντέλο της αριστεράς;

Εξάλλου δεν το χει ανάγκη. Ποτέ δεν το είχε ανάγκη. Ποτέ δεν το αναζήτησε. Ποτέ δεν μίλαγε για αυτόν. Τον γνώρισα από τους άλλους.

Τόσο σεμνός. Τόσο μεγάλος.

Δεν θα έγραφα τίποτα. Για να μην πειράξω την εικόνα του. Αυτήν που ζωγράφισαν όλοι οι μεγάλοι, οι διανοούμενοι. Και όχι μόνο οι συναγωνιστές του.

Για ένα πράγμα το κάνω.

Τόση σιωπή στην πατρίδα του;;;

Πολλοί έμαθαν την Κω από τον Μανώλη τον Φουρτούνη από την Κέφαλο της Κω. Έτσι θα γράψει η ιστορία.

Για το έργο του, την διδαχή του, την σπορά του.

"Δεν χάσαμε λοιπόν τον Μανώλη"

Αντί για επίλογο, από την «Επιθεώρηση τέχνης», τ. 111-112,

                                               Μάρτης-Απρίλης 1964.

 "Μια κοίτη απορροφάει τις φλέβες μας

ως τις πιο σίγουρες ρίζες των ονείρων και των πραγμάτων

Πολλά πρέπει να γίνουν ακόμα.

Είμαστε αγωνιστές

κάποτε απλοϊκοί σαν παιδιά

πάντα αδιάλλακτοι σαν έφηβοι".

Γραφείο Τύπου