Για συμπαράσταση στην 19χρονη, αλλά και για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, ήρθαν στην Κω δύο μέλη του Πανελλαδικού Σωματείου Γυναικείων Δικαιωμάτων «Το Μωβ», η Σίσσυ Βωβού και η Αλεξάνδρα Μακρή, καθώς και μέλη της αντιφασιστικής κίνησης Κω.
Είχαμε την τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουμε στον «Σ» τις κυρίες Βωβού και Μακρή, οι οποίες αναφέρθηκαν στην οργάνωσή τους, στο γυναικείο κίνημα, στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, στις ελλιπείς κρατικές δομές, καθώς και στον αγώνα που κάνουν τόσο για την εφαρμογή των νόμων, όσο και για την αλλαγή ή συμπλήρωσή τους σε θέματα βίας κατά των γυναικών, αλλά και των δικαιωμάτων τους.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ερ.: Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να δημιουργήσετε την οργάνωσή σας και μάλιστα σε μια εποχή που κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα γυναικεία κινήματα πλέουν τα λοίσθια;
Απ.: Το «Μωβ» είναι μία από τις οργανωτικές εκφράσεις που έχουμε σαν γυναικείο κίνημα. Είμαστε τουλάχιστον 40 χρόνια σ’ αυτό το κίνημα. Από τον καιρό της μεταπολίτευσης οργανώθηκαν οι πρώτες αυτόνομες γυναικείες οργανώσεις. Σεβόμαστε οπωσδήποτε και τις άλλες οργανώσεις που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, που ήταν πολυπληθέστερες που κράτησαν κάποια χρόνια, που δημιούργησαν ένα υπόβαθρο αγώνα για τα δικαιώματα. Τώρα εμείς ασχολούμαστε πιο πολύ με θέματα δικαιωμάτων και θέματα βίας κατά των γυναικών αλλά δεν ξεχνάμε και τα υπόλοιπα δικαιώματα, τα εργασιακά, τα οικονομικά, τα δικαιώματα στη μόρφωση και στην επαγγελματική ανέλιξη. Το «Μωβ» είναι μία από τις εκφράσεις. Τον Αύγουστο του 2014 ξεκινήσαμε το website και σαν σωματείο φτιάχτηκε το 2015. Ασχολούμεθα με τη βία, με τα εργασιακά, με θέματα ειρήνης και με θέματα περιβάλλοντος. Έχουμε δηλαδή μια συνολική αντίληψη των πραγμάτων αλλά ασφαλώς τα γυναικεία θέματα είναι τα πρώτα και δεν ταυτιζόμαστε με κανένα κόμμα, αν και μιλάμε για την κοινωνική δικαιοσύνη που αυτό είναι μια μορφή αριστεράς με μία ευρύτητα.
Τα τελευταία χρόνια το γυναικείο κίνημα γνωρίζει μία φοβερή άνθιση και στην Ελλάδα. Πριν από 10 χρόνια κάναμε διαδηλώσεις για την ημέρα της γυναίκας και ήμασταν με το ζόρι 200 άτομα και ήταν εμφανής και η παρουσία νεαρών ανδρών. Σήμερα οι διαδηλώσεις μας μπορεί να είναι και 2 και 3 χιλιάδες άτομα, τουλάχιστον για την Αθήνα. Και παγκοσμίως αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο βλέπουμε διαδηλώσεις εκατομμυρίων γυναικών. Δηλαδή, παγκοσμίως το γυναικείο κίνημα γνωρίζει μια φοβερή μαζικοποίηση. Και ακόμα και στον τρίτο κόσμο υπάρχουν κινήματα γυναικών, ομάδες που αγωνίζονται για τα δικαιώματα. Αυτό που αναδεικνύεται τα τελευταία χρόνια είναι δυστυχώς το θέμα της βίας. Τώρα η καραντίνα ανέδειξε για ακόμα μία φορά την ενδοοικογενειακή βία λόγω του κλεισίματος, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Είναι και η στοχοποίηση μεγάλου αριθμού γυναικών λόγω της καραντίνας. Εδώ και ο γραμματέας του ΟΗΕ αναφέρθηκε στη φτώχεια που θα αντιμετωπίσουν οι γυναίκες. Είπε, το μέλλον μετά την πανδημία θα έχει γυναικείο πρόσημο. Δηλαδή έγινε παγκόσμιο θέμα και οι παγκόσμιοι οργανισμοί αναγνωρίζουνε όλο και περισσότερο το ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία, την κοινότητα, τα κράτη. Πόσο τεράστιο ρόλο μπορεί να παίξει ο γυναικείος πληθυσμός, πόσο παραμελημένος είναι και πόσο πρέπει να ενδυναμωθεί και να αναδειχθεί η μεγάλη του σημασία αλλά και ο ρόλος που θα μπορούσε να παίξει στην καινούργια εποχή στην προστασία του περιβάλλοντος, στη διατήρηση των αγροτικών παραδοσιακών καλλιεργειών και θεραπειών. Διαβάζαμε πρόσφατα ότι, η Αφρική “προστατεύτηκε” από τον ιό και γιατί χρησιμοποιήσανε παραδοσιακές θεραπείες. Αυτές συνήθως είναι στα χέρια των γυναικών. Δηλαδή, η θεραπεία, η φροντίδα των ευάλωτων ομάδων και των ηλικιωμένων παγκοσμίως. Πιστεύουμε ότι η μαζική γυναικεία έκφραση τα επόμενα χρόνια θα έχει πεδίο δόξας λαμπρό.
Ερ.: Η υπάρχουσα νομοθεσία σάς ικανοποιεί και σε ποιο βαθμό; Το ρωτάω αυτό διότι, έχουμε ένα εκπληκτικό σύνταγμα που μιλάει για την ισότητα και στην εκπαίδευση και στα φύλα και στην εργασία, αλλά στην εφαρμογή του…
Απ.: Οι νόμοι μας είναι αρκετά ικανοποιητικοί, αλλά η πραγματικότητα υστερεί των νόμων. Η εφαρμογή των νόμων υστερεί. Ας πούμε για το θέμα της βίας κατά των γυναικών. Εδώ έχουμε ένα βιασμό. Δεν έχει δικαίωμα η εγκαλούσα να πάρει δικηγόρο από το κράτος, παρά μόνο εάν είναι πολύ χαμηλού οικονομικού επιπέδου. Ενώ ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα. Επειδή στον βιασμό πάντα η γυναίκα είναι η εγκαλούσα, αν όχι πάντα, τουλάχιστον στο 99,9%, δεν φθάνει το τραύμα που υπέστη, δεν φτάνει να σκέφτεται τι θα της συμβεί στα δικαστήρια, θα πρέπει να πληρώσει το πρώτο δικαστήριο, δικηγόρους κλπ, αλλά και το δεύτερο δικαστήριο.
Ερ.: Εάν δηλαδή εγώ μηνύσω κάποιον ότι με βίασε, δεν έχω δικαίωμα δικηγόρου από το κράτος;
Απ. Όχι, μόνο ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα. Κατ’ εξαίρεση μόνο αν είσαι πολύ φτωχός σου παρέχουν. Αλλά εάν έχεις κάποιο μισθό, όχι δεν έχεις δικαίωμα. Είναι γνωστό ότι οι γυναίκες που φτάνουν να καταγγείλουν τον βιασμό τους και να αγωνιστούν, περνάνε από την κατάσταση του θύματος στην κατάσταση του διεκδικητή, του αγωνιστή, ενός εκπροσώπου μια κοινωνικής κατηγορίας. Είναι γνωστό ότι το 90% των βιασμών δεν καταγγέλλεται αλλά είναι και πολύ πιθανόν ότι αυτές οι γυναίκες θα υποστούν μια δεύτερη βία είτε μέσα από τη γραφειοκρατία στην καλύτερη περίπτωση ή μέσα από τη βία των κοινωνικών προκαταλήψεων που και οι δικαστές ή τις φέρουν ή είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν. Για παράδειγμα, “τι φόραγες;” “γιατί ήσουν εκεί εκείνη την ώρα;” “γιατί πήγες με το βιαστή”. Είναι επίσης γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των βιασμών γίνεται από γνωστούς και οικείους. Για να μη μιλήσουμε για το ενδοοικογενειακό περιβάλλον και πιθανόν αυτά καταγγέλλονται λιγότερο. Οπότε είναι βέβαιο ότι η μηνύτρια θα υποστεί μια μεγάλη ταλαιπωρία. Είτε από την αστυνομία, είτε από το δικαστήριο, είτε από την κοινωνία, ακόμα και από το στενό της περιβάλλον. Εκεί χρειάζεται την στήριξη ενός ειδικού όπως είναι ο δικηγόρος. Μπορεί κάποιοι να πουν τι τον θέλει η μηνύτρια τον δικηγόρο; Χρειάζεται έναν ειδικό σε τέτοια θέματα και που να έχει καλή γνώση των νόμων.
Ένα αυτό, δεύτερον η αυτοάμυνα δεν αναγνωρίζεται από το νόμο για τα θέματα της έμφυλης βίας. Δηλαδή εάν κάποιος μπει στο σπίτι σου και εσύ έχεις ένα όπλο και του ρίξεις μία και τον σκοτώσεις, όπως έχει γίνει, θα σου πουν ότι ήσουν εν αμύνει και μπορεί να μην σε καταδικάσουν. Όταν όμως είμαι μέσα στο σπίτι και πάει να με σκοτώσει ο άντρας μου και προλαβαίνω εγώ και το σκοτώνω, τότε δεν θεωρείται αυτοάμυνα. Εάν η Ελένη Τοπαλούδη είχε καταφέρει και τους είχε σκοτώσει αυτούς τους δύο, θα ήταν σήμερα στη φυλακή. Άρα, διεκδικούμε και το θέμα του δικαιώματος στην αυτοάμυνα να αναγνωριστεί από την πολιτεία ως δικαίωμα και επιπλέον ο φόνος λόγω φύλου, που το λέμε γυναικοκτονία, να αναγνωριστεί. Δηλαδή, πως λέει η πολιτεία ότι υπάρχει φόνος με ρατσιστικά κίνητρα, με φασιστικά κίνητρα, με ομοφοβικά κίνητρα, αλλά με κίνητρα φύλου δεν υπάρχει; Άρα αυτό είναι μία διεκδίκησή μας.
Ερ.: Τι θα θέλατε να αλλάξει στο νόμο;
Απ.: Τρία βασικά ζητήματα: Για το οικονομικό, για το φύλο και για την αυτοάμυνα.
Ερ.: Για την αυτοάμυνα υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει ότι ίσως χρησιμοποιηθεί ανεξέλεγκτα..
Απ.: Πάντα υπάρχει αυτός ο κίνδυνος σε οποιοδήποτε νόμο. Να πω κάτι επειδή είσαστε σε ένα υπέροχο τουριστικό νησί. Στην Κω ή στη Ρόδο και σε άλλα τέτοια αντίστοιχα νησιά, υπάρχει το θέμα του βιασμού των τουριστριών, που είναι πάρα πολύ δύσκολο για μια τουρίστρια η οποία θα βιαστεί σήμερα και θα έχει εισιτήριο να φύγει σε τρεις μέρες, να κάνει την καταγγελία κλπ. Σε όσες περιπτώσεις έχουμε καταγγελίες από τουρίστριες, έχουμε τη βοήθεια από γυναικείες οργανώσεις που βοηθούν και στηρίζουν και βάζουν δικηγόρους. Μόνη της η τουρίστρια δεν μπορεί να το κάνει. Για παράδειγμα, η Κωνσταντοπούλου υποστήριζε έναν βιαστή τεσσάρων τουριστριών που οι δυο ήταν από την Αυστραλία, η μία από τον Καναδά και η άλλη από βόρεια ευρωπαϊκή χώρα. Και αυτές οι γυναίκες ήρθαν και ξαναήρθαν για να γίνει η αναβολή της δίκης. Πέρασαν 10 αναβολές για να δικαστεί αυτός. Ποια γυναίκα θα έρθει από την Αυστραλία 4 και 5 φορές;
Όταν λοιπόν οι τουρίστριες έχουν κάποια οργάνωση γυναικεία για να τις στηρίζει μπορούν να συνεχίσουν, διαφορετικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Επειδή έχουμε δει ότι ο βιασμός τουριστριών είναι ένα “ακίνδυνο σπορ” και σε λίγες περιπτώσεις επισύρουν ποινή, θέλουμε να σταματήσει.
Ερ.: Από την άλλη υπάρχει ο αντίλογος που λέει ότι πολλές φορές τουρίστριες κάνουν ψευδή καταγγελία βιασμού μόνο και μόνο για να εκβιάσουν, να πάρουν χρήματα κλπ.
Απ.: Δεν υπάρχουν αυτές οι αποζημιώσεις. Αυτά τα έχουν βγάλει από το νου τους διάφοροι. Απ’ όσο γνωρίζουμε, σε κανένα ασφαλιστικό πακέτο δεν υπάρχει κάτι για βιασμό. Υπάρχει για τραυματισμό κλπ.
Ερ.: Τι άλλο πρέπει να αλλάξει στη νομοθεσία;
Απ.: Είναι γεγονός ότι έχουμε αρκετά καλούς νόμους, έχει αναγνωριστεί εδώ και πολλά χρόνια η ενδοοικογενειακή βία, ο βιασμός εντός του γάμου. Ο τελευταίος νόμος που αναγνώρισε την απαραίτητη συναίνεση, το “όχι” σημαίνει “όχι” και την αναγκαιότητα του “ναι”, που και αυτό έγινε με προσπάθειές μας, στο τσακ ήταν να μην γίνει σαφέστατη η συναίνεση. Κι αυτό ήταν πάρα πολύ θετικό στοιχείο και θα χρησιμοποιηθεί ευρύτατα στους μελλοντικούς βιασμούς. Από εκεί και πέρα ζητάμε να αναγνωριστεί η γυναικοκτονία σαν ένα ιδιώνυμο ιδιαιτέρως ειδεχθές έγκλημα, όπως το έχουν κάνει και πολλές χώρες. Έχει μπει στο λεξικό Λαρούς πρόσφατα ο όρος γυναικοκτονία, όπως επίσης τον αναγνωρίζει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Στην Ελλάδα ακόμα και ο όρος δεν είναι αποδεκτός επίσημα.. Θα πρέπει να γίνει κι εδώ. Να αλλάξουν και λίγο οι συνειδήσεις, δηλαδή, οι λέξεις παίζουν μεγάλο ρόλο στη συνείδηση ειδικά των νεώτερων γενιών. Η αυτοάμυνα των γυναικών ακόμα και όταν δεν είναι εν βρασμώ ψυχής, δηλαδή, με χτύπαγε εκείνη την ώρα και εγώ πήρα ένα μπουκάλι και τον σκότωσα. Αυτό πιθανόν να αναγνωρίζεται στα πλαίσια γενικότερα, αλλά έχουμε και περιπτώσεις γυναικών που μπροστά στον τρόμο της συνεχιζόμενης κακοποίησης σκότωσαν τον κακοποιητή όχι εν βρασμώ ψυχής. Ο βρασμός ήταν διαρκής, κράταγε χρόνια. Και έχουν υπάρξει και δίκες στο εξωτερικό που τον έχουν αναγνωρίσει τον διαρκή βιασμό, ήταν μια πυριτιδαποθήκη που ένα φιτίλι την άναψε.
Ίσως πείτε ότι, με αυτό είναι σαν να δεχόμαστε ότι υπάρχει μια γυναικεία “κατωτερότητα”. Υπό μία έννοια, κοινωνικά υπάρχει, οι γυναίκες είναι συνολικά στον πλανήτη λιγότερο μορφωμένες, λιγότερο πλούσιες, με τεράστιες διαφορές, με λιγότερες ευκαιρίες, πληρώνονται λιγότερο απ’ ότι πληρώνεται ο άντρας για την ίδια δουλειά. Αυτά είναι στατιστικές αδιαμφισβήτητες και με πολύ μεγαλύτερη ευαλωτότητα όσον αφορά το συναισθηματικό, τον ψυχολογικό και τον σεξουαλικό τομέα.
Και η διεκδίκηση της σεξουαλικότητας από την πλευρά των γυναικών είναι επίσης ένα αίτημα. Δεν είναι νομικό, αλλά είναι βαθιά κοινωνικό. Ένα απελευθερωτικό αίτημα. Όπως έλεγε και ο Φρόυντ, αν καταπιέσεις έναν άνθρωπο στη σεξουαλική του ζωή τότε μπορείς να τον κάνεις πειθήνιο όργανο οποιουδήποτε. Μόνο η σεξουαλική ελευθερία προσφέρει αυτοπεποίθηση.
Ερ.: Ως κοινωνία πόσο ανοιχτοί είμαστε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις ή πόσο τις κουκουλώνουμε; Ακούμε για ένα φονικό ή μια κακοποίηση και μαθαίνουμε ότι, ήξερε η γειτονιά τι συνέβαινε, αλλά…
Απ.: Αν δείτε και στο «Μωβ» την αφισούλα που έχουμε βάλει για την ενδοοικογενειακή βία, λέμε “γειτονιά ξέρεις, βοήθα, κατήγγειλε”, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 50 χρόνια έχει κάνει άλματα μπρος – πίσω. Οι αντιφάσεις της είναι τρομακτικές. Αυτή την αντίφαση του συντηρητισμού και της προκατάληψης και ταυτόχρονα του ανοίγματος, το άνοιγμα έχει ρηχά ποδαράκια, αυτό προσπαθούμε να το βαθύνουμε και να το πλατύνουμε με τη δράση μας.
Και αυτό που λέει πάντα το φεμινιστικό κίνημα, τουλάχιστον από τη δεκαετία του ‘60 και μετά, είναι ότι διεκδικούμε το δικαίωμα στη σεξουαλικότητα και στην απόλαυση, αλλά αυτή η σεξουαλικότητα πρέπει να γίνεται με συναίνεση, πρέπει να γίνεται σεβαστή η επιθυμία της γυναίκας και του άντρα, αλλά συνήθως ο άντρας βιάζει κλπ. Πρέπει να είναι σεβαστό ότι εάν εγώ θέλω να πάω να γλεντήσω δε σημαίνει ότι θέλω να πάω να κάνω έρωτα. Θέλω να κάνω έρωτα δε σημαίνει ότι θέλω και διάφορα άλλα είδη από τον έρωτα κλπ. Άρα, πρέπει να καλλιεργηθεί η κουλτούρα της ισοτιμίας και της αποδοχής της σεξουαλικότητας της γυναίκας στο βαθμό που αυτή επιθυμεί και συναινεί. Αυτό οι άνδρες δεν θέλουν να το καταλάβουν.
Ερ.: Υπάρχει προκατάληψη και στο επάγγελμα. Εάν μια γυναίκα εργάζεται στη νύχτα, συχνά αντιμετωπίζεται διαφορετικά…
Απ.: Συμφωνούμε, αλλά να σας πω ότι, αυτή η προκατάληψη, επεκτείνεται σε όλες τις γυναίκες και σε όλα τα επαγγέλματα. Δεν εννοούμε τη βία αλλά το κοίταγμα. Σήμερα στον ιατρικό κόσμο η πλειοψηφία είναι γυναίκες και στην Ελλάδα, οι περιορισμοί που έχουν σχέση με τον γυναικείο ρόλο υπάρχουν, όσον αφορά την εξέλιξη, όσον αφορά την επιτακτικότητα, δηλαδή λες “καλή γιατρός αλλά δεν έχει παιδιά, δεν έχει οικογένεια”, δηλαδή μεταξύ του οίκτου και πιθανόν της σεξουαλικής χρησιμοποίησης. Δε λέμε για βία, αλλά ότι δε φτάνει το κοινωνικό στάτους να αφαιρέσει από τις γυναίκες τη γυναικεία μοίρα όσον αφορά τη σεξουαλικότητα, το τι θα έπρεπε να είναι για να γίνει αναγνωρισμένη.
Ερ.: Από άποψη δομών στη χώρα μας, τι γίνεται; Υπάρχουν για να μπορεί μια γυναίκα να προστρέξει για βοήθεια;
Απ.: Είναι ανεπαρκείς, άγνωστες στην πλειοψηφία των γυναικών. Εμείς κάναμε αγώνα ώστε η Γενική Γραμματεία Ισότητας την περίοδο του κορωνοϊού να βγάλει τη γραμμή 15900 και να τη μάθει όλη η Ελλάδα. Και την έμαθε όλη η Ελλάδα και μετά θα την ξεχάσει όλη η Ελλάδα και θα την ξέρουμε μόνο εμείς κι εμείς…
Θέλει μια διαρκή προαπαγάνδιση. Λέμε, “να σπάσεις τη σιωπή σου”. Και κάποιες γυναίκες αναρωτιούνται: Και άμα τη σπάσω τι θα γίνει; Θα έχω μετά, εκτός από το να ξεφύγω από μια βίαιη σχέση, το οικονομικό πρόβλημα με το σπίτι, με τα παιδιά κλπ. Γιατί συνήθως οι γυναίκες δεν έχουν δουλειά εκτός σπιτιού ή έχουν λιγότερο πληρωμένη και δεν μπορούν να ζήσουν με τα παιδιά τους. Και είναι τρομερό πρόβλημα. Επίσης τρομερό πρόβλημα είναι οι χωρισμένες γυναίκες που δεν παίρνουν τη διατροφή και γίνεται το έλα να δεις με έξοδα για δικαστήρια, δικηγόρους κλπ.
Ερ.: Να έρθουμε στη δίκη που έγινε στην Κω. Ποια ήταν η δική σας παρέμβαση;
Απ.: Να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία για το βιασμό ότι είναι κακούργημα και να ενισχύσουμε και να ενδυναμώσουμε τη βιασμένη γυναίκα γιατί δεν είναι εύκολο να καταγγείλεις. Και το λέει το κοριτσάκι, παρόλο που είναι τόσο μικρό: «Εγώ κατάγγειλα για να σώσω άλλες γυναίκες από αυτό». Και θα μπορούσαν να την έχουν σκοτώσει. Αυτό λέει η ίδια περιγράφοντας το περιστατικό. Την είχαν σπάσει στο ξύλο, αλλά μέχρι να συνέλθει, μέχρι να καταγγείλει πέρασαν και μάλιστα υποκινήθηκε να καταγγείλει όταν είδε τον ένα από τους βιαστές της να έχει συλληφθεί για την Τοπαλούδη, όπου ο βιασμός αυτός έγινε τρεις μέρες μετά το περιστατικό με την Τοπαλούδη. Πρόλαβε πριν συλληφθεί να κάνει κι άλλον βιασμό. Λοιπόν, όταν τον είδε η κοπέλα είπε ότι αυτό δεν μπορώ να το αφήσω έτσι. Εν πάσει περιπτώσει είναι πολύ τρομερή η κατάσταση. Ήρθαμε για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και για την αλληλεγγύη προς την κοπέλα. Για τη στήριξη καταρχήν διότι πιστεύουμε ότι έχει μεγάλη σημασία για μια γυναίκα να νιώθει ότι υπάρχουν “οι άγνωστες δικές της” και ότι δεν είναι προσωπική της υπόθεση, είναι υπόθεση που αφορά όλες τις γυναίκες εν δυνάμει, όλης της κοινωνίας, όλη την ανθρωπότητα.
Για τις δομές που είπατε, θα πρέπει να οργανωθούν ειδικά σώματα στην αστυνομία που να είναι στελεχωμένα με αστυνομικούς που έχουν εξειδίκευση, έχουν σπουδάσει κοινωνιολογία, ψυχολογία, να μπορούν να υποδέχονται περιστατικά βίας, γιατί πολλές γυναίκες φοβούνται να πάνε ξαφνικά στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς και να πούνε με βίασε, με χτύπησε, με τραυμάτισε. Θα υποστούν αυτή την περίεργη συμπεριφορά: “ποιος;”, “γιατί;”, αν δε είναι κάποιος συγγενής, “εντάξει τώρα μη διαλύσεις την οικογένεια. Μην έρθεις σε αντίθεση με τον πατέρα σου” ή “τι αποδείξεις έχεις;”, “τι μάρτυρες έχεις;”. Ενώ ένα ειδικό σώμα της αστυνομίας θα λειτουργήσει διαφορετικά. Και θα μπορεί να ξεχωρίσει που υπάρχει ανάγκη άμεσης παρέμβασης και καθοδήγηση. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να τα κυνηγήσουμε.
Φτιάχτηκε αυτό το σώμα αλλά πρέπει σε κάθε περιοχή της Ελλάδας να υπάρχει. Είναι λίγα τα άτομα σε όλη τη χώρα που μπορούν να ανταποκριθούν, όπως πολλοί είναι αρνητικοί όταν πάει μία γυναίκα και καταγγείλει και έρχονται μετά σε μας και μας λένε “μα πήγα στο αστυνομικό τμήμα Κυψέλης και μου είπαν γύρνα πίσω δεν μπορούμε τώρα έχουμε τον κορωνοϊό” π.χ. Και αναγκαζόμαστε εμείς να παρέμβουμε για να δεχθούν τη μήνυση ή την καταγγελία ή για να γράψουν το συμβάν στο βιβλίο. Εμείς τα κυνηγάμε όλα αυτά για να μπορέσουν να λειτουργούν οι υπηρεσίες.
Αν υπάρχουν τα ειδικά σώματα θα είναι υποχρεωμένος ο κάθε αστυνομικός αμέσως να παραπέμπει το περιστατικό. Εάν λειτουργήσουν αυτά τα ειδικά τμήματα της αστυνομίας, το κάθε αστυνομικό τμήμα με ένα τηλέφωνο θα μπορεί να καθοδήγηση και να παραπέμψει το κάθε περιστατικό. Όσο για τις υπόλοιπες κοινωνικές δομές, να σας πούμε ότι, με τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης είπαν ότι θα δώσουν χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για θέματα βίας κατά των γυναικών, να τις στηρίξουν οικονομικά κ.λ.π., αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει δοθεί ούτε ένα ευρώ. Το μόνο που έχει εξασφαλιστεί, απ’ ό,τι μας λέει η Γενική Γραμματεία Ισότητας, είναι η συνέχιση των δομών σας κι αυτή της Κω – και είναι καλό αυτό - αλλά είναι ανεπαρκέστατες σε αριθμό, σε εύρος παρεχομένων υπηρεσιών και σε παρέμβαση. Αυτές οι δομές πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω με διαλέξεις, να έχουν επαφή με τις γυναίκες, να δημοσιοποιούν τη δράση τους κ.λ.π.
Ερ.: Να κλείσουμε τη συζήτησή μας με ένα μήνυμα για τις γυναίκες.
Απ.: Όχι άλλη βία, όχι άλλοι βιασμοί, όχι άλλοι φόνοι γυναικών. Κι αυτό όλες μαζί πρέπει να αγωνιστούμε να το καταφέρουμε.
*Σημείωση: Στο ρεπορτάζ μας δεν αναφέρουμε την απόφαση του Δικαστηρίου και ποια ήταν (εάν βέβαια βγήκε), διότι είχε ήδη τυπωθεί η εφημερίδα.
