Ήθελα να γράψω γι αυτόν μόλις έμαθα το «φευγιό» του, αλλά με πρόλαβε.
Έγραψε ο ίδιος ένα «σχολιάκι» όπως το ονόμασε και το ανάρτησε στο Facebook, μόλις δυο μέρες πριν…
Αγαπημένε μου, το παραθέτω αυτούσιο.
«Σχολιάκι 733
(Μετά πάσης ειλικρινείας…)
(1-1-2023)
2023-Το μέλλον του παρελθόντος μας…
Και γεννάται το θέμα: μπορούμε να ανοίξουμε μια καινούργια σελίδα με το ξεκίνημα του 2023 σβήνοντας τα του ’22; Είναι ζητήματα που συνέβησαν και καθόρισαν τον τρόπο σκέψης τής κοινωνίας μας! Δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε θεωρώντας τα μη γενόμενα…
Θα ήταν περιττό να απαριθμήσω τώρα τα συμβάντα των δυο τελευταίων χρόνων, που ταλάνισαν την κοινή ζωή και τη συνείδηση ή τους κινδύνους που απειλούν την όποια ευδαιμονία, καθώς και άλλα πολλά με το αρχικό «ευ» (ευτυχία, ευζωία, ευμάρεια, κ.ά.), στοιχεία τα οποία πιστεύαμε πως είχαμε κατακτήσει και πορευόμασταν με αυτά τα δεδομένα.
Όμως αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, στη ζωή δεν υπάρχουν δεδομένα· αυτά ανατρέπονται εύκολα, όταν οι άνθρωποι δεν προστατεύουν τους εαυτούς τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μέσα από πράξεις που ενδυναμώνουν τη συνείδηση και τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Να γίνουν δηλαδή αλληλέγγυοι και συνοδοιπόροι, να συμπλεύσουν μέσα στο… κύμα της εκπαίδευσης, της γνώσης, της ελευθερίας και των συλλογικών οργάνων.
Η ατομική και συλλογική Ελευθερία όμως έχουν κανόνες και υποχρεώσεις. Δεν είναι φράση απλώς φιλολογική· εξ’ άλλου, για να την προσεγγίσεις προϋποθέτει αγώνες και διεκδικήσεις. Η Ιστορία διαθέτει αμέτρητες σελίδες σκληρών και αιματηρών αγώνων, για τη δύσκολη πορεία τής ανθρωπότητας στην αναζήτησή τους…
Δεν πάλεψαν για μια φράση, αλλά για την πεμπτουσία της, που είναι ο χώρος, ο χρόνος, το πνεύμα και η κουλτούρα τής δημιουργικής συμμετοχής.
Παρασύρθηκα και θέλω να τα μαζέψω λίγο, για να υπογραμμίσω πως η Νέα Χρονιά, για να είναι «καλύτερη», όπως όλοι επιθυμούμε, θα έπρεπε να μην «κουβαλάει» το συγκεντρωμένο φορτίο που έχει μαζευτεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Το ’22 λοιπόν, όχι εκείνο του 20ού αιώνα αλλά του 21ου, μας προέκυψαν τόσα δυσάρεστα, όσα δεν περιμέναμε…
Η φονική επιδημία, η εισβολή στην Ουκρανία με τις πουτινικές απάνθρωπες και βρώμικες βομβαρδιστικές επιθέσεις, ευρωπαϊκή αναστάτωση για την ενεργειακή αυτονομία, ακρίβεια προϊόντων, ποικίλες προκλήσεις και απειλές εισβολής από γείτονες «μέσα στη νύχτα», συνεχείς προσφυγικές ροές, κλιματικές ανατροπές, συμφορές με πυρκαγιές δασών, φονικές χιονοπτώσεις και καταστροφικές πλημμύρες, έντονη ενδοοικογενειακή βία, απρόσμενοι παιδόφιλοι, βιαστές παντός είδους με εμπλοκές καλλιτεχνών υπεράνω «πάσης υποψίας», γυναικοκτονίες, θανατικές επιβολές από θρησκευτικά δόγματα και απίστευτη βία εναντίον γυναικών, δημιουργίες παιδικών συμμοριών, καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων, οικονομική διαφθορά και διαπλοκή, ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο…
Ποιος θα διανοηθεί να ψελλίσει πως το παρελθόν μας, περιείχε την… κανονικότητα; Πώς μπορούμε να απαλλαχτούμε από αυτές τις θεοσκότεινες κατακόμβες στις οποίες κι εμείς εμμέσως «κατοικούμε» δίχως τη θέλησή μας, βαραίνοντας τις συνειδήσεις;
Δεν χρειάζεται να το αναλύσω· βρισκόμαστε μέσα σε ένα πλέγμα του οποίου η ύπαρξη γεννά την εποχή μας. Όμως, μεγάλο μέρος των πολιτών, θεωρεί δυστυχώς πως δεν είναι και τόσο… απαραίτητη η πνευματική τροφή, η οποία, ωστόσο θα μπορούσε να σημάνει ένα προειδοποιητικό καμπανάκι κινδύνου.
Και το μέλλον; Η διαπαιδαγώγηση; Η Εκπαίδευση; Η καλλιέργεια; Ο αλτρουϊσμός; Η ανάγκη συλλογικότητας; Πνευματικότητας; Ο Ουμανισμός; Το μέλλον των παιδιών μας; Των παιδιών τους; Ο δρόμος τους; Η πορεία τους; Η προστασία τους;
Παλεύουμε καθημερινά με την πυξίδα εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν…
Τόσα ερωτήματα, τόσες αγωνίες για ό,τι το μέλλον υποκρύπτει…
Μμμμμμμ· άραγε το 2023 θα μπορέσει να αντέξει το βάρος μιας τέτοιας, τόσο τραυματισμένης, πραγματικότητας που έχει κατακυριεύσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας;
Πάντως, την ευχή σε όλες και όλους για καλύτερη Χρονιά, την νιώθω αναγκαία.
Νότης Μαυρουδής».
