Από τον καναπέ, δεν κερδίζεις ΤΙΠΟΤΑ. Γνωστό αυτό, αλλά μου αρέσει να στο λέω.
Πού βρισκόμαστε σήμερα;
Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, θα έλεγε κάποιος αφελής.
Δυστυχώς, ούτε στο άγνωστο βρισκόμαστε, ούτε καμιά ελπίδα θα μας σώσει.
Ακόμα και ο πλέον φανατικός κυβερνητικός, αυτός που φοράει παρωπίδες, δεν γίνεται να μην αισθάνεται το πού πάμε.
Η αγαπητή μας κυβέρνηση προχωρά μια σειρά από μέτρα στο χώρο της υγείας, που δημοκρατικά δεν τα λες.
Γιατί στο λέω αυτό;
Πάρε για παράδειγμα το δικό μας νοσοκομείο. Είναι δεδομένο ότι δεν πληροί τις βασικές του ανάγκες, που σημαίνει πως, εάν δεν έχεις φράγκα να πας σε ένα ιδιωτικό, σε έφαγε η μαρμάγκα. Διότι, και σε νοσοκομείο άλλο να πας, λ.χ. αυτό της Ρόδου, ναι μεν υπάρχουν περισσότεροι γιατροί (αλίμονο!!!), αλλά και εκεί έχουν μεγάλα προβλήματα.
Πώς μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για δημοκρατία;
Και εν πάσει περιπτώσει, σε μια δημοκρατία οι πολίτες δεν έχουν ίσα δικαιώματα; Δεν οφείλει η πολιτεία να τους παρέχει υγειονομική ασφάλεια; Πες μου, ποια είναι η ασφάλεια που μας παρέχεται; Και δίνουμε ένα σκασμό λεφτά στα ταμεία μας…
Ας το συγκεκριμενοποιήσουμε.
Παθολογική Κλινική. Εκεί που χτυπά η «καρδιά» ενός νοσοκομείου.
Τι έχουμε εμείς; Μια Γενική γιατρό, η οποία οφείλω να σου πω – μετά από προσωπική εμπειρία – ότι, γίνεται χίλια κομμάτια!!! Ναι, όπως το ακούς. Όπου υπάρχει ανάγκη, τρέχει…
Όσο για το νοσηλευτικό προσωπικό, δίνει τα πάντα. Λαϊκιστί, τα ρέστα του. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς θα δούλευα κάτω από αυτές τις συνθήκες, τις οποίες μόνο εάν είσαι μέσα μπορείς να τις αντιληφθείς.
Το βασανιστικό ερώτημα για μένα αγαπημένε μου, είναι ένα και μοναδικό: Τι κάνουμε; Περιμένουμε τι; Να γίνει το νέο νοσοκομείο;
Εντάξει, να γίνει. Ποιος δεν το θέλει. Αλλά μέχρι τότε;;
Τι στα λέω τώρα… Λες και δεν τα ξέρεις…
Διάβασα τώρα τελευταία μια «επανάληψη» των όσων λέγαμε πριν από χρόνια. λες και δεν πέρασε μια μέρα…
«Ο συνολικός στόχος είναι η πλήρης μετατροπή της υγείας σε εμπόρευμα και η ενίσχυσης της κερδοφορία του ιδιωτικού τομέα… Οι επιμέρους στόχοι προς ολοκλήρωση του πρώτου, είναι, η μείωση του κόστους της πρωτοβάθμιας περίθαλψης σε βάρος της δημόσιας υγείας, να καλλιεργηθεί στους ασθενείς η λογική ότι, τα προβλήματα τους θα τα αντιμετωπίζουν «ιδιωτικά» και βέβαια, η φτωχοποίηση του ιδιώτη αυτοαπασχολούμενου γιατρού προς όφελος των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων. Και για να τα πετύχουν όλα αυτά, αφήνουν να συνεχίζονται οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό αλλά και σε υγειονομικό εξοπλισμό».
Πριν σε αποχαιρετήσω, να (ξανα)θυμηθούμε τις συνταγματικές υποχρεώσεις των κυβερνήσεων για την υγεία:
• Αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία.
• Άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ, προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας και μονιμοποίηση συμβασιούχων, ΜΕΘ, εξοπλισμός, άνοιγμα των κλειστών νοσοκομείων και δημιουργία νέων.
• Ενιαίο δημόσιο και χωρίς αντίτιμο σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας με δομές στελεχωμένες με ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό.
• Δωρεάν φάρμακα, εξετάσεις, οδοντιατρική περίθαλψη, φυσικοθεραπείες, γυαλιά, ακουστικά, ορθοπεδικά βοηθήματα, ιαματικά λουτρά, τοκετοί, εξωσωματικές για όλους και όλες.
• Δωρεάν δημόσιες δομές για την φροντίδα και νοσηλεία ηλικιωμένων με ανίατες ασθένειες.
Επίσης, να (ξανα)θυμηθούμε τις χιλιάδες ζωές που σώθηκαν χάρη στην ηρωική προσπάθεια γιατρών και νοσηλευτών. Να (ξανα)θυμηθούμε το γεγονός ότι, αυτή η προσπάθειά τους έδειξε πόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο λαός. Όλοι εμείς, ένα πραγματικά δημόσιο αναβαθμισμένο σύστημα υγείας.
Και για να θυμώσουμε, να (ξανα)θυμηθούμε τα υποκριτικά χειροκροτήματα και τις ανέξοδες δηλώσεις κυβερνητικών για τις «άσπρες μπλούζες».
Αλήθεια αγαπημένε μου, πότε θα ξεπεράσουμε φόβους και αγκυλώσεις και θα αφήσουμε το θυμό να βγει προς τα έξω; Πότε;;;
