Κύρια εμείς εδώ που ζήσαμε την αγριότητα του σεισμού πριν λίγα χρόνια…
Σε καμία όμως περίπτωση η δική μας «μετασεισμική κατάσταση» αγγίζει έστω και στο ελάχιστο αυτό που βιώνουν εκατομμύρια Σύροι και Τούρκοι τούτες τις μέρες που θα γραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Βιβλική χαρακτηρίζεται η τραγωδία τους. Όμως, η όποια προσπάθεια να περιγραφεί το τι βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, μοιάζει φτωχή…
Άλλωστε, έχουμε την τύχη (έτσι την χαρακτηρίζουμε εμείς) τα τελευταία χρόνια να γνωρίσουμε Σύρους πρόσφυγες και όχι μόνο. Ανθρώπους κατατρεγμένους που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω του εμφυλίου (κρατάει 12 ολόκληρα χρόνια!!!), λόγω φτώχειας και πολιτικών διώξεων.
Εκατομμύρια οι πάμπτωχοι!!!
Περί τα 7 εκ. Σύροι μένουν σε σκηνές!!!
Μαχαίρι στην καρδιά οι εικόνες και από τις δύο χώρες!!!
Χωρίς σπίτι (τα περισσότερα ήταν βομβαρδισμένα…), χωρίς ρούχα, χωρίς φαγητό, χωρίς φάρμακα, μέσα στο χιονιά!!!
Μιλάμε για ανθρώπους και όχι για αριθμούς. Μιλάμε για εκατομμύρια συνανθρώπους μας στη Συρία που – λόγω πολιτικών «συγκυριών» - ούτως ή άλλως ζούσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, τραγικές θα λέγαμε.
Μιλάμε για εκατοντάδες συνανθρώπους στην Τουρκία που αντιμετώπιζαν δυσκολίες, οι οποίες μετά το σεισμό έπιασαν κόκκινο!!!
Στην Κω, ήταν άμεση η αντίδραση. Πολλοί ξεκίνησαν να συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης, δείχνοντας την ευαισθησία τους και την αλληλεγγύη τους προς τον συνάνθρωπο.
Αυτό που έχουμε να προτείνουμε, με τη δική μας μικρή «φωνή», είναι το εξής: Αυτής της εκστρατείας συγκέντρωσης βοήθειας να ηγηθεί ένας φορέας, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι απόλυτα θετικό και η βοήθεια να φτάσει σε αυτούς που πραγματικά την χρειάζονται.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο ΟΗΕ και όχι μόνο, επιβάλλεται να βρεθούν στο πλάι τους, επιβάλλεται να μειώσουν τον πόνο τους, επιβάλλεται να προτάξουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους. Να στηρίξουν τις Οργανώσεις που αποδεδειγμένα βοηθούν επί σειρά ετών. Γνωρίζουν ποιες είναι αυτές…
Ας ελπίσουμε πως, η αλυσίδα αλληλεγγύης προς αυτούς τους ανθρώπους θα συνεχιστεί και μετά το κλείσιμο των φώτων της δημοσιότητας.
Ας το ελπίσουμε αυτή τη φορά.
Κλείνοντας το σημερινό μας σημείωμα, αφιερώνουμε δυο λόγια που είπε ο εξαίρετος Τούρκος ποιητής και δραματουργός Ναζίμ Χιχμέτ και ένα στίχο του:
«Να αγαπάμε κάθε μέρα λίγο περισσότερο, κάθε μέρα λίγο καλύτερα»
«Για μένα το λοιπόν,
πιο εκπληκτικό και πιο επιβλητικό
και πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουν»
