Αυτά αναφέρει δελτίο τύπου της περιφέρειάς μας. Δεν είναι καινούρια αυτά τα προγράμματα. Μας έρχονται από το παρελθόν.
Το έχουμε ξανασχολιάσει και θα το ξανακάνουμε.
Δεν νοείται να χαιρόμαστε και να υπερηφανευόμαστε για τέτοιου είδους «στήριξη» των οικονομικά ασθενέστερων συνανθρώπων μας και μάλιστα στον τομέα της εκπαίδευσης, όταν αυτή είναι συνταγματικά, το τονίζουμε, συνταγματικά δωρεάν...
Δωρεάν εκπαίδευση, λοιπόν. Δυστυχώς όμως, αυτός ο προσδιορισμός έχει καταντήσει ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Η ωμή ελληνική πραγματικότητα, η οποία χρόνο με το χρόνο χειροτερεύει, είναι μία. Δωρεάν δημόσια εκπαίδευση δεν υπάρχει.
Συνεχώς μειούμενα τα δημόσια κονδύλια, μειούμενες οι προσλήψεις εκπαιδευτικών και το χειρότερο, δεν κατασκευάζονται νέα σχολεία. Αντ’ αυτών, πολλαπλασιάζονται οι προκάτ σχολικές αίθουσες. Το βιώνουμε και στο νησί μας.
Αντίδραση; Ουδεμία!!!
Κι όταν λένε «αντίδραση», εννοούμε σθεναρή αντίδραση (και όχι με κάποια δελτία τύπου ή συναντήσεις δημάρχων με συλλόγους γονέων) τόσο από τους δήμους, στην αρμοδιότητα των οποίων είναι η κατασκευή των σχολείων, όσο και από εμάς τους πολίτες – δημότες.
Αμφότεροι, το «καταπίνουμε» αμάσητο. Οι καίριες ευθύνες όμως, ανήκουν στους δήμους, στο δήμο μας. Δεν τόλμησε και δεν τολμάει να αντιδράσει, να αντισταθεί, να αγωνιστεί και να πολεμήσει εναντίον όλης αυτής της κατάπτωσης.
Και όμως λένε οι τέσσερις πρώην δήμαρχοι και θα συμφωνήσουμε απολύτως, ο δήμος μας δεν έχει καταφέρει να αφυπνίσει την κοινωνία, δεν έχει «συμμαχήσει» με τους δημότες, λες και δεν επιθυμεί να επιλύσει προβλήματα, όντας και ο ίδιος σε μια περίεργη «ύπνωση».
Δυστυχώς, αυτή η «ύπνωση» του δήμου δεν αφορά μόνο στην εκπαίδευση. Αφορά σε όλους τους τομείς δράσεις του. Στη στελέχωση των υπηρεσιών του, στον πολιτισμό (υπάρχει τόσος πλούτος «θαμμένος»…), στις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, στην βιομηχανική μας κληρονομιά, στο περιβάλλον (δάση, νερό, υγροβιότοποι…), κ.ο.κ.
Σαφέστατα υπάρχουν δημοτικοί σύμβουλοι με ιδέες, απόψεις και θέσεις, τις οποίες διατυπώνουν κατά καιρούς μέσα από συνεντεύξεις στον τοπικό τύπο. Όμως, παραμένουν «λέξεις στο χαρτί» ή στον «αέρα».
Υπάρχουν συμπολίτες εκτός δημοτικού συμβουλίου, ακόμα και εκτός δημοτικών παρατάξεων, οι οποίοι εκφράζουν ιδέες, απόψεις και θέσεις είτε δημόσια, είτε στη δημοτική αρχή. Όμως, παραμένουν ανεκμετάλλευτες.
Μοιάζουν ακατανόητα τα όσα συμβαίνουν και γεννούν μύριες απορίες τα όσα δεν συμβαίνουν.
Ευτυχώς όμως, το αναφέραμε και σε προηγούμενο σημείωμά μας, αχνοφαίνεται κάποιο φώς στη σκοτεινιά. Οι τελευταίες αντιδράσεις για την υγεία, όχι τόσο από συμπολίτες μας που επί σειρά ετών κρατούν ψηλά τη σημαία της αντίδρασης με πρωτοπόρο το Εργατικό Κέντρο, όσο από τους μαθητές των δύο Λυκείων της πόλης, φαίνεται ότι ταρακούνησαν το τοπικό κατεστημένο.
Αυτό δε που μας χαροποιεί ιδιαίτερα, είναι η υπόσχεση των μαθητών ότι, ο αγώνας που ξεκίνησαν δεν θα σταματήσει με τις ολιγοήμερες καταλήψεις.
Γνωρίζουμε άπαντες οι ενήλικες αλλά όχι κατ’ ανάγκη και ώριμοι …, ότι, τα παιδιά μας, οι νέοι σε ηλικία άνθρωποι, όταν λένε κάτι το εννοούν. Τους διακρίνει η αγνότητα, το πείσμα, η αγωνιστικότητα, το θάρρος, η τόλμη και άλλες αρετές, οι οποίες εκλείπουν από τους μεγαλύτερους. Χρόνια τώρα…
Ήμασταν, είμαστε και θα εξακολουθούμε να είμαστε μαζί τους.
Το να τους ζητούν κάποιοι συγνώμη για τα λάθη, τις παραλήψεις και τα λογής «εγκλήματά» που έχουν συντελεστεί επί σειρά ετών εις βάρος των παιδιών, τουλάχιστον για εμάς, δεν μετράει. Οι συγνώμες εάν δεν συνοδεύονται από πράξεις, είναι λόγια του αέρα.
Και στον μικρόκοσμό μας (αλλά και έξω απ’ αυτόν), φυσάει πολύς αέρας…
