Τα ρεπορτάζ- τρομοβιντεάκια όμως με μουσική που σε παραπέμπουν σε θρίλερ, κάθε άλλο παρά είδος ενημέρωσης μπορούν να θεωρηθούν. Το επιτηδευμένα τρομαχτικό λουφαχτό του/της ρεπόρτερ των καναλιών, δεν είναι δείγμα αγωνίας αλλά δήγμα αρρωστημένης φαντασίας της αρχισυνταξίας που τους το επιβάλλει. Πληθαίνουν μέρα με τη μέρα οι φωνές διαμαρτυρίας για τον τρόπο που επιλέγουν τα κανάλια να πουλάνε την είδηση, να μπαίνουν στα σπίτια μας μιας που ξέρουν ότι δεν μπορούμε να πλέον να βγαίνουμε απ’ αυτά. Το εκμεταλλεύονται και μας χρησιμοποιούν σκόπιμα ως βορρά στις αδηφάγους μετρήσεις της τηλεθέασής τους. Είμαστε μέσα, αδύναμοι να αντιδράσουμε, αδύναμοι να φωνάξουμε, ανίκανοι να παρέμβουμε. Οι ευπαθείς ομάδες υψηλού κινδύνου, δεν είναι ευάλωτοι μόνο στην ασθένεια αλλά και στη διασπορά πανικού -όπως πλέον αυτή παγιώνεται στη ψυχή αυτών των ανθρώπων. Είναι σαν να περνά η ζωή τους μπρος απ’ τα μάτια τους σε γρήγορο χρόνο και σφίγγονται, τα συμπτώματά τους επιδεινώνονται. Η τυχόν δύσπνοια, η τυχόν ταχυκαρδία, τα τυχόντα βεβαρημένα πονήματα των γηρατειών, τους καθιστούν ακόμα πιο ευάλωτους απέναντι στην πραγματική κατάσταση όπως αυτή υπάρχει. Και τι υπάρχει λοιπόν; Ποια είναι η εικόνα και ποια μας επιδεικνύουν τα ιδιωτικά κυρίως ΜΜΕ μηδέ των Δημοσίων εξαιρουμένων- δυστυχώς- αλλά για άλλους λόγους αυτά που έχουν να κάνουν με τον υποτιθέμενο ανταγωνισμό -δις δυστυχώς. Υπάρχει η Υπερβολή! Η υπερβολή όπως την περιγράψαμε παραπάνω με τα τρομορεπορτάζ και η Υπερβολή του χρόνου που αφιερώνουν καθημερινά για την πληρέστατη ενημέρωσή μας. Τόσο πλήρη που μετά από πολιτικολόγοι, ψυχολόγοι, δικολόγοι κλπ-λόγοι, μας βλέπω να γινόμαστε και λοιμωξιολόγοι, μικροβιολόγοι εμβολιολόγοι. Μάθαμε όλους τους καθηγητές, επιμελητές, υποψήφιους διδάκτορες με τα μικρά τους ονόματα. Ά! μιλά ο Μανόλης, ά! τώρα μιλά η Αγγελική λέμε μεταξύ μας στο σπίτι. Ό, τι ώρα και να ανοίξεις την τηλεόρασή σου, θα πέσεις πάνω σε κάποιον καθηγητή, διδάκτορα, επιμελητή. Και αυτό είναι το καλό σενάριο γιατί εν πάση περιπτώσει απ’ αυτούς κάτι θα μάθεις. Εκείνο που εμπαιχτικά έρχεται να προστεθεί στον αναπάντεχο κι αβάσταχτο εγκλεισμό μου, είναι οι επαναληπτικές ασκήσεις. «Πάμε τώρα να δούμε τα στοιχεία από την πρώτη μέρα της πανδημίας, την πορεία του δείκτη εξάπλωσης του ιού στη χώρα…» μας λέει η παρουσιάστρια του Δελτίου, μετά από μια ώρα βασανιστικής ανάπτυξης του θέματος εν είδη διπλωματικής εργασίας απόφοιτου της Ιατρικής, μπροστά σε ένα τεράστιο ηλεκτρονικό πίνακα, με τεράστια γραφήματα και τεράστιους αριθμούς τόσο σε μέγεθος όσο και το μέγεθος του θανάτου που αυτοί απεικονίζουν.
Χάσαμε το μέτρο,
και μέχρι το σημείο που -αν δικαιούμαστε -μπορούμε να το διακωμωδούμε όταν ανθρώπινες ζωές χάνονται, η Πολιτεία πρέπει να παρέμβει. Αυτό που παρακολουθούμε πια στην ελληνική τηλεόραση, δε μπορεί να συνεχιστεί. Η ώρα της επίσημης ενημέρωσης από τον κρατικό μηχανισμό, η εμπεριστατωμένη άποψη δύο ειδικών, η μεταφορά της εικόνας από τις δοκιμαζόμενες δομές Υγείας και των ανθρώπων που τις ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ, δε θα έπαιρνε πάνω από ένα δίωρο ημερήσια. Δεν είναι αρκετό; Άντε και ένα στρογγυλό τραπέζι την εβδομάδα από το κάθε κανάλι. Η Υπερβολή δεν βοηθά, δεν προσφέρει, έχει τα αντίθετα αποτελέσματα και αυτό βεβαιώνουν οι ολοένα αυξανόμενες φωνές. Εκείνο που έρχεται να επαληθευτεί, είναι η κενότητα των καναλιών στη διαμόρφωση ενός ποιοτικού προγράμματος, αξιόλογα ντοκιμαντέρ, βιογραφίες, τοποκαταγραφές, ποιοτικού κινηματογράφου. Ευτυχώς τα περισσότερα από αυτά έρχεται να τα καλύψει η Δημόσια τηλεόραση κυρίως η ΕΤ 2 και ΕΤ3 με το πλούσιο αρχείο τους. Η ΕΤ 1 ανταγωνίζεται -τελευταία- τα ιδιωτικά κανάλια αναγνωρίζοντάς τα ως πρότυπα! Κι έπειτα σου λένε ότι σ’ αυτή τη χώρα διαπιστώνεται έλλειψη προτύπων.
