Πάσχα - Μεγαλοβδομάδα με πρωτόγνωρες συνθήκες. Όλα είναι ξεχωριστά και πιο δυσβάσταχτα επειδή ακριβώς είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Το Πάσχα είναι το πρόσχημα. Στο όνομά του και οι δήθεν θυσίες μας κι η δήθεν θλίψη μας που δεν μας επιτρέπεται να εκτελέσουμε απρόσκοπτα τα θρησκευτικά μας καθήκοντα και τα πατροπαράδοτα έθιμα. Τα ήθη τα παρακάμπτουμε. Ούτως ή άλλως δεν συνάδουν με τη σύγχρονη ζωή μας, μας φέρνουν ‘’πίσω’’ κι αυτό δεν το θέλει ο ‘’αναπτυσσόμενος’’ κόσμος.
Η πανδημία ήρθε να υπενθυμίσει, κυρίως όμως για να διδάξει. Η πανδημία είναι ό,τι στην άνετη και βολεμένη ζωή μας προσπαθήσαμε να υπεκφύγουμε, το δικό μας Σταυρό. Ένα μαρτυρικό σύμβολο πίσω από το οποίο βολευτήκαμε γιατί το σήκωνε κάποιος άλλος. Μεγαλοβδομάδα των Παθών, Θείων και ανθρώπινων. Το δισυπόστατο της μορφής επιβεβαιώνεται. Ο Θεάνθρωπος υποφέρει υπό το βάρος του Σταυρού του αδιαμαρτύρητα. Ο άνθρωπος, στη σκέψη και μόνο εκτιμά ότι δεν του αξίζει τέτοια δοκιμασία. Οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι τράπεζες, οι εφορίες, τα πάγια…! Το εξοχικό στο χωριό και στο νησί θα μείνουν για δεύτερη χρονιά κλειστά;
Η πανδημία ήρθε ως δοκιμασία, για όλους και μας απογυμνώνει, μας κατατάσσει ως πολίτες σε Γραμματείς και Φαρισαίους και ως κυβερνώντες σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου!
Ως διακύβευμα θα παραμένει η παγκόσμια Οικονομία, η ασφάλειά της και η επιστροφή της στην κανονικότητα. Τα Άγια Πάθη θα έχουν πάντα διαφορετικές αφετηρίες από τα Ανθρώπινα. «Ιησούν ή Βαραβάν» λοιπόν; (ρητορικό το ερώτημα).
Μα τόση συναλλαγή Αργείοι!
Την επόμενη εβδομάδα περνάμε το μεγάλο σκαλί. Το πιο ψηλό μέχρι σήμερα, το πιο τολμηρό και το πιο διφορούμενο. Ανοίγει το σύνολο σχεδόν των εμπορικών δραστηριοτήτων, όχι γιατί το επιτρέπουν οι συνθήκες αλλά γιατί το απαιτεί η αγορά, η οικονομία. Το επιδημικό φορτίο στη χώρα υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια, το σύστημα Υγείας εξακολουθεί να δοκιμάζεται σκληρά, οι κλίνες βρίσκονται ολοένα και πιο δύσκολα και όμως η κυβέρνηση αποφασίζει να ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Η παρηγορητική φωνή της Επιστημονικής κοινότητας που εναγωνίως περιμένει ο απλός πολίτης, οι οικογένειες των ανθρώπων που χαροπαλεύουν, δεν ακούγεται δυστυχώς, μήτε ψίθυρος.
Η επιστημονική κοινότητα φαίνεται να βολεύτηκε τελικά πίσω από την προστασία του ‘’ακαταδίωκτου’’ που της διασφάλισε η κυβέρνηση. Ομπρέλα που κρατά ‘’στεγανά’’ τα πρακτικά των συνεδριάσεων και παραχωρεί έδαφος κινήσεων της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Διαβάζουμε γύρω από την επαίσχυντη αυτή τροπολογία και την ανίερη συμφωνία – βόλεμα:
“ Η κυβέρνηση δίνει ασυλία στα μέλη τριών Επιτροπών για γνώμες και αποφάσεις που έλαβαν, και συγκεκριμένα στα μέλη α) της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι της Covid-19, β) της επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες και γ) της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών. Η ασυλία δηλαδή, δεν αφορά μόνον τους γιατρούς της επιτροπής των λοιμωξιολόγων, αλλά και τα πολιτικά στελέχη του Υπουργείου Υγείας, όπως ο Παναγιώτης Πρεζεράκος γενικός γραμματέας του Υπουργείου Υγείας, ο Παναγιώτης Αρκουμανέας πρόεδρος του ΕΟΔΥ και διατελέσας διευθύνων σύμβουλος ιδιωτικών εταιρειών, κα. Δεν πρόκειται λοιπόν για τροπολογία προστασίας της έκφρασης επιστημονικής άποψης, αλλά για αμνήστευση κρατικών αποφάσεων που πλέον καθίστανται ανέλεγκτες. Στην εκτίμηση αυτή συντείνει το γεγονός ότι με την τροπολογία απαγορεύεται όχι μόνο η δίωξη ή η απόδοση ευθύνης, αλλά και η εξέταση μελών των τριών επιτροπών (δεν ευθύνονται, δεν διώκονται αλλά και δεν εξετάζονται). Στην ουσία, με τη διάταξη αυτή θωρακίζεται η κυβέρνηση, που είναι αυτή – και όχι οι γιατροί – που λαμβάνει τελικά τις αποφάσεις, ακόμα και από την κλήση προς εξέταση των λοιμωξιολόγων στο πλαίσιο της οποιασδήποτε διερεύνησης. Δημιουργείται έτσι ένα καθεστώς κρατικής ομερτά, με βασικό ωφελούμενο την κυβέρνηση και τα στελέχη της που έλαβαν τις αποφάσεις διαχείρισης της πανδημίας.
‘’Κρίμα τα θρανία’’ που έλεγε κι ένας καθηγητής μου!
