Το “αύριο” θα έρθει αλλά δεν θα είναι αυτό που είχαμε στο μυαλό πριν λίγους μήνες.
Παρόλα αυτά θα πρέπει από τώρα να κρατάμε το αισιόδοξο κομμάτι της ζωής. Ο ήλιος θα λάμπει, η ζέστη θα είναι αφόρητη, η δροσερή θάλασσα και η χρυσαφένια άμμος θα τονώσουν την ψυχολογία και το ηθικό μας.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο αποτύπωμα της πανδημίας αυτής που περνάμε θα είναι -όπως έχουμε αναφέρει εκτενώς στα προηγούμενα σημειώματά μας- στην οικονομία.
Και ιδιαίτερα σε αυτό τον τομέα η επόμενη μέρα θα είναι επώδυνη.
Το θέμα είναι λοιπόν το πως θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Όχι μόνο ατομικά αλλά και συλλογικά. Εκεί θα κριθούν όλα.
Η τουριστική οικονομία του νησιού μας το δίχως άλλο θα πάρει καιρό να ανακάμψει.
Το ζωνάρι είναι δεδομένο ότι θα σφίξει πολύ (περισσότερο κι απ' τη μνημονιακή εποχή) και θα υπάρξει νέα υποτίμηση στη ζωή μας.
Στο μεσοδιάστημα αυτό θα πρέπει από τώρα ο Δήμος κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο η Περιφέρεια, να δουν από κοινού, και ασφαλώς σε συνεργασία με τα συναρμόδια υπουργεία, τον τομέα εκείνο που δεν άφησε την Κω να πεινάσει σχεδόν ποτέ στην ιστορία της.
«Ους η Κως έθρεψε, ουδ' Αίγυπτος δύναται θρέψαι»
Προς το παρόν μιλάμε για λύση ανάγκης.
Στροφή λοιπόν στον πρωτογενή τομέα για να ξεπεράσουμε τις δύσκολες μέρες και όταν ομαλοποιηθούν τα πράγματα βλέπουμε... (χρόνια τώρα θεωρητικολογούμε ατέρμονα για το μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης του νησιού, τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού κλπ).
Καλό είναι -όπως συμβουλεύουν πολλοί εν καιρώ κρίσης- να έχει ο καθένας τον κήπο με τα λαχανικά του ή τα οικόσιτα ζώα του κλπ, πλην όμως χρειάζεται οργάνωση.
Ας ανατρέξουμε στην πρόσφατη ιστορία και τους πρότυπους αγροτικούς οικισμούς που δημιούργησαν οι Ιταλοί κατακτητές στο Λινοπότι και τη Λάμπη (δεν πάει καιρός που παρουσιάστηκαν αναλυτικά σε σχετική ημερίδα που έγινε στο Χάνι, για την αξιοποίηση των ιστορικών κτηρίων του Λινοπότη*).
Δήμος - Περιφέρεια - Συναρμόδια Υπουργεία θα πρέπει από τώρα να καταρτίσουν ένα Επιχειρηματικό Σχεδιασμό για Αγροτικές Επιχειρήσεις και συνολικά για όλους τους κλάδους του Πρωτογενή τομέα (αλιεία, κτηνοτροφία, μελισσοκομία).
Ας θυμηθούμε, επίσης, (μόλις 7 χρόνια πριν) σχετική εισήγηση του τότε Αντιδημάρχου (και σημερινού Δημάρχου) Θεοδόση Νικηταρά στο 2ο Αναπτυξιακό Συνέδριο του Δήμου Κω το Νοέμβριο του 2013.
Παραθέτουμε τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"-Προσεγγίζουμε τις τοπικές αναπτυξιακές δυνατότητες του πρωτογενή τομέα.
Φέρνω στη μνήμη σας, τη χαρακτηριστικότερη ίσως ιστορική έκφραση που τις περιγράφει :
«Ους η Κως έθρεψε, ουδ¨ Αίγυπτος δύναται θρέψαι».
Η αρχαία ρήση που αποδίδεται στον Ηρόδοτο, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το διαχρονικό, ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα που διαθέτει ο τόπος μας, της εύφορης και καλλιεργήσιμης γης.
Πλεονέκτημα που θυσιάστηκε στο βωμό της άναρχης τουριστικής ανάπτυξης, και που σήμερα, καλούμαστε να επανεξετάσουμε.
Οι τεράστιες πεδινές εκτάσεις που ξεκινούν από την πόλη της Κω και φτάνουν μέχρι την Κέφαλο, αποτελούν από μόνες τους μια ξεχωριστή χωρική ενότητα, και είναι ικανές να προσδώσουν σημαντικά οφέλη στην τοπική οικονομία.
Για αυτό, επενδύουμε στον πρωτογενή τομέα με συγκεκριμένες δράσεις:
Οργανώνουμε τη γεωργική παραγωγή και τη συνδέουμε με τον τουρισμό
Δημιουργούμε το κέντρο γεωργικής ανάπτυξης στο Πυλί
Εξασφαλίζουμε τις προϋποθέσεις για τη συνεχή επιμόρφωση των αγροτών
Δημιουργούμε στοχευμένες προωθητικές ενέργειες των τοπικών προϊόντων
Και… πολύ σημαντικό,
Εντάσσουμε το σύστημα παραγωγής και διάθεσης προϊόντων στην ομπρέλα του τοπικού σήματος ποιότητας".
Η ιστορία των πρότυπων αγροτικών οικισμών της Κω επί Ιταλοκρατίας
"Στο πλαίσιο του ευρύτερου πολιτικού σχεδιασμού της ιταλικής διοίκησης της Δωδεκανήσου (1912-1943) δημιουργήθηκαν στο νησί της Κω δυο αγροτικοί οικισμοί, ο πρώτος στα ΒΔ της πόλης Κω της στην περιοχή «Λάμπη» (Torre in Lambi, 1936) και ο δεύτερος προς το εσωτερικό του νησιού, στην περιοχή «Λινοπότι» (Anguillara,1936), μεταξύ των δημοτικών διαμερισμάτων Ασφενδιού και Πυλίου. Η αγροτική οικονομία αποτέλεσε ένα τομέα συμπληρωματικό της πολιτικής γης κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας (αντι-αστικοποίηση) και παράλληλα, το πεδίο εφαρμογής ιδεολογημάτων όπως ήταν η συνεταιριστική οικονομία, όμως απέτυχε.
Ειδικότερα στη Δωδεκάνησο, η «αγροτοποίηση» αποτέλεσε την κύρια έκφραση της εποικιστικής πολιτικής του καθεστώτος. Δείγμα αυτής της πολιτικής στην Κω, ήταν η δημιουργία των δύο αγροτικών οικισμών της Λάμπης και του Λινοποτίου περιοχών εύφορων, με πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα, άμεσα ελεγχόμενων από την Κυβέρνηση του καθεστώτος.
Η δημιουργία των αγροτικών οικισμών στην Κω επιχειρήθηκε ως διέξοδος απασχόλησης άνεργων της μητρόπολης Ιταλίας, αλλά και ως προβολή ενός νέου μοντέλου παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης, εξυπηρετώντας παράλληλα και την εποικιστική πολιτική.
Ανάλογα έργα αξιοποίησης γαιών έγιναν μεταξύ των ετών 1928 και 1934 και στην Ιταλία, που αμέσως μετά οδήγησαν στη δημιουργία των «νέων πόλεων», στις οποίες εγκαταστάθηκε ιταλικός πληθυσμός από άλλες περιφέρειες, ενώ το ίδιο συνέβη και στις αποικίες της Λιβύης Τριπολίτιδα και Κυρηναϊκή, με τη δημιουργία πλήθους αγροτικών οικισμών και τη μεταφορά Ιταλών εποίκων, από το 1929 ως το 1939".
