Είμαστε γείτονες στην Β. Ηπείρου στην πιάτσα Ροτόντα, εδώ και 40 χρόνια. Στα χρόνια της νιότης του δούλεψε οικοδόμος με τον μεγαλύτερο εργολάβο εκείνων των χρόνων το Γιάννη Μπαλαλή, χρόνια μετά δούλευε μικροεργολάβος και αναλάμβανε οικοδομικές εργασίες μικρής κλίμακας, μαντρότοιχους κ.τ.λ. Στα χρόνια τα τελευταία ξαναγύρισε στη γη σαν παραγωγός και έμπορος φρούτων και κηπευτικών. Είχε ένα πολύ παλιό τρίκυκλο που πολλά πρωινά δεν έπαιρνε μπροστά και τον έσπρωχναν στην κατηφόρα οι γείτονες, και εγώ προσωπικά πολλές φορές, μέχρι να κάνει ᾽᾽τσαφ᾽᾽. Κυκλοφορούσε στην πόλη και τον επαρχιακό μέχρι το Ζηπάρι καθημερινἀ με 25-30 χλμ ταχύτητα και δημιουργούσε πάντα ουρές οχημάτων πίσω του. Πιστεύω όλοι σας κάποιες φορές καθίσατε στην ουρά του.
Τα προϊόντα που φόρτωνε τα απογεύματα, στο ξεσκέπαστο τρίκυκλο του για να τα πουλήσει την επομένη, κοιμόντουσαν ξεσκέπαστα και αφύλακτα στην καρότσα του τρίκυκλου κάθε βράδυ.
Στις παραινέσεις μου να τα προστατεύει, γιατί την νύχτα όποιος κυκλοφορεί μπορεί να πάρει τα καρπούζια και τα πεπόνια του, απαντούσε με παιδική αφέλεια ᾽ε και ψυχή θα πάρει;᾽᾽᾽
Ήταν πολύ μυώδης και δυνατός άνθρωπος και, όπως συμβαίνει συνήθως με τους γίγαντες, είχε παιδική ψυχή και είχε αποδεχθεί το ρόλο του θύματος στις συναλλαγές με τους συνανθρώπους του.
Πολλές φορές του έκλεψαν πρόβατα, κατσίκια και πετεινούς από το κτήμα του, που δεν το είχε περιφράξει, ενώ πάρα πολλά άλλα ξένα κτήματα ανέλαβε και προστάτεψε με μπετά και σύρματα. Όσες φορές μου έλεγε ότι του ᾽᾽φάγανε᾽᾽τους Δεκέμβριδες δέκα πετεινούς έτοιμους για πώληση για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, δεν τον αισθάνθηκα να κακιώνει και πολύ περισσότερο να βλαστημά. Μου το έλεγε με ένα πικρό χαμόγελο για την κατάντια της κοινωνίας μας.
Γράφω αυτά τα λόγια για τον Αντώνη, με αφορμή το φευγιό του, γιατί αγάπησα τον τρόπο που αισθανόταν, έστω και εάν διαφωνούσαμε για τα περισσότερα θέματα.
Στη δύναμη των συναισθημάτων του Αντώνη οφείλουμε όλοι μας σήμερα το αξιοθαύμαστο πάρκο μπροστά από το τότε ‘’ΞΕΝΙΑ’’ σήμερα Η2Ο.
Ήταν δικτατορία, υπολογίζω 1971-72, τότε τα σκίαζε όλα η φοβέρα. Καλοκαιρινή περίοδος. Εγώ τελείωνα το πανεπιστήμιο αλλά λόγω διακοπών ήμουν στην Κω. Πρωί-πρωί έρχεται και με βρίσκει στο ᾽Ἀμαρυλλίς᾽ ο Αντώνης ιδιαίτερα ανήσυχος.
- Θοδωρή, με στέλνει ο κυρ Γιάννης (Μπαλαλής) να σε ενημερώσω για ένα έγκλημα που θα κάνει το συνεργείο μας που ανέλαβε την διαμόρφωση του πάρκου απέναντι από το ‘’ΞΕΝΙΑ᾽᾽.
-Δηλαδή;
-Ο κυρ Γιάννης δε θέλει να ξεριζώσει τα δέντρα του πάρκου αλλά τον πιέζουν να το κάνει.
Τι είχε συμβεί;
Το μελετητικό γραφείο που είχε αναλάβει τη μελέτη για τη νέα διαρύθμιση του πάρκου με συντριβανάκια και διαδρομάκια δεν είχε αποτυπώσει τα υπάρχοντα δέντρα και επέμενε να εφαρμοστεί πιστά η μελέτη του. Αν εφαρμοστεί θα πρέπει να ξεριζωθούν πολλά δέντρα. Ο Μπαλαλής παρά τη θελησή του, έχει στείλει μηχανήματα να τα βγάλουν. Ζήτησα από τον Αντώνη να πάει στο κέντρο της πόλης και να ενημερώνει όποιον βρίσκει μπροστά του για το θέμα του πάρκου και να του ζητά να κατέβει εκεί.
Εγώ με το ποδήλατό μου σκέφτηκα να πάω στο Δημαρχείο, στον τότε διορισμένο καλό άνθρωπο και γειτονά μου τον δικηγόρο Χατζηπροδρόμου Βύρωνα να αποτρέψει το έγκλημα. Δεν ήταν στο γραφείο του. Τραβώ τότε στο σπίτι του στην Πιάτσα Ροτόντα, στην Ιακώβου Ζαράφτη, δίπλα στο φροντιστήριο των ξένων γλωσσών ᾽᾽ΦΟΣΤΕΡ’’. Όσους έβρισκα στο δρόμο, ανεβαίνοντας την Μ. Αλεξάνδρου, έλεγα βιαστικά να πάνε στο πάρκο του ΞΕΝΙΑ γιατί θέλουν να το χαλάσουν. Ο γιος του Δημάρχου ο Γιάννης μου λέει ότι ο μπαμπάς του κάνει μπάνιο στην σκάλα του πολεμικού. Ξανά πίσω στην παραλία (η Μ. Αλεξάνδρου δεν ήταν τότε μονόδρομος) και στη σκάλα του πολεμικού.
Ο Δήμαρχος κολυμπά ανατολικά της σκάλας και γω πάνω από τη σκάλα τον ενημερώνω για την κατάσταση. Μου υπόσχεται ότι θα πάει στο Δημαρχείο αμέσως και θα ζητήσει αναστολή των εργασιών να ξαναμελετηθει το θέμα, πράγμα που έκανε, φαίνεται. Καθώς ενημέρωνα τον δήμαρχο στη σκάλα, πληροφορήθηκαν το θέμα και αρκετοί Έλληνες τουρίστες που παρευρίσκονταν εκεί. Μερικοί από αυτούς συμφώνησαν με την άποψή μου να προστατέψουμε το πάρκο και προσέτρεξαν εκεί.
Στο μεταξύ, με επικεφαλής τον Αντώνη πηγαίνουμε στο πάρκο και αγκαλιάζουμε τα δέντρα. Τα μηχανήματα του Μπαλαλή που είχαν ήδη προλάβει να ξεριζώσουν μερικά μικρά δέντρα, μπροστά στον κίνδυνο τραυματισμού μας, έσβησαν μηχανές και το μεσημέρι αποχώρησαν.
ΝΙΚΗΣΑΜΕ, η νιότη της Κω και η ευαισθησία των τουριστών ΝΙΚΗΣΕ. Μπορεί στα μάτια των σημερινών ανθρώπων να φαίνεται εύκολο. Τα χρόνια όμως εκείνα της δικτατορίας, που οι Έλληνες όταν έβλεπαν στρατιωτικό ή αστυνομικό χτυπούσε η καρδιά τους, η πράξη αυτή ήταν ηρωική. Και πρωτοήρωας εκεί ήταν ο Αντώνης.
