Το δημοψήφισμα του ’74, δημοψήφισμα, ενάντια στην Μοναρχία και στην κατάργησή της αφορούσε στο πολιτειακό, περί Βασιλευομένης ή μη Δημοκρατίας και όχι στα πρόσωπα. Εκείνα κρίνονται ξεχωριστά - και μετά θάνατον. Εμείς προχθές, ‘’ενθρονίσαμε’’ ως αξιολογήσιμο μέτωπο τη συμβολή Κωνσταντίνου στον ‘’θρόνο’’ της Ιστορίας (Μακαρία αυτής η οδός). Ανασκαλεύτηκαν πολλά – περί Ιστορίας, μνημονεύτηκαν πολλά – περί προσώπων, αναμοχλεύτηκαν πολλά –περί καμωμάτων. Τίποτα νέο, όλα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Δεν βλάφτει ποτέ η ‘’ανάμνηση’’, βλέπετε και τα εμβόλια του covid καταλήγουν με την ‘’αναμνηστική’’ δόση. Τυχαίο;
Παραμένουν όμως αναπάντητα στο μυαλό μου, μερικά εύλογα ερωτήματα - αφού δεν έχουν καν τεθεί, όπως, ‘’γιατί καταδέχτηκαν έστω και αινιγματικώς σιωπηρά η κηδεία του να γίνει ως ενός κοινού θνητού πολίτη, σε μια χώρα που το Πολιτειακό δεν αμφισβητείται’’; ‘’ γιατί οι εν ζωή Βασιλικές οικογένειες – όμαιμοι του εκλιπόντος, ανέχθηκαν να ταφεί ο γόνος, απόγονος κι επίγονός τους, ως κοινός θνητός και δεν απαίτησαν να τον πάρουν και να τον θάψουν με τα πρωτόκολλα και τις τιμές Βασιλέως (έστω και τέως) σε μία από τις χώρες καταγωγής του’’; Τόσο large το σόι;
Όπως βέβαια στο μυαλό μου φωλιάζει και η καχυποψία περί προσημειωμένων μεταξύ της σημερινής κυβέρνησης και της βασιλικής οικογένειας συμφωνιών, που έχουν να κάνουν με το ιδιοκτησιακό στο Τατόι, ενός ας πούμε ‘’ανοιχτού’’ πεδίου μελλοντικών αξιώσεων που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ‘’δύναται’’ τελέσει ευήκοον ους.
Έρχονται εκλογές και η ψήφος των φιλοβασιλικών μπροστά στην αδήριτη ανάγκη επιβίωσης της ΝΔ σημαίνει πολλά περισσότερα από επιβεβλημένη. Γι αυτό και οι συγκαλυμμένες εκχωρήσεις που παρακολουθήσαμε όλο αυτό το διάστημα προς τους εκπροσώπους της απανταχού Μοναρχίας.
Εκλογές, η μόνη διέξοδος
Μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, ο θυμόσοφος (;) ελληνικός λαός είχε την ευκαιρία να εκφράσει τους ενδόμυχους καημούς του και τις κρυμμένες ελπίδες του στο δόγμα ‘’πάλι με χρόνους με καιρούς…’’, είτε για την Αγιά Σοφιά, είτε για τη Βασιλεύουσα. Μέσα σε αυτό το κλίμα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη βοήθησε να μοιάζει με τον ωραίο επίλογο ενός παραμυθιού όπου το χρέος αποδόθηκε αλλά οι υποχρεώσεις έναντι τρίτων προσημειώθηκαν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξέφυγε ελαφρώς από τη δίνη των αποκαλύψεων των υποκλοπών που τον φέρουν στο επίκεντρο ως πολιτικά υπόλογο αλλά που μένει να αποδειχτεί η μη εμπλοκή του σε ατραπούς συγκάλυψης-με ωμή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, κερδισμένος βγήκε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ μετά τη διαρροή – άλλη μια πατάτα της ΕΥΠ (και με ποιου άραγε την εντολή;) - για περιουσιακά του δήθεν οικονομικά σκάνδαλα – και αποδείχθηκε ‘’πολύ σκληρός για να πεθάνει’’. Είναι Ηλίου φαεινότερο ότι ο αρχηγός γνωρίζει πολλά περισσότερα- και από μέσα- για τα έργα τους, οπότε η άρον – άρον επισφάλεια έπρεπε να κλείσει σιωπηρά και με τις απαραίτητες παραχωρήσεις. Έβαλαν λοιπόν την ουρά στα σκέλια, του ανανέωσαν την θητεία και βέβαια η κυβέρνηση, με μπροστάρη πάλι τον οραματιστή Κυριάκο Μητσοτάκη θα προχωρήσει σε άλλη μια νέα αναβάθμιση των στόχων και του ρόλου της ΕΥΠ για τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό της Υπηρεσίας - που τείνει να μετατραπεί σε κουτσομπολίστικο περιοδικό του Κυβερνητικού Τύπου & Προπαγάνδας.
Στο πρόσωπο του κ. Φλώρου, διαφαίνεται μια ελπίδα- κι ας μοιάζει λίγο ότι προτρέχουμε αφού δεν τον γνωρίζουμε πέραν των όσων καταμαρτυρεί η μέχρι σήμερα πορεία και στάση του, ότι κάποιοι θεσμικοί σέβονται το λειτούργημά τους και το διεκδικούν χωρίς να υποκλίνονται στην κακώς νοούμενη εξουσία, αυτήν που ασκεί σήμερα το καθεστώς Μητσοτάκη. Ο ζόφος και το βούρκο, είναι δικά τους έργα, όχι της αντιπολίτευσης. Η σημερινή οικονομική και κοινωνική έκπτωση του έθνους – κράτους είναι δικό τους έργο, όχι του ΣΥΡΙΖΑ. Από τον ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβαν σταθερή οικονομία προϊόν αιματοθυσίας από το λαό, που έκλεισε τον εφιάλτη των μνημονίων, που έκανε αντιστροφή όλων των δεικτών αστάθειας και φτώχειας που περιέβαλε τη χώρα από το ’12 έως το ΄19, για να παραδώσει μια οικονομία που ένας άξιος διάδοχος θα μπορούσε να πατήσει πάνω της με σιγουριά και να λειτουργήσει επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου. Αντί αυτού, είδαμε όλες τις θυσίες και τις ελπίδες μας να εξανεμίζονται μέσα από τη διάλυση του ΕΣΥ, του συστήματος για την ενίσχυση της Δωρεάν Παιδείας, της διάλυσης του πλαισίου προστασίας της Εργασίας και τη διεύρυνση του αριθμού φυγής των νέων μας στο εξωτερικό. Λύση: οι εκλογές, προβληματισμός: Ακροδεξιές κυβερνήσεις, Νεποτισμός, ή Κοινωνικό κράτος με αξιοπρέπεια σε μια σύμπλευση των Προοδευτικών δυνάμεων, αυτών που καλούνται πάντα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά!
