Παραθέτουμε το πρώτο:

ΟΔΕΥΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΕΚΛΟΓΑΣ

ΜΕΤΑ ΕΠΑΙΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΡΔΑΣ

Πώς θα υπάγει εις εκλογάς

τούτος ο θεομπαίχτης,

με όλο του το συρφετό

και των δεινών ο φταίχτης.

Μαθεύτηκε το κάλλος του

και τα χαρίσματά του,

το εύσπλαχνον το μέσα του,

τα σαλιαρίσματά του.

Όρσε μη σε βασκάνουμε

πολιτικέ γελοίε,..

καρνάβαλε τη μάσκα σου     

πέτα με μιας αχρείε

και δείξε τα προγούλια σου,

τους κώλους τους θρεμμένους

και όλο το συνάφι σου

τους εκλογοδαρμένους.

Σέ !  χαιρετώ πολιτικέ

τον ευγενή Μυλλόρδο…

Σου αποστέλλω εκ γαστρός,

τον άκρατόν μου πόρδον! 

Παραθέτουμε το δεύτερο:

ΟΙ ΔΑΝΑΟΙ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ

Εγκέλαδος πολιτικός (!)

ο άρχοντας της πόλεως…

το πέρασμά του όμοιο,

άλωσις της Τριπόλεως.

Σ’ ιδρύματα κι οργανισμούς,

ρολά κι ατσάλι, αμπάρες, 

νταμάρια εσιώπησαν

κι οι μέλισσες ακόμα...

Κατεκρημνίσθησαν λοιπόν

των Δαναών τα δώρα;

Εμάζεψε, κατέγραψε,

φόρους, περιουσίας,

τα ακίνητα τα κινητά,

τας κατ’ αυτόν αξίας..

… της δόξης του η ουσία,

της όψης του ομοία.

Μνημεία και τα έργα του

εις κόμβους και πλατείας …

στην είσοδο της πόλεως

λούεται μια κυρία – ακαταπαύστως ωιμέ!

Κι ενώ τη πόλη χάνονται,

βαρκούλες αρμενίζουν,

Αρμενιστές αδιάκοποι

τις τσέπες μας ξαφρίζουν – ακαταπαύστως ομοίως!

Από το Φαραώ τη θέση του

ξεχώρισε αμέπως,

δι έργα μόνον χρήσιμα

κονδύλια φέρει φέτος – φάτην Χέωψ.

Τω ευ τη πόλη απαιτεί

το κάλλος και το τέρπειν,

διο κι αυτός παρακαλεί

την άσπλαχνον την τσέπην,

να χαλαρώσει το σκοινί

και το πουγκί ν’ ανοίξει,

τω δίχως άλω

του παρά το εύρος να επιδείξει.

Ομοίως ως επιθυμών,

δηλοί κι ο πεζεβέγκης….

-πούχει και αυτός τη βλέψη -

της δόξης απ’ το μερτικό,

του κόπου του να δρέψει.

Δυο το μέτρο τρεις ο πήχης,

οι εκτάσεις οι μεγάλες,

μόνο για να τις καταμετρήσει,

του επέσαν οι κουτάλες.

Κι έτσι διοικούσαν έτη

το μικρό τους βιλαέτι,

με καντάρια και ιράδες,

αρλεκίνοι , σουσουράδες.

Του λοιπού κι εγώ Δημότης,

γαϊδάρου φέρων γνώμης,

θέση παίρνω μες το χάνι

– τέτοιο πούμαι χαϊβάνι.

«Πες του πολυχρονεμένου

στο Σαράϊ του σαν φτάσεις,

απ’ τη θέση του γαϊδάρου,

του κομίζω δύο προτάσεις.

Αντριάντα να μου κάμει

εις περίοπτον πλατείαν,

εις τα όμματα του πλήθους,

άποψιν να έχει ευρείαν,

κι ας γραφτεί εις τα τεφτέρια

έτη καταγεγραμμένων,

πως ο γάιδαρος ετούτος

εις τας απόψεις των Αρχόντων

και την ουράν θα χει χωμένον,

και τον λόγον τους χεσμένον!

(ακαταπαύστως)  

Ειλικρινά, ζηλεύουμε το μυαλό και την πένα κάποιων συνανθρώπων μας. Έχουν αυτό το εκπληκτικό χάρισμα να μπορούν μέσα σε δυο αράδες να λένε πολλά. Να συνοψίζουν ιδέες, να δημιουργούν δεκάδες «εικόνες»…

Να είναι καλά.