Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα δήλωσης απο τα 'Οργανα «παρών» στην δημόσια συζήτηση για το θέμα ,ανάλογα με την στόχευση και την συλλογιστική τους, παρότι δεν προστίθεται κάτι νέο σε κάθε δημόσια δήλωση των ίδιων προσώπων. Ανακυκλώνονται με τον ίδιο λεκτικό τρόπο οι διεκδικήσεις για «τα πάντα όλα εδώ και τώρα» (ως συμπατριώτες του...Ιπποκράτη και δη σε τουριστικό τόπο), τονίζοντας πάλι την ανησυχία για την χρονίζουσα προβληματική κατάσταση, παρότι αυτή είναι βιωματικά γνωστή σε όλους και παρότι η πρόβλεψη κινδύνων από την παράταση της κατάστασης δεν μπορεί να “νίπτει τας χείρας μας για ό,τι ήθελε συμβεί”!Σωστά επισημάνθηκε από τον τύπο η συνευθύνη όλων μας.
Η θέση που διατυπώθηκε για κλείσιμο του νοσοκομείου (!!) δεν μπορεί να θεωρηθεί “έσχατο μέσον πίεσης”. Ακόμη και άριστη δομή Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας να διέθετε το νησί για την αντιμετώπιση απλών περιστατικών, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει άλλη δομή δευτεροβάθμιας μονάδας στο νησί, δηλαδή άλλο νοσοκομείο, αναρρωτιέται κάποιος πού θα πάνε οι ασθενείς όταν χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση για να μείνουν ζωντανοί έτσι ώστε τουλάχιστον να ευελπιστούν ότι θα προλάβουν να διακομιστούν σε μεγαλύτερο κέντρο. Αναφέρω ενδεικτικά συνήθη περιστατικά που είναι απειλητικά για την ζωή, χρειάζονται άμεση υποστήριξη για να επιβιώσουν και στις περισσοτερες περιπτώσεις αυτή παρέχεται με καλά αποτελέσματα και σε αυτό το προβληματικό νοσοκομείο μας: ανακοπή, έμφραγμα,αλλεργικό σοκ, βαρειά κρανιοεγκεφαλική κάκωση, ρήξη ενδοκοιλιακού σπλάγχνου, επείγουσα καισαρική, πρόωρο νεογνό, αιμορραγία, επιβαρυμένο covid κλπ. Προφανώς, οι ασθενείς μας δεν μπορούν να μεταβούν άμεσα σε νοσοκομείο ή ιδιωτική κλινική μιας διπλανής πόλης, σαν να είμασταν στην στεριά, ούτε να πάνε στην γειτονική ...χώρα! 'Αρα το νοσοκομείο (όσο υποστελεχωμένο κι αν είναι) δεν μπορεί να κλείσει ως μέτρο πίεσης για την.. βελτίωσή του! Καμια ζωή δεν μπορεί να είναι το τίμημα για τέτοιο μέσον πίεσης! Το νοσοκομείο δεν είναι σούπερ μάρκετ που πιθανόν πεινάσουμε μια μέρα άμα κλείσει!Ακόμη και μικρή υποστήριξη του βαρέως πάσχοντος είναι καλύτερη απο την παντελή απουσία της, πόσο μάλλον που παρά τις όποιες ελλείψεις δεν είναι πάντα τόσο μικρή!
Ανάλογη θέση άλλου θεσμικού Οργάνου, προκαλεί εύγλωττη απορία:«Πιο λίγοι θα πέθαιναν με κλειστό νοσοκομείο παρά όπως λειτουργεί τώρα»!!(sic).΄Οταν ειδικευμένοι και αγροτικοί γιατροί, νοσηλευτές,διασώστες, λοιποί εργαζόμενοι αλλά και οι συγγενείς των ασθενών., αγωνιούμε ώρες και ώρες πάνω από ασθενείς στα τρέχοντα βαριά αλληλοδιαδεχόμενα περιστατικά (σε ΤΕΠ, χειρουργείο, ακτινολογικό, καρδιολογικό, ΜΤΝ, πτέρυγα covid, καρκινοπαθείς, δύσκολες νοσηλείες(ιδιαίτερα στην ακέφαλη Παθολογική κλινική), ειλικρινά πόσοι πιστεύουν ότι κινδυνεύουν περισσότερο οι ασθενείς με την παρέμβασή μας παρά αν έμεναν σπίτι ή στο ξενοδοχείο τους;;Εμείς δηλαδή επιτείνουμε τον θάνατό τους με τις όποιες υπηρεσίες μας;! Θεωρώ ότι η θέση αυτή είναι βαθιά απαξιωτική, μηδενιστική και προσβλητική για τους Εργαζόμενους στο νοσοκομείο μας.'Ολους αυτούς που παρά τις δύσκολες και προβληματικές συγκυρίες , παρά τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομή, παρά την κούραση και τις παραπάνω ευθύνες που αναγκαστικά αναλαμβάνουν, συνεχίζουν διαχρονικά να κάνουν το καλύτερο δυνατό για να κρατήσουν μια οριακή λειτουργία, ώστε να διεκπεραιώσουν τις καθημερινές ανάγκες, αναγνωρίζοντας τον κοινωνικό τους ρόλο. Κι αυτό χωρίς ανταλλάγματα ή ιδιοτελείς επιδιώξεις.
Σε αυτό το κλίμα των συνεχώς επαναλαμβανομένων ίδιων δηλώσεων, προστίθενται ανά διαστήματα και έκκεντρες βολές διοικούντων που αυτοκαταναλίσκονται ως φωτοβολίδες κρότου, χωρίς την αναγκαία λάμψη στο σκοτάδι του τούνελ όπου βρισκόμαστε. Η σκόπιμη αναφορά σε πάγια κακώς κείμενα στον εργασιακό μας χώρο, με έμμεση πλήν σαφή υποτίμηση αποδιδόμενου κλινικού έργου, δεν συμβάλει στον ακριβοδίκαιο καταμερισμό ευθυνών και μάλιστα όταν η συνοχή όλου του χώρου είναι αναγκαία όσο ποτέ .
Κατα την εκτίμησή μου, ένα μέρος από την επιθετική συμπεριφορά, τον εκνευρισμό και την ένταση- όχι μόνο των πολιτών αλλά και των διαπροσωπικών μας σχέσεων- πιθανόν τροφοδοτείται από την ανώφελη επανάληψη άστοχων δηλώσεων ή την προσπάθεια τροφοδότησης ισχνών προσδοκιών, όταν μάλιστα δεν φάνηκε κάποια μόνιμη λύση μετά τις πρόσφατες πολιτικές υποσχέσεις των αρμοδίων παραγόντων που “μας χάιδεψαν τ΄αυτιά”, όπως έλεγε κι ο Σαββοπουλος.Η απογοήτευση, η διάψευση, ο θυμός, η οργή, η αγανάκτηση εξουθενώνει εργαζόμενους και πολίτες.Σε αυτή την συνεχιζόμενη “ανοξική” ατμόσφαιρα, η ανασφάλεια και ο φόβος της τοπικής κοινωνίας για τυχόν πρόβλημα υγείας που θα απαιτήσει την εσπευσμένη μεταφορά στο νοσοκομείο, παύει με τον καιρό να γίνεται αγωνιστική δύναμη για άσκηση πίεσης στις πολιτικές δυνάμεις και μετατρέπεται σε βουβή οργή που πυροδοτεί βίαιες αντιδράσεις, όχι πάντα δικαιολογημένες και προς τους σωστούς αποδέκτες.Κι αυτο πρέπει να το προλάβουμε ή έστω να το σταματήσουμε΄όσο είναι ακόμη καιρος.
Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι κάποιες από τις ατυχείς δηλώσεις που (άθελά τους) δημιουργούν επιβλαβή φόρτιση και άσκοπη ανασφάλεια, γίνονται εν τη ρύμη του λόγου δίνοντας άλλη κατεύθυνση στις προθέσεις τους. Γι΄αυτό η προσεκτική δημόσια τοποθέτηση ή έστω η αναδρομική ανασκευή ατυχών θέσεων, δίνει (έστω και) την ψευδαίσθηση ότι οι αρμόδιοι στις θέσεις ευθύνης και στα κέντρα λήψης αποφάσεων μπορούν- και οφείλουν - να αναγνωρίζουν την συμβολή όσων εργαζόμενων προσπαθούν να είναι μέρος της λύσης αντί του προβλήματος. Και είναι αρκετοί αυτοί οι εργαζόμενοι, τόσο στο νοσοκομείο μας όσο και στα άλλα δημόσια νοσοκομεία της χώρας που προσπαθούν στο μέτρο του δυνατού να καλύπτουν τις ανάγκες σε υπηρεσίες υγείας, παρά τις πολλαπλές ελλείψεις σε Προσωπικό και υποδομή !
Ελλη Καρανίκα
Συντονίστρια Διευθύντρια Αναισθησιολογικού τμημ.
