Την δεκαετία του '70 εισάγαμε οπτικοακουστικές μεθόδους την εποχή που οι άλλοι έψαχναν να βρουν κιμωλίες. Τον πατέρα μας τον κυνηγούσε η Χούντα γιατί είχε τον μοναδικό πολύγραφο στο νησί (για να φτιάχνει διαγωνίσματα για τα παιδιά) και νόμιζαν ότι θα έβγαζε αντικαθεστωτικά φυλλάδια.

Την δεκαετία του '80 χτίσαμε το πρώτο εκπαιδευτήριο του νησιού. Ήταν το πρώτο κτήριο ειδικά διαμορφωμένο για χρήση αποκλειστικά ως σχολείο. Είχε ατομικά, εργονομικά θρανία και μάλιστα κάποια ειδικά σχεδιασμένα για αριστερόχειρες, κάτι που ούτε σήμερα δεν προβλέπεται στα περισσότερα σχολεία.

Φέραμε ένα από τα πρώτα κομπιούτερ στο νησί το 1987 και φτιάξαμε αίθουσα υπολογιστών ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι παγκοσμίως δεν ήξεραν καν τι είναι τα Windows.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ούτε πόσοι και ποιοι μαθητές πέρασαν από τα θρανία μας (ανάμεσά τους και οι περισσότεροι συνάδελφοί μας σήμερα αλλά και οι πιο επιφανείς πολίτες της Κω διαχρονικά).

Αυτά όλα όμως είναι ασήμαντες λεπτομέρειες. Το σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι είχαμε μια επιχείρηση. Πάντα για μας ήταν ένα ΣΧΟΛΕΙΟ. Και σε αυτό το σχολείο βλέπαμε όλα τα παιδιά ως ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

Για αυτά τα παιδιά λοιπόν και για κανέναν άλλον, όταν το 2017 μετά τον σεισμό το δικό μας κτήριο είχε κριθεί κατάλληλο σε αντίθεση με κάποια δημόσια, το προσφέραμε ΔΩΡΕΑΝ στην τότε Δημοτική Αρχή για να βοηθήσουμε το νησί.

Το ίδιο κάνουμε και σήμερα.

Γιατί πάνω από τα λεφτά είναι οι άνθρωποι.

Πάνω από τους πελάτες είναι οι μαθητές.

Και πάνω από κάθε Δημοτική Αρχή ή παράταξη και τις μικροπολιτικές της σκοπιμότητες είναι τα παιδιά μας.

Προσφέρουμε λοιπόν το κτήριο που με τόση αγάπη και τόσο κόπο έφτιαξαν οι γονείς μας, με όλη μας την αγάπη, στα παιδιά της Κω. Σε παιδιά που τα περισσότερα δεν είναι καν δικοί μας μαθητές, αλλά δεν μας ενδιαφέρει.

Γιατί όλα τα παιδιά της Κω είναι ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

ΥΓ: Τα δικά μας μαθήματα θα ξεκινήσουν κανονικά τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου.

Σας περιμένουμε με τα βιβλία σας.