Είναι αλήθεια ότι όσο κι ααν μας εξοργίζουν καθημερινά οι ειδήσεις που αφορούν την βία και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνηθίζουμε το φαινόμενο, επαληθεύοντας έμπρακτα την δύναμη του κοινωνικού μιθριδατισμού! Παρακολουθούμε επαναλαμβανόμενα γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, απίστευτης αγριότητας πράξεις παιδιών και εφήβων, με αποκορύφωμα το φαινόμενο των γυναικοκτονιών. (Τελευταία, καλώς παίρνει δημοσιότητα και η κακοποίηση των ζώων, δείγμα της ανθρώπινης θηριωδίας). Ρεπορτάζ, συνεντεύξεις αρμοδίων και μη, δελτία τύπου οργανώσεων, αναγγελίες μέτρων από την Πολιτεία (:αμφίβολης εφαρμογής), εκδηλώσεις ενσυναίσθησης επωνύμων μπρος στις κάμερες για τα θύματα και την οικογένεια, τιμωρίες που δεν καλύπτουν το δημόσιο αίσθημα δικαίου κλπ. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί επιστήμονες ασχολούνται για ημέρες με την ανάλυση του γεγονότος, κάθε φορά που απασχολεί την δημοσιότητα μια τέτοια πράξη, αποτέλεσμα μιας διαταραγμένης προσωπικότητας με ή χωρίς έκδηλη κλινική συμπτωματολογία. Και μετά σιωπή, μέχρι την επανάληψη του.
Άσχετα με τους πολλαπλούς παράγοντες και τις ειδικές συνθήκες που τυχόν διαμόρφωσαν την συγκεκριμένη προσωπικότητα του θύτη, η πράξη είναι ατομική. Ποια αντιστοιχία μπορεί να είναι έστω συζητήσιμη, όταν η στάση αυτή αφορά την πολιτική ενός «σύγχρονου» κράτους, το 2022, που θεσπίζει «αστυνομία ηθών» και σκοτώνει μια 22χρονη κοπέλα γιατί μια τούφα τρίχες στα μαλλιά της βγήκε έξω από την μαντήλα της!; Κουνάμε αποδοκιμαστικά το κεφάλι με ειλικρινή αποτροπιασμό για την πράξη αλλά και απαξίωση μιας (υπό)κουλτούρας ενός θεοκρατικού, φονταμενταλιστικού κράτους που παραπέμπει σε πρακτικές μεσαίωνα και αδιαφορεί για αρχές, αξίες και κατακτήσεις της ανθρωπότητας, διαχρονικά και οικουμενικά. Δεν αγνοούμε την θέση που έχει η μαντήλα στον μουσουλμανικό κόσμο. Σημαντική Ελληνίδα πολιτικός, προ ετών, είχε εκφράσει δημόσια από θέση ευθύνης τον προβληματισμό της όταν το ευρωπαϊκό φόρουμ γυναικών θέλησε να ορίσει την “ταυτότητα” της ευρωπαίας μουσουλμάνας και έθεσαν το ερώτημα σε γυναίκες ανώτατης παιδείας, ποια επιλογή θα προέτασσαν αν οι κανόνες της θρησκείας τους ήταν αντίθετες στους κανόνες του κράτους. Όλες απάντησαν, την θρησκεία. Η δολοφονία όμως της νεαρής κοπέλας για την μπούκλα που φαινόταν, δεν εμπόδισε τις χιλιάδες Ιρανές που ξεχύθηκαν στους δρόμους, ζητώντας ελευθερία και ζωή, αψηφώντας τον κίνδυνο για τις ζωές τους, όταν ήδη ξεπέρασαν τους 30 νεκρούς τα θύματα της αστυνομικής καταστολής των κινητοποιήσεων! Κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά!
Όμως πόσο δυνατό, «καιόμενο και φαίνον» είναι πράγματι το πνεύμα ελευθερι(οτητ)ας του δυτικού μας κόσμου, που καυχόμαστε ότι έζησε τον Διαφωτισμό; Έχει αποδειχθεί στην παγκόσμια ιστορία ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις προηγούνται και ακολουθούν τα νομοθετήματα. Μπορεί οι πολιτικές που αφορούν εθνική ασφάλεια, οικονομία, μεταναστευτικό, παιδεία κλπ. να είναι στην διαχειριστική ευθύνη των εκάστοτε κυβερνόντων (π.χ. Ουγγαρία), αλλά και οι κυβερνόμενοι δεν είναι αθώοι! Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που επιλέγουν - όχι οπωσδήποτε τους ηγέτες που αξίζουν, όπως υποστηρίζαμε νεότεροι, από πολιτική αθωότητα. Ο γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ στα βιβλία του έχει περιγράψει κυνικά την υποκριτική προοδευτικότητα της σύγχρονης Ευρώπης, προβλέποντας το ζοφερό μέλλον στον τομέα των ατομικών ελευθεριών, ιδιαίτερα των κοινωνικών ομάδων που περιθωριοποιούνται λόγω παρέκκλισης από το κυρίαρχο κοινωνικό στάτους.
Δυστυχώς, η σύγχρονη πραγματικότητα αφήνει λίγα περιθώρια στον δυτικό κόσμο να κρύβει διαρκώς και επιμελώς, τα εν τω βάθει συντηρητικά (και κάποιες φορές φασιστικά;) αντανακλαστικά του. Πρόσφατα παρακολουθήσαμε το πόσο απασχόλησε την κοινή γνώμη στην Φιλανδία (:χώρα με το πιο επιτυχημένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα) ο.... χορός και το ντύσιμο της νεαρής Πρωθυπουργού της, σε ιδιωτικές της στιγμές διασκέδασης! Για οικονομία χώρου (και... πόνου), αποφεύγονται σκοπίμως αναφορές στα καθ΄ ημάς παραδείγματα μιας ψευτοπροοδευτικότητας ή συχνά κατασκευασμένης αναγκαιότητας, όπου τα ατομικά δικαιώματα παραβλέπονται ή καταπατώνται. Ας σταθούμε όμως στην αυξανόμενη συντηρητικοποίηση του «προοδευτικού» δυτικού κόσμου μας στην γειτονιά μας, και στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Στην παραλίγο πρωθυπουργία της Λεπέν στην Γαλλία και στην αναμενόμενη ανάδειξη στην πρωθυπουργία της Μελόνι στην Ιταλία, σε συμμαχία με τον Μπερλουσκόνι και τον Σαβίνι.
Να ενώσουμε την φωνή διαμαρτυρίας μας για την δολοφονία της Mahsa Amini από το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας: «Τζιν-Τζιαν-Αζαντι: Γυναίκες, ζωή, ελευθερία». Να σταθούμε αλληλέγγυοι, γυναίκες και άνδρες, στις Ιρανές γυναίκες που βρίσκουν την δύναμη και την γενναιότητα να ηγούνται στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των ατομικών-ανθρώπινων δικαιωμάτων τους. Κι εμείς ας κρατήσουμε νερό για την ξηρασία των καιρών μας, σε ανάλογες διεκδικήσεις στην από δω πλευρά, σε μια Ευρώπη που αλλάζει συνεχώς προσωπεία, αναζητώντας (;) το Πρόσωπό της.
