Μετά από μια περίοδο συλλογικής και ατομικής απομόνωσης, έφτασε (επιτέλους) η στιγμή που δειλά δειλά μπαίνουμε στην χορευτική κανονικότητα. Μία κανονικότητα ευτυχώς όχι αλλοτριωμένη από τον “covid-19”, αντίθετα ενισχυμένη από την δίψα και την λαχτάρα του χορευτή.

Αυτό ήταν ολοφάνερο στα καλοκαιρινά πανηγύρια των νησιών και της Ελλάδας. Η προσέλευση του κόσμου ήταν πρωτόγνωρη και  ασύγκριτη με άλλες χρονιές. Πολλά  σχήματα με νέους μουσικούς, που μελέτησαν την περίοδο του εγκλεισμού, με νέους χορευτές, που ο  χρόνος της προσμονής τους, μεγάλωσε την δίψα για την παράδοση. Οι  γλεντιστές αυξήθηκαν κατακόρυφα, οι συμμετοχές των εθελοντών για την δημιουργία και ολοκλήρωση αυτών των γλεντιών μεγάλωσε, ενώ  ο μέσος όρος της ηλικίας των συμμετεχόντων έπεσε.  Το τοπίο γέμισε παιδικές φωνές, εφηβικά τσαλίμια, ώριμους χορευτές και παππούδες γιαγιάδες να πλέκουν για άλλη μια φορά την ιστορία με καμάρι. 

Το Ελληνικό πανηγύρι είναι ζωντανό και πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά, μακριά από κάθε είδους συμφέροντα και ιδιοτέλεια. Κοντά στον άνθρωπο και στην  ανάγκη του για χορό και μουσική.

Να μας έχει ο θεός γερούς, πάντα να ανταμώνουμε

και να ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς

κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς.