Πως έφυγε ένας αγωνιστής της ζωής που για 10 ολόκληρα χρόνια έδωσε, με υπερηφάνεια και πίστη στη δύναμη του, τη μάχη με το θηρίο και την είχε κερδίσει.
«Ποιος είναι ο αξιωματικός αυτός;» ρώτησα σε μια ξενάγηση των εφέδρων αξιωματικών στις εγκαταστάσεις της ειδικότητας του, των διαβιβάσεων.
Ο Μάκης ο Φλεριανός μου λένε.
Η σοβαρότητα, η ευγένεια, η ηρεμία σου με εντυπωσίασε.
Τα λόγια σου μετρημένα και η σιγουριά σου για όσα έλεγες, περνούσε το μήνυμα σε όλους.
«Ναξιώτης, μου λέει κάποιος, παντρεμένος με τη Χρύσα την Πασπαρά, του Σταμάτη την κόρη».
Η εικόνα σου δεν έφυγε από το μυαλό μου.
Σε παρακολουθούσα σε όλα τα βήματα σου. Στις μονάδες που διοίκησες και αργότερα στην Υπηρεσία Πληροφοριών που υπηρέτησες με την ίδια σοβαρότητα και επαγγελματικότητα που σε διέκρινε.
Το 2010, απόστρατος πια, με τίμησες με την παρουσία σου στο πλευρό μου και τη συμμετοχή σου στον αγώνα μας για ένα καλύτερο μέλλον του νησιού και των παιδιών μας.
«Δήμαρχε, μου είπες, εγώ δεν είμαι Κώος. Δεν έχω σόι στην Κω, μη περιμένεις να σου φέρω πολλές ψήφους».
Θυμάσαι Μάκη την απάντηση;
«Αγάπησες και αγαπάς τη Χρύσα σου, άρα και την Κω όπως την αγαπημένη σου Νάξο. Οι ψήφοι Μάκη δεν καθορίζουν πάντα την αξία ενός ανθρώπου που θέλει και μπορεί να προσφέρει».
Με κοίταξες και μου έδωσες το χέρι λέγοντας: «Θα δώσουμε μαζί τη μάχη, αλλά να ξέρεις, εγώ σαν στρατιωτικός δεν έχω μάθει να υποχωρώ από τον στόχο και τις θέσεις μου».
Και έδωσες τη μάχη με τη συνέπεια και την αξιοπρέπεια που σε διέκρινε.
«Μένουμε στις θέσεις μας και παλεύουμε Γιώργο» ήταν το μήνυμα σου αμέσως μετά τη μάχη εκείνη και η ανάρτηση σου τότε στο διαδίκτυο ήταν προφητική.
Λίγο καιρό μετά ξεκίνησε η δική σου προσωπική μάχη με το θηρίο.
Δε λύγισες ποτέ.
Δίπλα σου η αγαπημένη σου Χρύσα και τα παιδιά σου και με την καρδιά μας όλοι εμείς που σε αγαπούσαμε και δεν είμαστε λίγοι Μάκη.
Πάλεψες όπως μόνο εσύ ήξερες να παλεύεις.
Στάθηκες όρθιος δίνοντας δύναμη και στους ανθρώπους σου.
Τα κατάφερες γιατί ήσουν παλληκάρι.
Δέκα ολόκληρα χρόνια έδινες καθημερινά και μια μάχη και την κέρδιζες.
Μαζί με σένα κερδίζαμε και όλοι εμείς.
Γιατί το μήνυμα σου ήταν ένα: «Μπροστά και ψηλά».
Το 2014 ήσουν πάλι εκεί, στη νέα μας μάχη.
«Γιώργο ξέρεις το πρόβλημα μου, όμως στο προσκλητήριο δηλώνω παρών».
Το είπες με τόση σιγουριά και πάθος που δεν δεχόταν καμιά αμφισβήτηση.
«Την απόφαση μου την έλαβα με γνώμονα την ανάγκη του νησιού για μια νέα αρχή και μια νέα προοπτική».
Μαζί δώσαμε ξανά τη μάχη και μαζί την κερδίσαμε.
Η χαρά σου ήταν μεγάλη και ας μη τα κατάφερες εσύ να εκλεγείς.
«Το λιγότερο που με νοιάζει είναι η εκλογή μου» ήταν τα πρώτα σου λόγια, «το νησί μας να πάει μπροστά γιατί έχει μείνει πίσω σε πολλά θέματα».
Νησί σου ένιωθες την Κω.
Είχες ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής σου εδώ στο νησί της Χρύσας σου, χωρίς να ξεχνάς την αγαπημένη σου Νάξο.
Η «Πορτάρα» της Νάξου άδικα θα σε περιμένει φέτος για την φωτογράφιση της από τη θάλασσα ή τη βεράντα του σπιτιού, θα στέκεται εκεί όμως, περήφανη για σένα που θα την βλέπεις πια από ψηλά.
Όπως από ψηλά θα βλέπεις την αγαπημένη σου Χρύσα, τα παιδιά και το εγγονάκι σου που λάτρευες και όλους εμάς που σε αγαπάμε και δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Ήταν τιμή για μένα που μοιραστήκαμε μαζί όνειρα και κοινούς αγώνες.
Έφυγες ξαφνικά και αναπάντεχα άδικα, μπροστά στα μάτια μας, χορεύοντας τον αγαπημένο σου Ναξιώτικο Μπάλο, όπως εσύ τον χόρευες περήφανα και μοναδικά.
Η τελευταία μας κουβέντα εκείνη την τραγική βραδιά δεν θα φύγει από το μυαλό μου.
Την κρατώ για μας με την υπόσχεση πως δεν θα την ξεχάσω.
Ας είναι ελαφριά η γη της Κω που σε λίγο θα σε αγκαλιάσει με αγάπη όπως και εσύ την αγάπησες.
Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένε και ακριβέ φίλε.
Κως 28/2/2023
Γιώργος Κυρίτσης
