Δυο ιστορικά κτίρια με ιστορία, από τα οποία αποφοίτησαν γενιές και γενιές έχουν αφεθεί στην τύχη τους, με αποτέλεσμα να βανδαλίζονται καθημερινώς από γνωστούς αγνώστους και δεν συγκινείται κανείς μας. Πώς γίνεται να επιτρέπουμε να καταστρέφονται δύο πολιτιστικά μας μνημεία, τα οποία έφτιαξαν από το υστέρημά τους οι πρόγονοί μας σε καιρούς σκλαβιάς, για να προσφέρουν ελληνική παιδεία και να διατηρήσουν άσβεστη την ελληνική μας γλώσσα, για μην χαθεί ο ελληνισμός εδώ στις άκρες της μικρής, γλυκιάς μας πατρίδας; Πώς γίνεται να περνάμε καθημερινά απ’ έξω και να μην μας νοιάζει αυτή η καταστροφή που συντελείται στον τόπο μας;
Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται η βία, ένα φαινόμενο που έχει έρθει και στα μέρη μας, το ζούμε στα σχολεία, στα γήπεδα και στα εγκαταλελειμμένα κτίρια. Ως κοινωνία περνάμε βαθιά κρίση, το βλέπουμε σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής. Η παρακμή που υπάρχει, ενθαρρύνεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τα αρνητικά πρότυπα που προβάλλουν, τις κακής ποιότητας εκπομπές που μας βομβαρδίζουν, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ό,τι σκουπίδια μπορούν να πλασάρουν, αρκεί να γίνεται ντόρος και ανούσια προσωπική προβολή. Ο θεσμός της οικογένειας υφίσταται μεγάλη κρίση, και παρατηρείται η έλλειψη σεβασμού προς το συνάνθρωπο, τον διαφορετικό, την πατρίδα , τη θρησκεία και, φυσικά τον τόπο που ζούμε και μεγαλώνουμε. Απαξιώνουμε τους πάντες και τα πάντα και για ό,τι συμβαίνει φταίνε … οι άλλοι, φταίνε οι πολιτικοί και θρησκευτικοί μας ταγοί, εκτός από εμάς τους ίδιους. Ζώντας μια μαλθακή ζωή και μην συμμετέχοντας ως πολίτες στην καθημερινότητα του χωριού και της πόλης μας αφήνουμε τις υποθέσεις του τόπου στην τύχη τους. Έτσι αδιαφορούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και θεωρούμε ότι δεν έχουμε ευθύνη για τις καταστροφές, τους βανδαλισμούς τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες που μας
επισκέπτονται συχνότερα, πλέον. Αλήθεια, τι θα αφήσουμε πίσω μας, ως παρακαταθήκη στους απογόνους μας, όταν δεν δείχνουμε τον πρέποντα σεβασμό στα πολιτιστικά μας μνημεία, όπως τέτοια είναι τα δύο παλαιά δημοτικά σχολεία, Κεφάλου και Καρδάμαινας; Για να μην αναφέρω και τα δύο μοναδικά μνημεία της ιταλοκρατίας, την αστυνομία της Κεφάλου και της Καρδάμαινας, το εγκαταλελειμμένο κάστρο Αντιμάχειας και τόσα άλλα ιστορικά μνημεία του νησιού μας, που αν υπήρχαν σε άλλες χώρες, θα τα είχαν αξιοποιήσει και θα απέφεραν τεράστια έσοδα. Θα πρέπει να προβληματιστούμε ως πολίτες αυτής της περιοχής για το πού πάει ο όμορφος τόπος μας, πώς θέλουμε να είναι για να μας αρέσει ακόμα περισσότερο και αν είμαστε ικανοποιημένοι για την προσφορά μας. Ο Δήμος και οι τοπικές κοινότητες να μπουν μπροστάρηδες άμεσα και να επιδιορθώσουν τα παλαιά Σχολεία Κεφάλου και Καρδάμαινας και οι τοπικοί σύλλογοι που στεγάζονται εκεί θα φροντίζουν και θα περιφρουρούν την ασφάλεια και καθαριότητα των κτιρίων. Έχουμε χρέος να μεταλαμπαδεύσουμε στη νέα γενιά μέσω της οικογένειας και του σχολείου το σεβασμό στην πολιτιστική και ιστορική μας κληρονομιά!! Πολύ εύστοχα μας το έχει πει ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης με το παρακάτω ποίημα:
Τι είναι η πατρίδα μας;
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν οι κάμποι;
Μην είναι τ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που & χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
