Η δε επίκλησή του στον αδιαμφισβήτητα μεγάλο του ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου κατάφερε να συγκρατήσει μόνον εκείνους που λειτουργούν με το θυμικό, έχουν συναισθηματικούς δεσμούς με το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα αλλά και εκείνους που δεν ενέδωσαν στα λαϊκίστικα κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι ευδιάκριτοι οι πολιτικοί λόγοι που σήμερα το ΠΑΣΟΚ οδηγείται σε εσωκομματικές εκλογές και μάλιστα με έξι υποψήφιους,
Εσωκομματικές εκλογές που έφεραν στο προσκήνιο ακόμα και άτομα που αποτελούσαν παρελθόν και μάλιστα για πολλούς κακό παρελθόν αφού η δράση τους ταυτίζεται με κακές στιγμές της ιστορίας του κόμματος και που απομακρύνθηκαν για ξαναπροκύψουν παρθενογενημμένοι καίτοι αποστασιοποιημένοι στις δύσκολες ΠΑΣΟΚ περιόδους.
Στο χθεσινό debate που καταλογίζεται ως θετική πρωτοβουλία παρακολουθήσαμε 6 υποψήφιους με έξι διαφορετικές προσεγγίσεις σε καίρια ζητήματα. Γεγονός που αποκαλύπτει ότι μέχρι και σήμερα το κόμμα δεν διαθέτει συγκροτημένη θέση και άποψη άρα και πρόγραμμα. (Ελπίζουμε να μην δούμε νέο σήριαλ ΣΥΡΙΖΑ.)
Ρηχές προσεγγίσεις για την οικονομία, για το μεταναστευτικό, καμιά αναφορά για παραγωγικό ανασχηματισμό καμιά στρατηγική πρόταση για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που τόση μεγάλη ανάγκη το έχει η χώρα μας,
Μη ξεκάθαρες θέσεις διαχειρίστηκαν τις ερωτήσεις με μη επεξεργασμένες πολιτικά απαντήσεις ενδεχομένως γιατί τέτοιες δεν διέθεταν.
Κανένας δεν πέτυχε να εμπνεύσει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Να καλλιεργήσει την προσδοκία. Να προϊδεάσει ως αντίπαλο δέος απέναντι σε μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε αποδρομή.
Εν τούτοις στη σημερινή συγκυρία το ΠΑΣΟΚ καλείται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο.
Η απορρόφηση στελεχών ένεκα της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ , η συγχώνευση – σύμπραξη με άλλα αριστερά η κατ επίφαση αριστερά κόμματα στη λογική της πρόσθεσης εκλογικών δυνάμεων δεν αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση ιδιαίτερα αν αυτή κυοφορήσει σε κλειστά γραφεία με αριθμητικές ή και ιδιοτελείς προϋποθέσεις. (επί του θέματος της ανασύνταξης θα επανέλθω)
Στο πλαίσιο λοιπόν ενός βελτιωμένου αλλά ασφυκτικού debate είδαμε έναν Ανδρουλάκη με περιορισμένη την Κρητική εκφορά στο λόγο αρκετά προπονημένο να κερδίζει την συμπάθεια (στο πλαίσιο του θεάματος) ακριβώς επειδή οι σύντροφοί του επιτέθηκαν για όσα δεν έκανε καλά και αποποιούμενοι τις δικές τους ευθύνες.
Επέτρεψε να τον τσαντίσουν αλλά αυτό δεν είναι κατά ανάγκη αρνητικό… φοβού τους ξύλινους.
Είδαμε ένα Γερουλάνο με κύρος, ψαγμένο αλλά να μιλά για δικές του προτάσεις λες και το αντικείμενο του debate ήταν η είσοδος του στο κόμμα.
Είδαμε μετά από χρόνια μια Διαμαντοπούλου να προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρύψει το φόβο ή και την ενοχή από τις ευθύνες του παρελθόντος, να αποψύχεται κουβαλώντας την εμπειρία της ως βαρίδι…
Είδαμε έναν Κατρίνη έμπειρο και αρκούντως ικανό για θέση σε κυβερνητικό σχήμα.
Είδαμε έναν Δούκα αιφνιδιασμένο, σχεδόν αδιάβαστο να επιχειρεί ίσως το καλύτερο κλείσιμο .
Είδαμε μια Γιαννακοπούλου straight χωρίς προσχηματικές αναστολές, να εστιάζει στο δικό της επικοινωνιακό σχέδιο. Η ολομέτωπη επίθεσης της όμως στον μέχρι σήμερα πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αφαίρεσε από την συνολική εικόνα που θύμιζε – αδικώντας την - μιαν άλλη νεόφερτη κυρία της πολιτικής σκηνής.
Έχουμε ακούσει καλλίτερες ή και φτωχότερες τοποθετήσεις από τους 6 σε διαφορετικές χρονικές στιγμές εντός και εκτός βουλής ενώ υπάρχουν αξιόλογα στελέχη στο ΠΑΣΟΚ που στο δημόσιο λόγο επιδεικνύουν πολιτική ωριμότητα, αυτοκριτική και προσδίδουν περιεχόμενο στον πολιτικό διάλογο.
Το χθεσινό debate δεν μας έκανε σοφότερους σίγουρα ήταν όμως ένα ακόμα εργαλείο για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ το ενδιαφέρον και να αφανίσει τον αυτοκαταστροφικό ΣΥΡΙΖΑ.
Και επειδή μάλλον δεν κέρδισε ( ούτε καν τις εντυπώσεις) κανένας από τους 6, ας πούμε ότι κέρδισε το ΠΑΣΟΚ όπως στις ισοπαλίες κερδίζει το… ποδόσφαιρο.
