Για την «υπόθεση Μανούση»

 Eίχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά με την οχληρή «υπόθεση Μανούση». Παραβαίνω όμως την υπόσχεσή μου (σπανιότατο για μένα), διότι «ουκ εά με καθεύδειν το του Νοσοκομείου τρόπαιον». Και έπεται η συνέχεια.

Διαπιστώνω με λύπη πόσο μεγάλη πράγματι είναι η δύναμη της εμμονής, του πλούτου και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Αναφέρομαι στην πρόσφατη εκδήλωση του κ. Ν. Μανούση, την άριστα οργανωμένη, ωνητή και αναληθή τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Σε επίσημο χώρο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και δη στην αίθουσα του αείμνηστου δημοσιογράφου Γ. Μαρίνου, υπό το φως των απαστραπτόντων πολυελαίων και με πλήθος επισήμων κομπάρσων ετίμησε ο υιός τον πατέρα. Μέχρι εδώ όλα καλά.΄Αξιος συγχαρητηρίων θα ήταν ο υιός αν δεν υπήρχε το δόλιο κίνητρο: να εξαφανίσει το μελάνωμα της αποστασίας- προδοσίας, την αρχή δηλαδή των μετέπειτα εθνικών συμφορών. Επειδή ο κ. Ν.Μ. με όσα έχουν μεσολαβήσει δεν μπορεί ή δεν θέλει να αποδεχθή την ιστορική αλήθεια, θα του πω δυό απλά λόγια της λαϊκής σοφίας. Εάν του χαρίσουν ένα δοχείο μέλι με μια κουταλιά δηλητήριο, θα το φάει; Όχι βέβαια. Το ίδιο συνέβη και με τον πατέρα του. ΄Οσο και νάταν ωραίος και σπουδαίος άνθρωπος, διέπραξε το μοιραίο και ασυγχώρητο λάθος. Θα έπρεπε  να συνεχίσει ο υιός να ζή με την αποδοχή του αξιοπρεπώς και την αιδήμονα σιωπή του. Και ένα δεύτερο πιο τρανταχτό παράδειγμα: Μπορεί κανείς Έλληνας να συγχωρήσει τον «έλληνα» προδότη του εθνικού μας ήρωα Ρήγα Φερραίου και των επτά συνεργατών του με όλα τα θλιβερά που ακολούθησαν; Όχι βέβαια. Πόσο μάλλον να τον τιμήσει… Η λαμπερή πομφόλυγα του Μεγάρου διαλύθηκε το ίδιο βράδυ, «μα η αλήθεια μένει». Ο κ. Ν.Μ. έχει κάθε δικαίωμα να τιμά τον πατέρα του όποτε, όπως και όπου θέλει, εκτός από τον δημόσιο χώρο όπως είναι το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Κω. Θα καταλάβατε, πιστεύω, ότι ομιλώ για την πολυσυζητημένη πλάκα. Η ηθική υποχρέωση προς τους εκλιπόντες προδομένους  ψηφοφόρους του που τον έστειλαν στο ελληνικό κοινοβούλιο, αλλά και ο σεβασμός προς τους απογόνους τους απαιτούν να ξηλωθή το γρηγορότερο δυνατόν. Την τοποθέτησε ο ίδιος, νομότυπα βέβαια, με την δύναμη του πλούτου και των υψηλών παρασκηνιακών πολιτικών του διασυνδέσεων. ΔΕΝ τον τίμησε ο Κωακός λαός. Εδώ πραγματικά ταιριάζει απόλυτα, κλειδί στην κλειδαρότρυπα όπως λέει ο λαός μας, το άκαιρο μεν αλλά καλοπροαίρετο και αυθόρμητο ερώτημα του ετέρου υιού, του εξ ίσου αγαπητού και διακεκριμένου ιατρού Ιωάννη Πέρου την βραδιά της εκδήλωσης για τον Θεόφιλο. Τον ευχαριστώ για την ιδέα που μου έδωσε. Να γίνει δηλαδή τοπικό δημοψήφισμα και να ερωτηθή ο Κωακός λαός αν θέλει να ξηλωθή ή  να παραμείνει η εν λόγω «τιμητική» πλάκα.

Υ.Γ. : Ως προς τους επωνύμους προσκεκλημένους διερωτώμαι αν θα ήταν δεκτός κάποιος παρακατιανός ψηφοφόρος ή θα του έκλειναν την πόρτα, όπως την έκλεισαν και στον φτωχό Ματρόζο, συμπολεμιστή του μετέπειτα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Κανάρη και στον μεγάλο άγιο των νεοελληνικών γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που του έκλεισαν την επίσημη πύλη του «Παρνασσού», ενώ η τιμητική βραδιά ήταν αφιερωμένη σ΄ εκείνον!..