Είναι γνωστό ότι οι εταιρείες χαμηλού κόστους (πχ rayanair) τύγχαναν κάποιων άτυπων διευκολύνσεων από το κρατικό σύστημα διαχείρισης του αεροδρομίου «ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ» στην προσγείωση και απογείωση που τις διευκόλυναν με το να κερδίζουν πολύτιμο χρόνο. Τι επίδραση θα έχει στα δρομολόγια αυτών των εταιρειών το γεγονός ότι το νέο υπερεθνικό-υπερκρατικό σχήμα δεν θα παρέχει τέτοιες διευκολύνσεις;
Η κυβέρνηση (και ΤΑΙΠΕΔ) βασίζονται ιδιαίτερα στη σύμβαση παραχώρησης των περιφερειακών αεροδρομίων προκειμένου να πετύχουν τους στόχους εσόδων της επόμενης χρονιάς. Στο σχέδιο προϋπολογισμού για το 2016 αναμένονται έσοδα ιδιωτικοποιήσεων 2 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 1,23 δισ. ευρώ θα προσφέρει η Fraport με τη Slentel (το 60% των αναμενόμενων εσόδων).
Και η πλευρά των επενδυτών κινήθηκε ταχύτατα. Το βασικό ζήτημα για το γερμανικό κολοσσό ήταν να αντλήσει τα κεφάλαια του αντίτιμου 1,2 δισ. ευρώ που θα καταβάλει στο Ελληνικό Δημόσιο το 2016. Οι Γερμανοί το έλυσαν, εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση 800 εκατομμυρίων ευρώ από ισχυρό σχήμα στο οποίο μετέχουν η Deutsche Bank, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) και το IFC της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Στο εταιρικό σχήμα εξαγοράς η Fraport έχει τον πρώτο λόγο με ποσοστό τουλάχιστον 67%. Βασικός μέτοχος της Fraport είναι το γερμανικό ομόσπονδο κρατίδιο της Έσσης με ποσοστό 31,35% στο μετοχικό της κεφάλαιο στο οποίο μετέχουν το Επιμελητήριο της Έσσης (20%) και αεροπορικές εταιρείες όπως η γνωστή Lufthansa (8,45%). Αυτό σημαίνει όμως πως στη διοίκηση του αεροδρομίου Κω και των άλλων 13 αερολιμένων, θα συμμετέχει το ίδιο το γερμανικό δημόσιο! Η Slentel του Ομίλου Κοπελούζου θα διαθέτει το υπόλοιπο κομμάτι στο μετοχικό κεφάλαιο των 2 εταιρειών παραχώρησης.
Tο πρώτο ερώτημα είναι: γιατί είναι επωφελές και αναπτυξιακό γεγονός για την οικονομία της αγοράς, το μεν Γερμανικό δημόσιο να αγοράζει και να κερδίζει από παραγωγικές δραστηριότητες σε όλη την ευρωπαϊκή ένωση ενώ το επωφελές και αναπτυξιακό για το Ελληνικό δημόσιο είναι να παραχωρεί τις βασικές υποδομές της κοινωνίας του (λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, οδικοί άξονες….) και να κερδίζει αποχωρώντας από την ίδια την εθνική του οικονομία;
Το δεύτερο ερώτημα είναι για την τοπική κοινωνία: αυτή η εξέλιξη αποξένωσής μας από την μεγαλύτερη τοπική παραγωγική μονάδα του νησιού μας μπορεί να αντισταθμιστεί με τοπικές πολιτικές;
Θα ήταν σωστό οι κυβερνώντες να στέκονταν στο ύψος της ευθύνης τους εξασφαλίζοντας την συμμετοχή του Δήμου μας στο διαχειριστικό εταιρικό σχήμα με ένα ποσοστό 2-3% ώστε να ικανοποιείται το δημοκρατικό αίσθημα της συμμετοχής και να ‘χουμε μια φωνή. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Μπορούμε να απαλύνουμε τις απώλειες με την συλλογική μας δράση και με μια κατάλληλη πολιτική διεκδίκησης τροποποιήσεων και αναθεωρήσεων με βάση τις δημοτικές υπηρεσίες και τους τοπικούς φυσικούς πόρους που είναι απαραίτητοι στην λειτουργία του αεροδρομίου».
