Σε ένα τέτοιον άνθρωπο, εργατοτεχνίτη στο Δήμο μας, θεωρώ ότι οφείλω να αναφερθώ τιμώντας τη μνήμη του, έστω μετά από καιρό, για την προσφορά του στην κοινωνία μας. Έναν έντιμο συνεργάτη που μπορεί να μην καταγόταν από την Κω αλλά αγάπησε το νησί μας σαν πατρίδα του. Αναφέρομαι στον Σπύρο Δεληγιάννη, ελαιοχρωματιστή με μεγάλη προϋπηρεσία, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετά καλά, στο εργοτάξιο της Κω. Ένα σημαντικό συνεργάτη, φιλότιμο και εργατικό, με τον οποίο συνεργάστηκα στην καθημερινότητα συντονισμού των συνεργείων, στην προσπάθεια έμπνευσης μιας τεχνικά άρτιας ομάδας, με απεριόριστες δυνατότητες για τα σημερινά δεδομένα του δημοτικού μηχανισμού. Ο Σπύρος ήταν ασταμάτητος. Παρά το κρύο του χειμώνα και την ζέστη του καλοκαιριού δούλευε για μεγάλο διάστημα μονάχος του. Ποιος από τους συνδημότες μας δεν τον είδε να βάφει τα κολονάκια στην Ιπποκράτους, στην Κανάρη, στην Θεμιστοκλέους, στην Αβέρωφ. Να βάφει παγκάκια και κολώνες ηλεκτροφωτισμού στην Β. Γεωργίου. Στον παλαιό Ανθόκηπο και το Χάνι, την παιδική χαρά Πασανικολάκη και σε πολλά άλλα σημεία της πόλης. Τα κράσπεδα στην Πειραιώς, τον Συνεταιρισμό, στην Αρπαγή της Ευρώπης και την Εθνικής Αντιστάσεως. Χωρίς γκρίνια, με μόνη αγωνία του να έχει υλικά και αναλώσιμα για την επομένη ημέρα. Με συγκίνηση δεχόταν τον καφέ που του έφτιαχναν οι συμπολίτες μας στην Κανάρη και την Θεμιστοκλέους, το θεωρούσε μεγάλη τιμή και αναγνώριση για τη δουλειά του. Ευγενικός και πλακατζής. Απόμακρος μερικές φορές αλλά πάντα ειλικρινής. Σπάνιος άνθρωπος. Αφού γύρισε από την κανονική του άδεια και δούλεψε κάποιο διάστημα, ένα πρωί μάθαμε τα άσχημα μαντάτα. Βρήκαν τον Σπύρο στο σπίτι του  αισθάνομαι ότι τέτοιους ανθρώπους πρέπει να τους θυμόμαστε. Γιατί ο μαστρο Σπύρος ήταν ένας από εμάς, ένας πολύ καλός φίλος.

Αναπόσπαστο κομμάτι της φιλόξενης κοινωνίας μας.

 

Νίκος Νασταχανιδης

 

Κως 1/6/2021