«Λέει μια παροιμία ο Εβραίος σαν φτωχήνει τα παλαιά τεφτέρια ψάχνει»

 

Και εγώ τώρα που γέρασα ανοίγω τα παλαιά τεφτέρια των αναμνήσεών μου και θυμάμαι με αγάπη και ευγνωμοσύνη το αείμνηστο ζεύγος Σταμάτη και Κική Μανούση που χάρη σε αυτούς οφείλω τα περισσότερα χρόνια των σπουδών μου. Θυμάμαι ότι τα σπίτια μας, στην Χαντάκα, το δικό μας και του Κωστή Μανούση τα χώριζε μια μεσοτοιχία· κάποια εποχή πριν από τον σεισμό το 1933. Μετακόμησαν οικογενειακώς στον Πειραιά. Τον οφθαλμίατρο Σταμάτη γνώρισα στα τέλη Οκτώβρη 1944, όταν ήρθα στην Αθήνα από το Μέτωπο της Ιταλίας με την ΙΙΙ. Ο. Ταξιαρχία την επονομασθείσα Ταξίαρχία Ρίμινι, στην οφθαλμολογική κλινική της Νεοφύτου Βάμβα 9.Τότε είχε γεννηθεί και ο δεύτερός του γιος Δημήτρης. Ο Σταμάτης ήτο άτομο ευπαρουσίαστο ψηλός, ομορφάνθρωπος, γλυκομίλητος, πρόσχαρος, καλοσυνάτος με μεγάλη αγάπη για την γενέτηρά του Κω, και μεγάλη αδυναμία στους πατριώτες του Κώους οι οποίοι και τον τίμησαν με την ψήφο τους στέλνοντάς τον στη Βουλή των Ελλήνων ως βουλευτή Δωδεκανήσου. Εγώ θα πρέπει να ομολογήσω ότι του οφείλω αρκετά κατά το διάστημα των σπουδών μου. Μου προσέφερε κατοικία στην κλινική και φαγητό με ελευθερία στις σπουδές μου έως ότου πάρω το πτυχίο του γιατρού. Μου συμπαραστάθηκε τόσον ο ίδιος όσον και η αγαπητή μου σύζυγός του Κική σαν μικρότερο αδελφό, σαν μέλος της οικογένειας. Χριστούγεννα, πρωτοχρονιά, Πάσχα, όλες αυτές τις γιορτές τις ζούσα κοντά τους. Κοντά τους έζησα και τις γεννήσεις του Νίκου και της Σοφίας, κοντά του έγινα οφθαλμίατρος (επιλογή ειδικότητα οφθαλμίατρου). Τελειώνοντας, πάντα θα τους θυμάμαι τόσον τον ίδιον όσον και την αγαπητή μου Κική με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Αυτά τα ολίγα για τους απογόνους τού Σταμάτη και κυρίως στον αγαπητό μου Νίκο ο οποίος αγαπά ευγενέστατα τον πατέρα του με το ίδιο πάθος που του ενέπνευσεν εκείνος.