Το πρώτο είναι η οριστική, μόνιμη και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα των κατεχόμενων επί δεκαετίες (ή αμφισβητούμενων, ως προς την κυριότητά τους), δημοσίων ακινήτων. Η αδυναμία επίλυσης του προβλήματος εδώ και χρόνια, έχει εμπλέξει τους πολίτες και το δημόσιο σε δαπανηρές και αδιέξοδες δικαστικές περιπέτειες. Για το θέμα αυτό, όπως είχε τονίσει ο κ. Κόνσολας στις συναντήσεις του με τον Υπουργό Οικονομικών, κ. Χρήστο Σταϊκούρα και τον Υφυπουργό, κ. Απόστολο Βεσυρόπουλο, επανέλαβε ότι θα πρέπει να δοθεί μια μόνιμη βιώσιμη και θεσμική λύση με όρους δημοσίου συμφέροντος για ένα πρόβλημα που αφορά σε 70.000 περίπου ακίνητα του δημοσίου τα οποία κατέχουν ή νέμονται ιδιώτες εδώ και χρόνια, που δεν θα επιβραβεύει, όμως, πρόσφατες καταπατήσεις. Για το συγκεκριμένο ζήτημα, βρίσκεται στο στάδιο της διαμόρφωσης σχετική νομοθετική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση. Το δεύτερο ζήτημα που έθεσε ο κ. Κόνσολας στον κ. Μαστρομανώλη είναι τοπρόβλημα που έχει ανακύψει με ακίνητα που έχουν μετεγγραφεί με βάση το κανονιστικό πλαίσιο του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου και του Εθνικού Κτηματολογίου στο όνομα ιδιωτών και διεκδικούνται, εκ των υστέρων, από το Δημόσιο. Ο Μάνος Κόνσολας αναφέρθηκε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά το κτηματολογικού κανονισμού Δωδεκανήσου, αλλά και στην ανάγκη να προβλεφθεί νομοθετική ρύθμιση συμβιβαστικής επίλυσης της διαφοράς, που θα άρει το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί. Ο Βουλευτής Δωδεκανήσου επεσήμανε ότι οι ιδιώτες, στηριζόμενοι στα δημόσια βιβλία και στα δεδομένα των μεταγενέστερων κτηματολογικών εγγραφών επ’ ονόματι των δικαιοπαρόχων τους εγγεγραμμένων τιτλούχων, προέβησαν καλόπιστα σε αγοραπωλησίες, εκδόθηκαν οικοδομικές άδειες, αναπτύχθηκαν οικίες είτε επιχειρήσεις, καταβλήθηκαν φόροι και ενεγράφησαν υποθήκες τραπεζών και έρχεται εκ των υστέρων το δημόσιο και αμφισβητεί τις εγγραφές των δικαιοπαρόχων των σημερινών τιτλούχων. Γενικά, δημιουργήθηκε μια πρακτικά και ουσιαστικά αδιέξοδη και ατελέσφορη κατάσταση, τόσο για το δημόσιο, όσο και για τους ιδιώτες και η μόνη δόκιμη λύση είναι η νομοθετική επίλυση της διαφοράς χωρίς να παραγνωρίζεται το δημόσιο συμφέρον.