Το δικαίωμα που διεκδικούν οι ομογενείς μας για συμμετοχή και εκπροσώπηση στο Εθνικό Κοινοβούλιο, καθώς και η δυνατότητα που θα έπρεπε να έχουν να ψηφίζουν για την πατρίδα στους τόπους που διαμένουν, αποτελούν άκρως σοβαρά ζητήματα με τεράστιες επιπτώσεις στην πορεία του έθνους. Με αυτό το βάρος οφείλουμε να τα προσεγγίζουμε. Για το λόγο αυτό, αισθάνθηκα την ιερή υποχρέωση (εθνική υποχρέωση) να γράψω το άρθρο που ακολουθεί στην Huffington Post, μετά την πρόταση νόμου που κατέθεσε η Ν.Δ. για το θέμα.

Το άρθρο μου έχει ως εξής: 

«Η ψήφος στους απόδημους εθνική υπόθεση και όχι μικροκομματικός στόχος

Η πρόσφατη κατάθεση πρότασης νόμου από τη Ν.Δ. για να ψηφίζουν οι απόδημοι Έλληνες εκεί που διαμένουν (το δικαίωμα ψήφου το έχουν ούτως ή άλλως αν έλθουν να ψηφίσουν στην Ελλάδα στους Δήμους που είναι εγγεγραμμένοι), από τη στιγμή που δεν διασφαλίζει την ταυτόχρονη συμμετοχή τους στο πολιτικό γίγνεσθαι με εκπροσώπησή τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο, κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί ως ενέργεια εντυπωσιασμού και σε κάθε περίπτωση ψηφοθηρικός στόχος. Οι προτείνοντες προφανώς πιστεύουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ομογενών διάκειται ευμενώς περισσότερο στον συντηρητικό χώρο, παρά στους χώρους πέραν της δεξιάς και έτσι εξηγείται η εσπευσμένη κατάθεση της πρότασης νόμου «συμπτωματικώς» τις μέρες που ο κ. Μητσοτάκης βρισκόταν στις ΗΠΑ, συμμετέχοντας στη μεγάλη παρέλαση των ομογενών για την Εθνική Ανεξαρτησία στη Νέα Υόρκη.

Το θέμα της ψήφου των αποδήμων στις χώρες που ζούνε, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται περιστασιακώς και με πρόχειρους ερασιτεχνισμούς.  Αποτελεί κορυφαίο ζήτημα που σχετίζεται με αυτή καθαυτή την επιβίωση της ελληνικής διασποράς ως τμήματος του Έθνους στο μέλλον. Η Ν.Δ. όφειλε τουλάχιστον να λάβει υπόψη της την επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε, τόσο από το ΠΑΣΟΚ, όσο και από άλλες πολιτικές δυνάμεις στο πρόσφατο παρελθόν, όταν είχε επιχειρηθεί ξανά με σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή από τη Ν.Δ ως κυβέρνηση, η προσπάθεια να δοθεί ψήφος στους απόδημους εκεί που ζούνε. Τότε, ξανά, ετέθησαν ζητήματα σημαντικά όπως αυτή της συμμετοχής των ομογενών στο Εθνικό Κοινοβούλιο, η πρόταση για επιστολική ψήφο και τότε δεν συγκεντρώθηκε η απαιτούμενη από το Σύνταγμα αυξημένη πλειοψηφία των 200 ψήφων για να περάσει ο Νόμος.

Δυστυχώς, φοβάμαι ότι η έλλειψη σοβαρής πολιτικής για τους απόδημους από την Ελληνική Πολιτεία για δεκαετίες τώρα, σε συνδυασμό με την ανακοπείσα αύξηση των μεταναστευτικών ροών που είχαμε κατά το παρελθόν, θα οδηγήσουν αργά μεν, αλλά σίγουρα και σταθερά στην εξαφάνιση των αποδήμων ως τμήματος του έθνους μετά από λίγες δεκαετίες. Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό, οφείλει ο καθένας μας να το απαντήσει, αφού συνειδητοποιήσει τη διαρκή σμίκρυνση του Έθνους και τι αυτή μπορεί να προοιωνίζει για το μέλλον του Ελληνισμού.

Οι απόδημοι, από τα πιο ζωντανά τμήματα του έθνους, έχουν επί πολλές δεκαετίες δείξει την αγάπη τους στην πατρίδα. Την έδειξαν και τη δείχνουν όχι μόνο οικονομικώς με το μεταναστευτικό συνάλλαγμα που αποτελούσε επί χρόνια κύρια πηγή πλούτου για την οικονομία της χώρας, αλλά και με τη διαρκή εγρήγορση και κινητοποίησή τους για κάθε εθνικό θέμα με τεράστιες διαδηλώσεις, δραστηριότητες και παρεμβάσεις σε πολιτικούς (λόμπυ) στους τόπους που ζούνε. Παρά την εγκατάλειψή τους από την επίσημη πατρίδα που δεν επεξεργάστηκε ποτέ μια σοβαρή στρατηγική για τον απόδημο Ελληνισμό με προγράμματα παιδείας, πολιτισμού κ.α (ας δούμε επιτέλους τι κάνει το Ισραήλ), ακόμη και τα τελευταία χρόνια δεν έχουν διακόψει την οικονομική ενίσχυση στη χώρα, ενώ θα μπορούσαν να έχουν βοηθήσει σημαντικώς για το ξεπέρασμα της κρίσης, αν εμείς πρώτα είχαμε χαράξει ένα σοβαρό σχέδιο προσέλκυσης των κεφαλαίων τους. Τα εκατομμύρια των αποδήμων, όπου και αν βρίσκονται, ζούνε και αναπνέουν Ελληνικά. Τη φλόγα της αγάπης στην πατρίδα, θέλουν με πάθος να την μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Οι ομογενείς με το πλέον επίσημο και αντιπροσωπευτικό όργανό τους, το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), ζήτησαν όχι απλώς το δικαίωμα να ψηφίζουν για την πατρίδα στους τόπους που ζούνε, αλλά και να συμμετέχουν με εκπροσώπους τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Κατέθεσαν μάλιστα και επεξεργασμένη πρόταση νόμου στα κόμματα για το κορυφαίο αυτό θέμα. Το τμήμα αυτό του έθνους, η πατρίδα το έχει ανάγκη. Δεν δικαιούται να το απεμπολήσει. Η συμμετοχή τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο αποτελεί πολιτικό όρο πλέον για να καταφέρουμε ως χώρα να έχουμε έναν μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με τους απόδημους. Οι δικοί τους εκπρόσωποι, θα μεταφέρουν πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλον, τα θέματα που χρειάζονται παρέμβαση ή επίλυση από την πατρίδα. Οι ίδιοι εκπρόσωποι, θα μεταφέρουν καλύτερα οιουδήποτε άλλου, τι θέλει ο ομογενής για να επενδύσει στην πατρίδα του. Με τη συμμετοχή των αποδήμων στο Εθνικό Κοινοβούλιο, θα έρθει επιτέλους και θα τεθεί στην ημερήσια πολιτική ατζέντα η Ελληνική διασπορά. Οι απανταχού Έλληνες.

Ο κ. Τσίπρας, κατά τη πρόσφατη επίσκεψη του στις Η.Π.Α , υποσχέθηκε επίσης ψήφο στους ομογενείς. Το ίδιο λέει και το ΠΑΣΟΚ και υποθέτω και τα άλλα κόμματα. Όλοι συμφωνούν και τελικώς όλοι διαφωνούν. Ας σταματήσει επιτέλους η υποκρισία. Κύριε Μητσοτάκη, κύριε Τσίπρα, κυρία Γεννηματά  και κύριοι αρχηγοί των άλλων κομμάτων, ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΛΑ ότι για να υπάρξει Νόμος για ψήφο στους απόδημους εκεί που ζούνε, απαιτείται η υπερψήφισή του από 200 τουλάχιστον βουλευτές. Για να υπάρξει Νόμος συμμετοχής τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο απαιτείται συνταγματική αλλαγή. Να μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν μεταξύ μας. Συνεννόηση χρειάζεται. Συνεννόηση για το καλό του έθνους και της πατρίδας. Για ένα τμήμα του Ελληνισμού, που αν δεν πράξουμε κάτι σήμερα, σε 100 χρόνια δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει με την σημερινή του μορφή, ώστε να συνεχίζει να έχει και ενδιαφέρον για να ψηφίζει στην Ελλάδα. Σήμερα λοιπόν, πριν είναι αργά. Τώρα, που ακόμη επιθυμούν οι απόδημοι να συμμετέχουν. Συνεννόηση από όλα τα κόμματα σε πρώτη φάση για την ψήφο και συμφωνία για τη συνταγματική αλλαγή. Με στόχο πάντα, να κερδηθεί η υπόθεση «Απόδημος Ελληνισμός» και όχι η υπόθεση «εκλογές για κάποιο κόμμα».