Απορία ψάλτου βηξ, λοιπόν, και διαβάζω ότι, τη φράση αυτή τη χρησιμοποιούμε σε περιπτώσεις που κάποιος βρίσκεται σε αμηχανία, καθυστερεί να δώσει απάντηση ή διστάζει να απαντήσει και να συνεχίσει τον λόγο του. Όπως επίσης, λέγεται και γι’ αυτούς που προσποιούνται με απορία ότι τάχα κάτι άλλο διαπράττουν.
Κάπως τα συνδέει το μυαλό μου όλα αυτά.
Δεν καταλαβαίνεις πως; Ούτε ‘γω…
Εν πάσει περιπτώσει, ας έρθουμε στο δια ταύτα και στο τι «πυροδότησε» τις σκέψεις μου.
Διαβάσαμε ότι, η κυρία Αθηνά Παπαχρήστου, δώρισε ένα ολοκαίνουργιο ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Μεσολογγίου.
«Έχουμε πρόβλημα στην περιοχή με τα ασθενοφόρα. Είναι μεγάλη περιφέρεια και κάποια χαλούσαν στο δρόμο», είπε η κ. Αθηνά, περιγράφοντας παράλληλα το προσωπικό της βίωμα αναφορικά με τις διακομιδές. Μετέφερε μια εικόνα «Γολγοθά» για να πραγματοποιήσει ο σύζυγός της τις απαραίτητες εξετάσεις και κατέληξε λέγοντας πως το ασθενοφόρο που τελικά τους μετέφερε στο νοσοκομείο Ιωαννίνων χάλασε στο δρόμο και ο ασθενής αφέθηκε στο σημείο. «Είχα 5 δραχμές και ένα χωράφι. Ήθελα το ασθενοφόρο να παραμείνει στο Μεσολόγγι. Δεν το έκανα για εμένα, το έκανα για όλους».
Έτσι ένοιωθε, έτσι έκανε. Κάποιοι συνάνθρωποι θα σωθούν από την πράξη της και αυτό λέει πολλά και κυρίως, αξίζει πολλά.
Σκέψου όμως αγαπημένε μου, σκέψου…
Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι όπως η κυρία Αθηνά, να δίνουν το λίγο τους ή το πολύ τους για την Υγεία, πώς θα ήμασταν;
Θα σου ξαναθυμίσω πως, όταν ήρθε στην Κω και επισκέφθηκε το νοσοκομείο μας ο Νικήτας Κακλαμάνης με την ιδιότητα του υπουργού Υγείας στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή (δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, πάντως ήταν μεταξύ 2004 και 2006, τόσο κράτησε η θητεία του στο εν λόγω υπουργείο) σε δηλώσεις του είχε χαρακτηρίσει το Ίδρυμα «τριτοκοσμικό».
Αναρωτιέμαι, εάν ερχόταν σήμερα, πώς θα το χαρακτήριζε; Και γενικότερα, ποια θα ήταν η άποψή του για τις δομές υγείας του νησιού μας;
Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι κάθεται ακόμα στην καρέκλα του ο Χρυσοχοΐδης;
Το έχουμε ξανασυζητήσει. Εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι (δεν ξέρω πώς αλλιώς να μας χαρακτηρίσω…), δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την ψυχοσύνθεση των πολιτικών, των επαγγελματιών πολιτικών όπως ο κ. Χρυσοχοΐδης
Θέλω πάρα πολύ να μας εξηγήσει ένας ειδικός, τι σκατά έχει το κεφάλι ενός υπουργού υγείας, όταν γνωρίζει ότι, καθημερινά πεθαίνουν ή ταλαιπωρούνται συνάνθρωποι από τις ελλείψεις του τομέα που διοικεί.
Πόσο, άντε μην το πω…, πρέπει να είναι το μυαλό του για να κοκορεύεται για τις δωρεές και να δίνει συγχαρητήρια, αντί να τα βροντήξει όλα κάτω και να παραιτηθεί;
Γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί την ξεφτίλα του υπουργείου του και κατ’ επέκταση της κυβέρνησής του;
Δεν υποστηρίζω ότι, πριν από τούτη την κυβέρνηση όλα ήταν ρόδινα και οι τωρινοί τα μαυρίσανε. Όχι. Χάλια ήταν, αλλά τώρα τα αποτελειώνουν. Και γενικότερα αποτελειώνουν την περιλάλητη δωρεάν δημόσια υγεία.
Για σκέψου πόσα θα πληρώσεις εάν πας στο νοσοκομείο μας για μια εγχείριση; Δεν θα πληρώσεις το ίδιο το Ίδρυμα, αλλά τους ιδιώτες γιατρούς που θα σε γιατροπορέψουν, δηλαδή, Παθολόγο, Καρδιολόγο, κ.λ.π., την ώρα που χρόνια σε αφαιμάζουν για να έχεις τάχα μου δωρεάν περίθαλψη…
Κατά τα λοιπά:
Έχουμε δωρεές. Εάν αυτές δεν υπήρχαν, ούτε να σκεφτώ δεν θέλω σε ποια κατάσταση θα βρισκόμασταν… Αλλά και τότε, ο κ. Χρυσοχοΐδης και ο κάθε κ. Χρυσοχοΐδης, δεν θα ξεκόλλαγε από την καρέκλα του.
Έχουμε «περιοδεύοντες» γιατρούς. Φεύγουν για λίγες ημέρες οι άνθρωποι από το ένα νοσοκομείο για να πάνε σε ένα άλλο, να κάνουν τι;
Έχουμε κτίρια «φαντάσματα». Δες το πρώην ΙΚΑ και το Κέντρο Υγείας στην Αντιμάχεια. Πόσα εκατομμύρια πετάχτηκαν!!! Ναι, κάποια βρήκαν τσέπες…
Δεν έχουμε γιατρούς.
Δεν έχουμε νοσηλευτές.
Δεν έχουμε υποδομές.
Δεν έχουμε τα «μέσα» που απαιτούνται για να σωθεί η ζωή ενός συνανθρώπου.
Κι όμως. Εμείς, ναι εμείς, παθητικά περιμένουμε. Τι; δεν ξέρω.
Ο δε υπουργός, στην κοσμάρα του ή να το πω καλύτερα, στη βολή του.
Περαστικά μας!!!
