Ας αφήσουμε όμως το ύφος και ας μείνουμε στην ουσία. Με λίγα λόγια, αυτό που είπε ήταν ότι, οι «προηγούμενοι» ανάμεσα σε αυτά που είχαν υπογράψει με τους δανειστές μας, ήταν και αυτό. Οι συντάξεις εξαρτιόντουσαν άμεσα από το χρέος!!! Και όπως γνωρίζεις, από ιδρύσεως του κράτους μας οι εκάστοτε κυβερνήσεις φρόντιζαν να μας φοράνε κι από ένα φέσι… Που σημαίνει ότι, εσαεί οι συνταξιούχοι θα είναι (μακάρι να έρθει η ώρα το «είναι» να αντικατασταθεί με το «ήταν»…) δεμένοι με το άρμα του χρέους. Μια ζωή θα παίρνουν πολύ λιγότερα από αυτά που δικαιούνται, από αυτά που τους ανήκουν. Κι επειδή τα λαμόγια φροντίζουν να αυξάνεται το χρέος, οι συντάξεις όλο και θα μειώνονται. Μέχρι πού θα φτάσουν, δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ. Πάντως, αυτό που βιώνουμε εδώ και χρόνια, είναι ο συνταξιούχος να μην μπορεί να ζήσει.
Αλλά τι σου λέω τώρα!!! Λες και δεν τα γνωρίζεις…
Όμως, κοίτα να δεις, το γεγονός ότι είχαν συνδέσει τις συντάξεις με το χρέος (και να ‘ταν μονάχα αυτό…) δείχνει «αρρώστια». Για κάντο εικόνα… Δεν σου μοιάζει με τον ασθενή στην εντατική που του αφαιρούν κάθε φορά κι από ένα σωληνάκι; Του αφαιρούν σήμερα το ένα, σφαδάζει το σώμα μέχρι κάποια στιγμή που επανέρχεται γιατί «έμαθε» να ζει με λιγότερο αέρα. Προσαρμόζεται για να κρατηθεί στη ζωή. Είναι ο αρχέγονος αγώνας του για επιβίωση. Μόλις γίνει αυτό, του αφαιρούν ένα άλλο. Ξανά το ίδιο. Και το «παραμύθι» συνεχίζεται, αλλά όχι μέχρι τέλους. Όχι. Θέλουν «ασθενείς» για να έχουν λόγο ύπαρξης... Μερικοί βέβαια, τους ξεφεύγουν. Δεν αντέχουν το μαρτύριο και με όση δύναμη έχουν, τραβάνε όλα τα σωληνάκια… Αλλά δεν βαριέσαι, έχουν πολλά «πειραματόζωα» καβάντζα για να παίζουν το σαδομαζοχιστικό τους παιχνίδι.
Κάπως έτσι βλέπω το όλο «σκηνικό». Δεν μπορώ να το «ερμηνεύσω» διαφορετικά.
Στερούμαι της ικανότητας να φτάσω το δικό τους σκεπτικό, τη δική τους «λογική».
Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει. Μας βλέπουν σαν αριθμούς!!!
Και βγήκε τώρα το δημοτικό μας συμβούλιο, για να ενισχύσει (όπως γράφει σε ψήφισμά του) την «εθνική προσπάθεια για μία έντιμη και αμοιβαία επωφελή συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας». Και παράλληλα (όπως συνεχίζει), «ενώνει την φωνή του με την φωνή των ευρωπαϊκών λαών που ζητούν αλλαγή της πολιτικής της αυστηρής λιτότητας, με πολιτικές δημοσιονομικής χαλαρότητας και πολιτικές επιλογές που χρηματοδοτούν την ανάπτυξη σε όλη την Ευρώπη». Και δεν σταματά εδώ. Συνεχίζει: «Στηρίζει την εθνική προσπάθεια, την ανάγκη της εθνικής ομοψυχίας σε αυτή τη δύσκολη διαπραγμάτευση που αφορά την πατρίδα μας και τους πολίτες».
Αναγνώστη μου, δεν θέλω να μηδενίσω τα συναισθήματα που νοιώθουν μέλη του Σώματος. Γνωρίζω κάποια που όντως αγωνιούν. Όμως, από «χαρτιά» ή λόγια παχιά, είμαστε χορτάτοι. Πράξεις και έργα χρειάζονται για να μας πείσουν ότι, αυτά που λένε και που γράφουν, όχι μόνο τα πιστεύουν αλλά τα κάνουν και πράξη.
Ένα παράδειγμα θα σου δώσω και θα κλείσω: Όταν μία δημοτική αρχή καταπίνει αμάσητη κυβερνητική απόφαση που της «επιτρέπει» να προσλάβει πολίτες με ημερομηνία λήξης (στην καλύτερη περίπτωση οκτώ μήνες) και μισθό χαρτζιλίκι, δεν με πείθει με κανένα ψήφισμά της υπέρ του… λαού.
Πες με ντουβάρι, πες με αμετανόητα ρομαντική, αλλά αυτά τα δύο δεν «κουμπώνουν» με τίποτα. Ο δήμος και ο κάθε δήμος, μπορεί να αντιδράσει ουσιαστικά. Και ο δικός μας έχει αργήσει πάρα πολύ…
Το έμαθα πριν λίγο… Ο Σωκράτης «έφυγε».
Αν και γνώριζα ότι υπέφερε, δεν το περίμενα. Ήταν ξαφνικό… με σοκάρισε.
Σχεδόν μαζί ξεκινήσαμε το ραδιόφωνο, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στον 9,97. Με το Στέλιο, το Γιώργο, το Μιχάλη… Τρυφερό κομμάτι της ζωής μου τα χρόνια εκείνα. Αξέχαστα.
Τι να πρωτοθυμηθώ ρε φίλε… Ήσουν ένας από τους καλύτερους συνεργάτες που είχα. Με ορθό λόγο, άποψη που υποστήριζες με πάθος, αγάπη γι’ αυτό που έκανες…
Τα λόγια είναι περιττά. Σωκράτη, καλό «ταξίδι» εκεί που πας…
Εις το επανιδείν.
