Ξαφνιάζεσαι που το αναφέρω γιατί ξέρεις τις απόψεις μου αν όχι για όλες, τουλάχιστον για τις περισσότερες «παγκόσμιες ημέρες»… Δεν βάζω φρένο σε κανέναν. Ο καθένας μας πορεύεται όπως εκείνος επιθυμεί. Άλλωστε, για την εν λόγω ημέρα τα έχουμε πει πολλές φορές. Πάντα, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, υπάρχουν οι μπροστάρηδες που με αγώνα, θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, υπερασπίζονται δικαιώματα. Για ένα καλύτερο αύριο βρε αδελφέ.
Και οι συγκεκριμένοι αγώνες, έχουν αποδώσει. Έχουμε κάνει βήματα προς τα μπρος. Το τονίζω το «προς τα μπρος» γιατί δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που διαπιστώνουμε βήματα «προς τα πίσω».
Εν πάσει περιπτώσει, στον τόπο μας, οι γυναίκες έχουν κατακτήσει αρκετά, αλλά φευ!!!, ακόμα αγωνίζονται. Και δεν είναι οι μόνες… Η καθεστηκυία τάξη «χτυπά» άπαντες. Δεν ξεχωρίζει φύλο. Όμως οι γυναίκες αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα.
Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά. Έχει γίνει τόσες φορές αυτό που με έχει εξαντλήσει. Αν εμείς οι ίδιες δεν αντιδράσουμε μέσα από την οικογένεια, τη δουλειά, την κοινωνία, μην περιμένουμε «θαύματα». Θα σου πω μόνο ένα πραγματάκι και θα πάω στο θέμα που θέλω να συζητήσουμε. Και μόνο το γεγονός ότι δεχόμαστε, όσες τέλος πάντων το δεχόμαστε, να υπάρχει ποσόστωση στα ψηφοδέλτια, φτάνει. Είναι ντροπή και αίσχος.
Σταματώ εδώ.
Ξέρεις τι θέλω να κουβεντιάσουμε σήμερα; Μια άλλη «παγκόσμια ημέρα» που λόγω «ανάγκης» τη φέρνω πιο κοντά, μιας και «γιορτάζεται» κάθε χρόνο στις 3 Μαΐου. Και γι’ αυτήν βέβαια έχω την ίδια άποψη, αλλά θα τα πούμε παρακάτω. Που λες, αναφέρομαι στην Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας.
Να σου θυμίσω απλά ότι, καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Ένωσης Εφημερίδων (ΠΕΕ) και από το 1993, σε ανάμνηση της Διακήρυξης του Βίντχουκ, μία έκκληση ελευθεροτυπίας που υπέγραψαν αφρικανοί δημοσιογράφοι το 1991 για ελεύθερα, ανεξάρτητα και πλουραλιστικά Μ.Μ.Ε.
Κάνω σήμερα αυτή την αναφορά, γιατί έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι με όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμό μας.
Θα έρθει η 3η Μαΐου, θα βγούμε οι δημοσιογράφοι και όσοι πιστεύουν στη σπουδαιότητα της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου, όπως κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, αλλά και από το Σύνταγμά μας, να γράψουμε, να πούμε, να, να, να…
«Χωρίς αυτά τα δύο θεμελιώδη δικαιώματα, η Δημοκρατία είναι κενή περιεχομένου» λένε….
Έλα μου όμως που μόνο το «λένε»… Εντάξει. Τα λόγια δεν κοστίζουν. Οι πράξεις όμως…
Και έρχομαι στο δια ταύτα.
Όλες οι κυβερνήσεις, κεντρικές και τοπικές, επιθυμούν δημοσιογραφικό «χάιδεμα». Όλοι οι κυβερνήτες, κεντρικοί και τοπικοί, ενώ διατρανώνουν τα περί «ελευθερίας της έκφρασης», ενώ δηλώνουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ότι «επιθυμούν την κριτική» (λένε κι άλλες τέτοιες μπαρούφες…), στην πράξη, τιμωρούν όποιον τους κάνει κριτική, όποιον εκφράζει την άποψή του. Τον βάζουν απέναντι. Αν μπορούσαν να τον εξαφάνιζαν, θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Πάντως, το προσπαθούν με πλάγιους τρόπους…
Αντί να προβληματιστούν, να σκεφτούν την κριτική που τους γίνεται – μπορούν υποθέτω να ξεχωρίσουν την υγιή κριτική από τη νοσηρή, από αυτήν που στοχεύει σε οφέλη (μην παραβλέπουμε ότι, πολλές φορές η δημοσιογραφική κριτική, γιατί σε αυτήν εστιάζω, κρύβει ιδιοτελή συμφέροντα…) - πράττουν με το θυμικό.
Προσπάθησα πολλές φορές να το εξηγήσω, να το κατανοήσω, αλλά δεν το κατάφερα. Είναι προφανές ότι «τιμωρούν» όσους δημοσιογράφους δεν γουστάρουν, όσους δεν τους «κανακεύουν», αλλά όπως σου είπα, είναι τόσο προφανές που δεν με ικανοποιεί. Κάτι κρύβεται από κάτω. Δεν το ψάχνω άλλο, δεν προσπαθώ να το εξηγήσω λογικά και καταλήγω να σου πω ότι, στην τελική, δεν με νοιάζει. Ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, με «πονάει», αλλά ταυτόχρονα με πεισμώνει πιο πολύ.
Κουνάς το κεφάλι σου. Σταμάτα, γιατί δεν έχει τελειωμό το κούνημα. Θα ζαλιστείς.
Ναι, συμφωνώ μαζί σου. Είναι κατάντια. Δείχνει το τι πραγματικά πρεσβεύει ο καθένας τους.
Εντάξει, εμείς οι δυο το ξέρουμε και μάλιστα από πρώτο χέρι… αυτή είναι η δουλειά μας. Η δική τους ποια είναι; Ρητορικό το ερώτημα.
Καταλήγοντας, επιστρέφω στο σημείο που σου είπα «θα τα πούμε παρακάτω». Οι κάθε λογής «παγκόσμιες ημέρες» λοιπόν, ενώ θα έπρεπε να μας προβληματίζουν, να μας οδηγούν σε σκέψεις έτσι ώστε να διορθώνουμε ενδεχόμενα λάθη ή παραλήψεις και να προχωράμε παρακάτω, δυστυχώς, έχουν καταντήσει κενές περιεχομένου.
Ακριβώς όπως τα «λόγια» των πολιτικών.
Τα ξαναλέμε.
Υ.Γ.: Να μου το θυμηθείς. Στις 3 του Μάη, όλοι αυτοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, πρωθυπουργοί και οι συν αυτώ, θα βγάλουν δελτία τύπου για την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθερία του Τύπου. Ξευτίλα; Ναι. Η απόλυτη.
