Άννα Αυγούλη

Δεν βαρεθήκαμε να γκρινιάζουμε;

Χμμ, ρωτάς πονηρούλη αναγνώστη γιατί «βαφτίζω» γκρίνια όσα ακούγονται και λέγονται, ενώ ξέρεις την απάντηση…

Άκου λοιπόν. Γκρίνια ίσον παράπονο, εριστική διάθεση και συμπεριφορά. Δηλαδή, ο γκρινιάρης δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία διάθεση να αγωνιστεί για να αλλάξουν όλα αυτά για τα οποία γκρινιάζει. Οι ειδικοί λένε πως, τον γκρινιάρη μπορείς να τον πεις και μουρμούρη, ακόμα και μεμψίμοιρο… Για να το λένε, κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Δεν συμφωνείς;

Εάν, λοιπόν, η γκρίνια ήταν αξία και αρετή συνειδητοποιημένων ανθρώπων, τότε όλα θα είχαν έρθει τούμπα. Για να μην έχουν έρθει, κάτι σημαίνει…

Μιας και μιλάμε όμως για αγώνα, να σου πω τι πιστεύω;

Πιστεύω πως, ο πραγματικός αγωνιστής δεν χρειάζεται να σκούζει και να στολίζει τον πάσα ένα με «κοσμητικά επίθετα». Πολύ δε περισσότερο, να υποστηρίζει πως ό,τι κάνει είναι ορθό.

Αυτός που υπερηφανεύεται για τα πεπραγμένα του και δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, αυτός που θεωρεί όλους τους «άλλους» ανίκανους, ακόμα και παλιανθρώπους, δείχνει, κατ’ εμέ τουλάχιστον, πως έχει πρόβλημα. Κι όταν λέω πρόβλημα, εννοώ εντός του.

Δεν δείχνει να πατάει γερά στα πόδια του, δεν δείχνει να έχει αυτοεκτίμηση και σαφώς αυτοπεποίθηση. Αυτές είναι αρετές ενός ισορροπημένου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που αντιλαμβάνεται πως δεν είναι το άπαν, δεν γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω του. Με λίγα λόγια, δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Είναι μια μονάδα, ξεχωριστή μεν, όπως ο καθένας μας, αλλά όχι μοναδική.

Γι’ αυτό σου λέω ότι μόνο γκρινιάρηδες είμαστε.

Δες τη δική μας περίπτωση, του νησιού μας.

Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε.

Στον χάρτη, το νησί μας μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό…

Κι όμως. Είμαστε χωρισμένοι σε πολλά κομμάτια.

Ο καθένας μας χωμένος στον δικό του μικρόκοσμο. Δεν τολμάμε να κοιτάξουμε παραέξω. Οπότε, τα λόγια είναι περιττά.

Αυτά για την εισαγωγή.

Στο κυρίως τώρα, στο σοβαρό.

Φτωχύναμε αγαπημένε μου. Το νησί μας έχει μια τεράστια απώλεια.

«Έφυγε» ο Βασίλης Σακελλαρίου.

Έτσι, ξαφνικά. Όπως έρχονται όλα τα «κακά». Από τη μια στιγμή στην άλλη.

Δεν έχω λόγια. Ζορίζομαι για να σου γράψω.

Μου φαίνεται απίστευτο ότι πια δεν θα μιλάω μαζί του. Δεν θα ακούω το γέλιο του, τις αγωνίες και τις ανησυχίες του…

Ήταν Πέμπτη, 25/2. Χτυπάει το τηλέφωνό μου και είναι ο Βασίλης.

«Άννα, καλημέρα. Αυτή τη φορά σε πρόλαβα και σε πήρα εγώ τηλέφωνο. Θέλω να σου πω ότι χάνουμε και τις λαϊκές αγορές…» ήταν τα πρώτα του λόγια.

Στη συνέχεια μου αναφέρει πως είναι σε επαφή με τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Αγροτικού Συλλόγου και πως θα μιλήσουμε τη Δευτέρα για να γράψουμε κάτι στην εφημερίδα, μπας και «συγκινηθεί» κάποιος. Έστω μια αντίδραση…

Λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, τον πιάνει βήχας…

«Βασίλη κρύωσες; Εμ, όλη μέρα στα χωράφια…».

«Δεν ξέρω τι έχω. Δυο μήνες παλεύω με αντιβιώσεις και δεν καλυτερεύω. Αύριο θα ξανακάνω εξετάσεις για να δούμε… Θα μιλήσουμε τη Δευτέρα».

«Εντάξει. Δεν σε φοβάμαι εσένα. Είσαι αγωνιστής» του λέω, αλλά υποψιάζομαι πως η κατάσταση δεν είναι καλή.

Ήταν ήδη σοβαρά άρρωστος, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Αγωνιζόταν όντας πολύ καταβεβλημένος!!! Απίστευτος άνθρωπος!!!  

Τη συνέχεια φαντάζομαι την ξέρεις.

Έφυγε εσπευσμένα για νοσοκομείο της Αθήνας και από εκεί μετοίκησε στη «γειτονιά των αγγέλων».

Γιατί σου τα λέω όλα αυτά;

Για έναν και μόνο λόγο. Οι λέξει «γνήσιος αγωνιστής, έντιμος και ευγενής» είναι ταυτόσημες με τον Βασίλη.

Ίσως δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο τέτοιου ήθους. Αγνός, ευθύς, τίμιος, ευγενής, δοτικός, φίλος, ΑΝΘΡΩΠΟΣ…. Με λίγα λόγια, πραγματικά ανεκτίμητος.

Φτωχύναμε φίλε μου, φτωχύναμε.

Και ξέρεις κάτι; Η «σιωπή» των τοπικών αρχόντων, των συλλόγων και γενικότερα όσων υποστηρίζουν πως έχουν αισθήματα για τον συνάνθρωπο και μπλα, μπλα, μπλα, με ενόχλησε…

Αλλά δεν βαριέσαι. Ποτέ δεν νοιαζόταν ο Βασίλης για τα «παχιά λόγια» και τις τυπικούρες. Πράξεις ήθελε…

Αγαπημένε μου Βασίλη, φίλε μου Βασίλη, εις το επανιδείν…