Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ Δευ 23 Οκτ 2023

«Αν δεν σε νοιάζει αυτό που κάνεις, είναι κουραστικό. Αν σε νοιάζει, σε φθείρει».

Μια φράση που μας έβαλε σε σκέψεις. Μια φράση, που κατά την άποψή μας, αγγίζει όλους μας, οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνουμε.

Μας κουράζει ή μας φθείρει; Ιδού το ερώτημα.

Το θέμα όμως είναι, το τι επιπτώσεις έχει αυτό που νοιώθουμε στους άλλους, κύρια στους συνεργάτες μας.

Εάν δε, πρόκειται για πολιτικό πρόσωπο, τότε η κατάσταση είναι ακόμα δυσκολότερη. Επηρεάζει σωρεία αποφάσεων και παρεμβάσεων.

Βέβαια, στην πολιτική ουδείς είναι υποχρεωμένος να συμμετάσχει, να «δουλέψει». Είναι καθαρά προσωπική επιλογή. Άρα, εξυπακούεται πως το συγκεκριμένο «άθλημα» ούτε κουράζει ούτε φθείρει τον «αθλητή».

Σαφώς κουράζει τους πολίτες, απόδειξη η τεράστια αποχή από τις πρόσφατες εκλογές, όπως επίσης φθείρει αριθμητικά τα ποσοστά του εκάστοτε πολιτικού σχήματος, κάτι που διαπιστώσαμε επίσης στις εκλογές. Αλλά μέχρι εκεί.

«Το θέμα είναι να τρουπώσεις» όπως έλεγε ο αγαπημένες Κώστας Βουτσάς σε μια από τις παλιές ελληνικές ταινίες.

Εκτιμούμε πως, κάπως έτσι το σκέφτηκαν αρκετοί από τους υποψηφίους, είτε σε δήμο είτε σε περιφέρεια και έκαναν την προσπάθειά τους.

Το κατάφεραν όλοι;

Όχι βέβαια.

Κάποιοι το κατάφεραν επειδή είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη», κάποιοι άλλοι λόγω παχιού πορτοφολιού...

Μαρτυρίες πολλές, οπότε, τίποτα από τα παραπάνω δεν αμφισβητείται.

Και ρωτάμε αφελώς: Πόσο κοστίζει στις μέρες μας μια ψήφος;

Μοιάζει «σκληρό» το ερώτημα και ίσως είναι. Μήπως όμως δεν ζούμε και μια σκληρή πραγματικότητα;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Απλά, ο καθένας μας μπορεί να την προσεγγίσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Η δική μας η άποψη είναι ότι, ναι. Η πραγματικότητα είναι σκληρή.

Όταν σε μια δημοκρατική χώρα, όπως λέμε ότι είναι η δική μας, δεν έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις με αξιοπρέπεια (φτώχεια), όταν τα παιδιά σου φοιτούν σε «κλουβιά» αντί για κανονικά σχολεία, όταν αρρωστήσεις και αγωνιάς εάν το νοσοκομείο θα καταφέρει, με τους γιατρούς και τα μέσα που έχει (και δεν είναι πολλά…) να σε θεραπεύσει,  όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρριγούμε, να αγχωνόμαστε, με κάθε μπουμπουνητό, όταν γύρω μας σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι (Παλαιστίνη – Ισραήλ κ.λ.π.), ε ναι. Αυτή η πραγματικότητα είναι σκληρή.

Το σημαντικότερο όμως όλων, όπως έχει επισημανθεί από σπουδαίους ανθρώπους, είναι η «συνήθεια». Δηλαδή, κάποια στιγμή να θεωρήσουμε πως, αυτό που βιώνουμε είναι το «κανονικό». Πώς, υπάρχει «ανάπτυξη» και όπως κάποιοι υποστηρίζουν ανερυθρίαστα «κοινωνική ευημερία», ενώ την ίδια στιγμή η πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά εκατοντάδες οικογένειες τα διαψεύδουν.

Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, να πιστέψουμε πως, ό,τι μας υποσχέθηκαν θα γίνει, εκτός (αυτό το υπογραμμίζουν…) εάν συμβεί κάτι και ανακόψει τη φόρα τους.

Βέβαια, οι φρούδες υποσχέσεις, δεσμεύσεις και καλοπιάσματα, δεν συμβαίνουν μόνο στον τόπο μας. Δεν εφεύραμε εμείς τον πολιτικαντισμό, την ιδιοτέλεια και την «εξυπηρέτηση» συμφερόντων….

Θα κλείσουμε το σημερινό μας σημείωμα με ένα «γνωμικό» (;) του αρχαίου φιλοσόφου Πλάτωνα:

«Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου»

Zogas_dimitris