«Πόλεμος Ισραήλ – Χαμάς, εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, κατάληψη του Ναγκόρνο-Καραμπάχ από Αζερμπαϊτζάν, εμφύλιες συρράξεις σε Σουδάν, Αιθιοπία, Νίγηρα. Πόση έκρηξη βίας αντέχει ο πλανήτης; Θα είναι το 2023 το έτος που θα δούμε έναν μεγάλο περιφερειακό πόλεμο; Θα δούμε μια σύγκρουση πυρηνικών δυνάμεων;
Αν το ρωτούσαμε πριν από δύο χρόνια, όλοι θα έλεγαν πως καμία χώρα δεν θα τολμούσε κάτι τέτοιο, κανένας ηγέτης δεν θα το θεωρούσε λογική ή συμφέρουσα επιλογή. Αλλά αν κάτι πια μάθαμε είναι πως το τι θεωρεί η κάθε δύναμη «ορθολογικό» σηκώνει μεγάλη συζήτηση.
55 ενεργές συγκρούσεις, που επηρεάζουν συνολικά 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους είναι σε εξέλιξη και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί πότε με τυπικές συστάσεις αυτοσυγκράτησης, προστασίας των αμάχων και τήρησης του διεθνούς δικαίου και λιγότερο συχνά με κυρώσεις. Αλλά η συχνότητα και η διάρκεια των πολέμων από το 2010 και έπειτα αυξάνεται διαρκώς.
Η αιτία; Τα Ηνωμένα Έθνη, κάποτε ο μεσολαβητής των συγκρούσεων, έχουν πια παραγκωνιστεί σε απλό παρατηρητή. Τι επιρροή να έχει ένας οργανισμός που για να λάβει την όποια σοβαρή απόφαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του, θα πρέπει να δει τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα -τρεις δυνάμεις με πολύ διαφορετικά συστήματα αξιών και αντικρουόμενες επιδιώξεις- να ομονοούν;
Είναι σωστή η στάση του ΟΗΕ στον πόλεμο Ισραήλ – Χαμάς; «Αρκεί να καταδικάζει τη θυσία χιλιάδων αμάχων και τη φριχτή ανθρωπιστική κρίση στη Λωρίδα της Γάζας, χωρίς να μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις;» λένε κάποιοι. «Είναι δυνατόν να μη χαρακτηρίζει ευθέως ως τρομοκρατική οργάνωση τη Χαμάς, να ασκεί κριτική, να κάνει υποδείξεις σε μια χώρα που δέχθηκε τέτοια τρομερή επίθεση στο έδαφός της»; αντιτάσσουν άλλοι. Δεν έχει κανένα νόημα να απαντηθούν αυτά, αν δεν ξεκαθαρίσουμε πρώτα κάτι άλλο. Νοιάζεται πια κανείς πραγματικά για το τι θα πει ο ΟΗΕ;»
