Δεν είναι απίθανος ο κόσμος που ζει ο κ. Γεωργιάδης;;;»
Αυξάνουν τους μισθούς οι επιχειρήσεις στον τουρισμό (έτσι διαβάζουμε),
για την προσέλκυση προσωπικού και οι εργοδότες είναι διατεθειμένοι –επίσης όπως διαβάζουμε- να βάλουν το «χέρι βαθιά στην τσέπη» σε όλο τον κλάδο του τουρισμού (ξενοδοχεία, τουριστικά γραφεία, αεροπορικές υπηρεσίες, ενοικιάσεις αυτοκινήτων κλπ), καθώς οι ελλείψεις σε προσωπικό παραμένουν. Αλλά, η πιο σημαντική πρόκληση που αντιμετωπίζουν είναι η δυσκολία στην προσέλκυση ταλαντούχων εργαζομένων και η εύρεση ταλέντων από την τοπική αγορά εργασίας.
Και διερωτόμαστε, πώς εννοούν τον ‘’ταλαντούχο’’ εργαζόμενο; τον προικισμένο από τη φύση; τον πειραματιστή; τον οραματιστή; τον δοτικό χωρίς ανταμοιβή; Γιατί κάποια δουλειά πρέπει να κάνει προσφέροντας τα ‘’χαρίσματα’’ του. Αλλά ούτε εδώ είναι η ουσία, αλλού βρίσκεται. Στο κατά πόσο ‘’αποφασισμένοι’’ είναι οι εργοδότες και όχι ‘’διατεθειμένοι’’. Διότι ευσεβείς οι πόθοι αλλά και τα τσάμπα κορόιδα τελείωσαν απ’ ότι φαίνεται στην Ελλάδα. Το εργατικό δυναμικό θα βρει το δρόμο του γιατί έμαθε να κερδίζει το μεροκάματο. Εσείς να προσεύχεστε στο θεό που πιστεύετε, να μην βρεθείτε ποτέ στη θέση των ‘’ταλαντούχων’’ άνεργων κυρίες και κύριοι. Αν και με τις πολιτικές των ευχολογίων σας, ως αναπόφευκτο φαίνεται να έρχεται.
Στα καθ’ υμάς σ.σ. του ΣΥΡΙΖΑ
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κοιτάξετε το κοινό καλό και να αφήσετε πίσω ό,τι δίχασε, χώρισε, απομάκρυνε, ό,τι με τόση πικρία οδήγησε να ορθωθούν τείχη και να περιχαρακωθούμε στα στενά μικρά μας μονοπάτια.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε –απ’ όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμάμαι- η ανησυχία για το παρόν και το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια που δεν επιτρέπει να την τρέφουμε περισσότερο. Οι εσωτερικές τριβές δεν προέρχονται από άγνωστες ή απρόσμενες αιτίες που εμφανίστηκαν ξαφνικά, ούτε μπορούμε να τις αποδώσουμε μονομερώς στα ανώτερα κλιμάκια. Έχουν και τα απλά μέλη τις δικές τους ευθύνες που δεν είναι αμελητέες. Το αντίθετο, είναι μεγαλύτερες από εκείνες των ‘’καθοδηγητών- πρωτοκλασάτων- αρχηγών των συνιστωσών κλπ’’ αλλά δεν κατάφεραν να αντιληφθούν και εν συνεχεία να αναλάβουν τον ρόλο τους, την μεταφορά των προβλημάτων των πολιτών προς επεξεργασία και πρακτικής υπεράσπισής τους από την ηγεσία τους. Μια ευθυνοφοβία σκίαζε κάθε τους πρωτοβουλία.
Σήμερα, δεν έχουμε περιθώρια περιορισμού στο μοναχικό δρόμο της αρθρογραφίας αλλά να κοιτάξουμε πώς να ξαναγίνουμε ένα, πώς να επανεκκινήσουμε τους αγώνες μας, μα πρώτα απ’ όλα να δούμε πώς μπορούμε να αποτρέψουμε αυτή την απαράδεκτη εικόνα που επέβαλε η εμφάνιση ενός αμφιλεγόμενου προσώπου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, του χώρου της αδιαπραγμάτευτης Αριστεράς των κινημάτων και όχι του marketing.
Επιβάλλεται να γίνουμε ξανά ‘’ένα’’, μέσα από τις αντιθέσεις μας, μέσα από την ιδεολογική διαφορετικότητα μας αλλά με τον ίδιο προβληματισμό στα Κοινωνικά αδιέξοδα, μέσα από κοινό βηματισμό για την υπεράσπισή τους. Η βάση πρέπει να λειτουργήσει ως εγγυητής για ένα πολιτικό χώρο με διακριτές θέσεις, ξεκινώντας από τους αγώνες έως και την ηγεσία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκε και δεν ανήκει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται ως ανάγκη από τις ανησυχίες του λαού και ως τέτοια πρέπει να λειτουργεί. Γι αυτό και η ώρα ευθύνης -το σήμερα, πρέπει να περάσει μέσα από τα χέρια του αγωνιστικού χώρου που έχει δώσει πάλες, μάχες, που μπήκε μπροστά στα δύσκολα κι όχι ενός φερτού άγνωστης ‘’ανθεκτικότητας και συστατικών υλικού’’ στο όνομα της ανάγκης. Η αποχώρηση του Αλ. Τσίπρα δεν σήμανε κανένα τέλος αλλά –αντίθετα- απέδειξε κάτι, αυτό που πληρώνουμε και σήμερα στο όνομα του διηνεκούς ‘’τις πταίει’’, μετά από κάθε είδους πτώχευση. Η επιστροφή Τσίπρα είναι πέρα από κάθε άλλη φορά επιτακτική για τη συνοχή κατ’ αρχήν του κομματικού μηχανισμού και της εκ νέου ‘’πνοής προοπτικής’’.
Σ αυτό το εγχείρημα λείπουν οι συνδετικοί κρίκοι, εκείνοι που θα μπουν μπροστά, που θα αφήσουν πίσω τα όσα χώρισαν και χωρίζουν, που θα θέσουν στο επίκεντρο το πολιτικό και ιδεολογικό κριτήριο.
Η αποτροπή των αποχωρήσεων –ως κύμα φυγής- είναι το πρώτο μεγάλο στοίχημα σε αυτή τη φάση. Μια κεντροδεξιά Σοσιαλιστική καραδοκεί να καρπωθεί μεγάλη μερίδα ‘’προβληματισμένων’’ Αριστερών ανησυχούντων για τα τεκτενόμενα εντός ΣΥΡΙΖΑ . Σ’ αυτό, θα μπορούσε να συμβάλει τα μέγιστα η λειτουργία των Οργανώσεων. Καμία τέτοια κίνηση μέχρι σήμερα. Οι διαρροές συνεχίζονται, η αμφισβήτηση μεγαλώνει. Ο χρόνος, λειτουργεί αρνητικά σε ένα θολό περιβάλλον. Το κόμμα ανέδειξε πρόεδρο, αλλά η Αριστερά μένει ακέφαλη. Αυτό προβλέπει πρόσθετες ευθύνες,… από τα πάνω!!!
Όσοι δε, πιστεύουν πως το Συνέδριο θα δώσει λύση αυταπατώνται. Εκεί απλά συναντώνται τα στρατόπεδα των χειροκροτητών. Εκεί, διαμορφώνονται τα πιο απατηλά συμπεράσματα. Το ψωμοτύρι των καναλιών.
