Συχνά πυκνά επικαλούμαστε τους αρχαίους μας προγόνους, αλλά δυστυχώς, κατά πώς μας βολεύει.
Για παράδειγμα, η φράση «η ισχύς εν τη ενώσει», η οποία αποδίδεται στον Όμηρο.
Διαβάζουμε όμως ότι, η απόδοση είναι εσφαλμένη, η φράση προέρχεται από ένα μύθο του Αισώπου όπου, ο πατέρας δίνει στα τσακωμένα μεταξύ τους παιδιά του ένα ραβδί για να το σπάσουν. Κάθε φορά που το σπάνε, ενώνουν τα κομμάτια για να τα σπάσουν μαζί, κάτι που φυσικά δεν καταφέρνουν κι έτσι ο πατέρας τους περνάει το ηθικό του δίδαγμα.
Διαβάσαμε κι ένα απλοϊκό κειμένακι, παιδικό, που δείχνει όμως το πώς η ένωση δυνάμεων καταφέρνει να νικήσει, σε αντίθεση με τη διάσπαση, η οποία οδηγεί σε ολέθρια αποτελέσματα.
Συγκεκριμένα, το κείμενο έχει ως ακολούθως:
«– Πολύ χορταστικός μεζές οι τρεις τους…
Ο κυρ Λέοντας μουρμούριζε, καθώς περιτριγύριζε, για μέρες τώρα, τρεις καλοθρεμμένους ταύρους που έβοσκαν στο λιβάδι, τους λιγουρευόταν και βρυχιόταν απειλητικά. Άδικα όμως τα σχέδια και η λιγούρα! Ποτέ δεν τους πετύχαινε μοναχούς να τους καταφέρει. Κι όταν μια μέρα δοκίμασε να τα βάλει μαζί τους την πάτησε! Γιατί; Γιατί οι τρεις ταύροι σχημάτισαν κύκλο κι απ΄ όπου κι αν τους πλησίαζε αντίκριζε τα σουβλερά τους κέρατα!
– Ενωμένοι μου είστε ε; Δεν νικιέστε εε;
Το λιοντάρι μας είχε πεισματώσει και φυσικά άλλαξε σχέδιο για να απολαύσει το θήραμά του. Οι τρεις ταύροι λοιπόν τον περίμεναν ήδη στα κοφτερά του δόντια μέσα στο σχέδιό του.
– Δεν νικιέστε μαζί, θα νικηθείτε όμως ένας-ένας.
Καλά καταλάβατε! Ο κυρ Λέοντας έβαλε μπρος το σχέδιο της διάσπασης: Πλησίαζε τον καθένα ταύρο κρυφά και του κακολογούσε τους άλλους δυο συντρόφους του. Και λόγο στον λόγο, με τις συκοφαντίες του, έχασαν την εμπιστοσύνη αναμεταξύ τους οι ταύροι μας. Αποτέλεσμα; O κάθε ταύρος πήγαινε σε ξεχωριστά μέρη του λιβαδιού να βόσκει και απέφευγε τους άλλους.
– Αυτό θέλαμε κι εμείς!
Σίγουρα αυτό ήθελε το λιοντάρι μας… Έτσι ρίχτηκε στον κάθε ταύρο χώρια και εύκολα κατάφερε να φάει και τους τρεις, γιατί απλούστατα είχαν χάσει πια τη δύναμή τους! Αφού είναι γνωστό σε όλους μας πως η ισχύς εν τη ενώσει, δηλαδή η ένωση φέρνει τη δύναμη!».
Το Εργατικό μας Κέντρο, λοιπόν, ο μοναδικός τοπικός «φορέας» του νησιού μας – δυστυχώς ο μοναδικός, το λέμε και το τονίζουμε - που αγωνίζεται για τα δικαιώματά μας, συνεχίζει απτόητο τις δράσεις του.
Το απογοητευτικό είναι ακριβώς αυτό. Το ότι, ουδείς άλλος συμπορεύεται μαζί του. Στις δημόσιες διαμαρτυρίες του, στις κινητοποιήσεις του και μάλιστα για θέματα ιδιαιτέρως σοβαρά όμως η υγεία μας, η συμμετοχή είναι μικρή και κατά την άποψή μας, ντροπιαστική για τον τόπο μας.
Εκτιμούμε πως, άπαντες αγωνιούμε για την κατάσταση της φροντίδας υγείας στο νησί μας.
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Όμως, εάν αυτή η αγωνία μας δεν μετουσιωθεί σε δράση, σε διεκδίκηση, μην περιμένουμε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Είναι πολύ πιθανόν να αλλάξει, αλλά προς το χειρότερο.
Δεν είμαστε μάντηδες κακών και ούτε το επιθυμούμε. Όμως, βλέποντας και βιώνοντας μια κατάσταση απαράδεκτη, ένα νοσοκομείο να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του όντας υποστελεχωμένο, αγωνιούμε. Τόσο τραγικά απλά!!!
