Από πού προήλθαν αυτά τα χρήματα; Κυρίως από την ακρίβεια. Βασικά από τους έμμεσους φόρους αλλά και από τους άμεσους. Ακριβαίνει η ζωή, ακριβαίνουν τα είδη κατανάλωσης, ακριβαίνει οτιδήποτε πωλείται και αγοράζεται, κατά συνέπεια αυξάνουν οι φόροι.
Πιο απλά, όταν η τιμή ενός προϊόντος είναι πιο υψηλή σε σχέση με το παρελθόν, αυτό σημαίνει ότι και ο φόρος που εισπράττει το κράτος είναι υψηλότερος χωρίς να αυξάνεται ως ποσοστό επί της τιμής. Αν θέλουμε να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας, τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν κερδοσκοπούν μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις σε βάρος των πολιτών κλέβοντας ένα μέρος του εισοδήματός τους.
Κερδοσκοπεί και το κράτος που, λόγω του πληθωρισμού, έχει περισσότερα έσοδα χωρίς το ίδιο να κάνει το παραμικρό. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια –εξ αντικειμένου– συμμαχία κράτους και μικροεπιχειρήσεων, η οποία προκαλεί μια άγρια ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των φτωχών και υπέρ των πλουσίων και των κρατικών ταμείων.
Σε αυτή την αντιλαϊκή συμπαιγνία θα πρέπει να προστεθεί και η κυβερνητική κοροϊδία, η οποία διατείνεται ότι δεν αυξάνει τη φορολογία – άρα δεν επιβαρύνει τους πολίτες με νέους φόρους – και ενισχύει το λαϊκό εισόδημα με επιδόματα και τα διάφορα καλάθια δήθεν φτηνών προϊόντων.
Πρόκειται για προπαγανδιστικό ψέμα, καθώς δεν υπάρχει λόγος να αυξηθούν οι φόροι – οι οποίοι για παράδειγμα για τους ελεύθερους επαγγελματίες αυξάνουν – από τη στιγμή που, λόγω του πληθωρισμού, αποδίδουν μεγαλύτερα έσοδα».
Ερώτηση: Ποιος νοήμων άνθρωπος δεν θα συμφωνούσε με το ανωτέρω; Όποιο κομματικό «χρώμα» κι αν φοράει… Δύσκολη η απάντηση…
Για το λόγο αυτό, παραθέτουμε το ποίημα του μεγαλοφυούς ποιητή Γεωργίου Σουρή (1853-1919), ο οποίος προέβλεψε με ακρίβεια το μέλλον της Ελλάδας, όντας πολύ μπροστά από την εποχή του. Τίτλος: «Ποιος είδε κράτος λιγοστό»
Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
