Και συνεχίζει: «Διαλυθήκαμε», «μας άφησαν στη μοίρα μας», «δεν το έχουμε ξαναζήσει ποτέ αυτό», έλεγαν οι αγρότες της Θεσσαλίας στο οδοιπορικό που πραγματοποίησε η Ναυτεμπορική τον περασμένο Σεπτέμβριο στις πληγείσες από τις πλημμύρες περιοχές. Η κάμερα είχε καταγράψει εικόνες απόλυτης καταστροφής. Σπίτια, καλλιέργειες, ζώα, εξοπλισμός, κόποι μιας ζωής και όνειρα είχαν θαφτεί κάτω από τόνους νερού και λάσπης.
Αλλά στις δηλώσεις των ντόπιων διέκρινες μέσα από την απόγνωση και κάτι άλλο: το πείσμα. Κανείς δεν ήθελε να φύγει, να εγκαταλείψει τον τόπο του – ο οποίος και είναι ο μεγαλύτερος τροφοδότης της χώρας. Όλοι ήθελαν να μείνουν εκεί, να παλέψουν, να τα χτίσουν όλα από την αρχή. Αλλά περίμεναν και μία στήριξη, κάτι να τους κρατήσει να μην «πνιγούν». Αυτή όπως φαίνεται δεν ήταν αρκετή. Για αυτό και κατεβάζουν τα τρακτέρ τους στους δρόμους.
Δεν είναι βέβαια μόνο οι αγρότες της Θεσσαλίας ή του Έβρου που δοκιμάζονται. Πόλεμοι και ενεργειακή κρίση εκτίναξαν το κόστος παραγωγής κατά 40%, πιέζοντας συνολικά τον αγροτικό κόσμο. Και αυτό το κατέστησαν σαφές στον πρωθυπουργό οι αγρότες που συνάντησε στη Βόνιτσα. «Δίνουμε αγώνα επιβίωσης. Πείτε μας ποιο είναι το σχέδιό σας… Διαφορετικά να γίνουμε γκαρσόνια ή να φύγουμε στη Γερμανία» είπε ο εκπρόσωπος των αγροτών. Και αν τον άκουγε Γερμανός ομόλογός του, θα του εξηγούσε πως ούτε εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα. Για αυτό και τα τρακτέρ μπήκαν στο Βερολίνο, όπως και εκείνα των Γάλλων πολιόρκησαν το Παρίσι.
Αν δει κανείς τι συμβαίνει συνολικά στην Ευρώπη με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, θα συνειδητοποιήσει πως οι προκλήσεις είναι ίδιες και τα αιτήματα παρόμοια. Σε ένα περιβάλλον γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας και κάπου μεταξύ κλιματικής κρίσης και πράσινης μετάβασης, η αγροτική παραγωγή είναι το μεγάλο θύμα. Και το επόμενο θύμα ο καταναλωτής, που βλέπει τα προϊόντα στα ράφια και το τραπέζι του να αλλάζουν την τιμή (προς τα επάνω) με τον μήνα. Γιατί όπως είναι και το κοινό σύνθημα των αγροτών: no farmers, no food – Xωρίς αγρότες, δεν έχει φαγητό. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φαινόταν κάπου να το έχουν ξεχάσει. Αλλά τώρα βλέπουν και κάτι άλλο. Χωρίς αγρότες, δεν έχει ούτε καλά αποτελέσματα στην κάλπη».
Εμείς, τι παραπάνω να πούμε; Μέσα σε μερικές αράδες τα είπε όλα η Νατάσα Στασινού. Τόσο απλά, τόσο αληθινά. Απλά να προσθέσουμε το εξής τραγικό που συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που ένας κλάδος αντιδρά ενάντια σε σχέδια των κυβερνόντων. Τον κοινωνικό αυτοματισμό. Είναι προσφιλής τακτική τους το να βάζουν τον έναν απέναντι στον άλλο.
Τα παραδείγματα πολλά. Απεργούν οι εκπαιδευτικοί; Οι περισσότεροι τασσόμαστε εναντίον τους χαρακτηρίζοντάς τους τεμπέληδες (δεν εργάζονται το καλοκαίρι…), αγωνιούντες για τα μαθήματα που θα «χάσουν» τα παιδιά μας, άσχετα εάν μέσα στα αιτήματά τους υπάρχουν και αυτά που αφορούν στα ίδια μας τα παιδιά, δηλαδή, σχολεία της προκοπής, στελεχωμένα καθώς πρέπει για μια πολιτισμένη χώρα, και βέβαια η περιβόητη διδακτέα ύλη, της οποίας η ποιότητα αμφισβητείται σφόδρα.
Απεργούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και γίνεται χαμός!!! Απέναντί τους όλοι. Σκεφτόμαστε το πώς θα πάμε στη δουλειά μας. Σαφώς και είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό, αλλά μέσα στα αιτήματά τους διεκδικούν περισσότερα και ασφαλή Μέσα. Αυτό δεν το συλλογιζόμαστε…
Απεργούν γιατροί και νοσηλευτές κι εμείς τους κατηγορούμε για «φακελάκια». Σαφώς και υπάρχουν. Είναι μια μεγάλη «πληγή», αλλά όσο θα αδιαφορούμε για τα σοβαρότερα ζητήματα της φροντίδας υγείας (νοσοκομεία ασφαλή, στελεχωμένα και εξοπλισμένα, κ.ά.) για τα οποία έχουμε πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά μας και εξακολουθούμε να πληρώνουμε, η κατάσταση θα συνεχίζεται με εμάς απλά να γκρινιάζουμε…
