Μία από τα ίδια. Γιατί;;;

Εφημερίδα Σταθμός

Dum spiro spero: όσο αναπνέω (ζω) ελπίζω. Αποτελεί παραφθορά των φράσεων δύο αρχαίων συγγραφέων, του  Θεόκριτου, που στο  έργο του  Ειδύλλια  έγραψε την φράση «ἐλπίδες ἐν ζωοῖσιν, ἀνέλπιστοι δὲ θανόντες» και του  Ρωμαίου ρήτορα  Κικέρωνα, που είπε την φράση «dum anima est, spes esse dicitur»,  δηλαδή «όσο υπάρχει ψυχή, λέγεται  ότι υπάρχει  ελπίδα».

Αυτής της άποψης είναι και η στήλη, αν και πορεύεται ή τουλάχιστον προσπαθεί να πορευτεί, με το εμβληματικό απόφθεγμα  του Νίκου Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος».

Η σημερινή μας αναφορά έχει σχέση με ένα ζήτημα που μας απασχολεί επί σειρά ετών, δίχως – δυστυχώς – να έχει επιλυθεί. Ό,τι γίνεται, χαρακτηρίζεται «μπάλωμα».

Αναφερόμαστε στην υπόθεση της Ζιάς, όπως έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε.

Αυτού του πανέμορφου και μοναδικής ομορφιάς οικισμού του νησιού μας που η φήμη του, μαζί με το Καμάρι της Κεφάλου, έχουν κάνει το γύρω του κόσμου. Υπερβολή ίσως, αλλά είναι εξαιρετικά τοπόσημα της Κω. 

Σαφώς και δεν είναι τα μόνα. Όλο το νησί είναι πανέμορφο.

Όμως, το θέμα μας δεν είναι η ομορφιά του νησιού μας, αλλά η έλλειψη προστασίας αυτού του φυσικού πλούτου που απλόχερα μας έχει δοθεί.

Δυστυχώς, όχι απλά δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το καταστρέψουμε. Ευτυχώς, προς ώρας, αυτό αντιστέκεται…

Ως πότε όμως, το βασανιστικό ερώτημα.

Ζιά, λοιπόν, η οποία από ένα χωριό με χαρακτηριστικό του το πράσινο, τα νερά του (πιο παλιά…) και τη μοναδική του θέα στο απέραντο γαλάζιο, έχει μεταμορφωθεί σε «τουριστικό μαγαζί», χωρίς βεβαίως αυτό να είναι μεμπτό.

Τουριστικό νησί η Κως, δεν είναι δυνατόν να μην «πουλάει» τις ομορφιές της.

Το πόσο τις «πουλάει» και τι «εισπράττει» είναι άλλο μεγάλο θέμα…

Ζητούμενο χρόνων, λοιπόν, η προστασία του οικισμού και του μοναδικού, σε εύρος, δάσους του νησιού που ξεκινάει από την Παναγιά Τσουκαλαριά και φτάνει μέχρι την κορφή του Δίκαιου.

Δεν θα επαναλάβουμε το ιστορικό, δηλαδή, πώς και γιατί φυτεύτηκαν πριν πολλά χρόνια τα δέντρα στα Τσουκαλαριά ή γιατί δεν έχει συνταχθεί η περιβόητη μελέτη για τον καθαρισμό του δάσους και την απομάκρυνση  - αραίωση δέντρων κ.λ.π. Είναι γνωστά στους πάντες, εντός και εκτός νησιού.

Στόχος και σκοπός είναι να αναδείξουμε για ακόμα μια φορά την ανάγκη προστασίας αυτού του μοναδικού «πνεύμονα» και κατά κύριο λόγο, την προστασία κατοίκων και επισκεπτών από ενδεχόμενη πυρκαγιά που όλοι απευχόμαστε.

Δυστυχώς όμως, σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Σ» και εν μέρει με τα όσα αναφέρει στη συνέντευξή του στον «Σ» ο διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κω, και φέτος θα πορευτούμε όπως και τα προηγούμενα χρόνια.

Χιλιάδες κόσμου θα επισκεφθούν τον οικισμό, δεκάδες οι καθημερινές «διαδρομές» των τουριστικών λεωφορείων και εκατοντάδες των ιδιωτικών μέσων μεταφοράς.

Και όλα αυτά, μέσω ενός και μοναδικού δρόμου!!! Ακατάλληλου δρόμου για τόσο μεγάλο φόρτο.

Δεν είμαστε οπαδοί της κινδυνολογίας. Όμως, δεν μας διακατέχει και ο ωχαδερφισμός. Η περιοχή κινδυνεύει. Οφείλουμε να το αποδεχτούμε.

Μέχρι και σήμερα τα μέτρα είναι ελλιπή. Ό,τι έχει γίνει, όπως προαναφέραμε, είναι «μπάλωμα». Οι ευθύνες βαραίνουν κύρια τον δήμο, αλλά και την περιφέρεια.

Το αισιόδοξο είναι ότι, αρκετοί επιχειρηματίες της περιοχής, έχουν αναλάβει δράση. Ήτοι, είναι περισσότερο από ποτέ προετοιμασμένοι στο ενδεχόμενο μιας πυρκαγιάς. Διαθέτουν χώρους αποθήκευσης νερού, μάσκες για τους καπνούς, κ.ά.

Θεωρούμε δε σίγουρο ότι, είναι ενημερωμένοι για τις «κινήσεις» που πρέπει να κάνουν σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση.

Αρκεί όμως αυτό;

Σαφώς και όχι. Απαιτούνται, πέραν του σχεδιασμού επί χάρτου ή άσκηση επί του πεδίου αλλά δίχως κόσμο (!!!) μέτρα ουσιαστικά. Ήτοι: σωστοί δρόμοι διαφυγής, δεξαμενές νερού, μέσα μεταφοράς των ανθρώπων, χώροι οργανωμένοι για την φιλοξενία τους.  

Δυστυχώς, εκεί υπάρχει έλλειψη. Με λίγα λόγια, μια από τα ίδια και φέτος.