Παρά το τρομερό πλήγμα που έχει καθηλώσει και τη δική μας μικρή κοινωνία - η επιδημία του κορονοϊού, Δήμος και υπαλληλικό προσωπικό ακολουθούν ένα προγραμματισμό έργων ενταγμένων στη λογική της λειτουργίας μιας πόλης που προσβλέπει στην ετοιμότητα, στην επιστροφή των φυσιολογικών ρυθμών ζωής. Δεν παρέλυσε, δεν παρέδωσε, δεν παραδόθηκε. Αυτό οφείλουμε και να το αναγνωρίζουμε και να το αποδίδουμε στο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό του Δήμου μας, κυρίως σ’ αυτούς! Αποκαθιστούν τη λαβωμένη Λ. Φοινίκων, αντικαθιστούν τα επικίνδυνα σε πολλές περιπτώσεις παγκάκια πάρκων και παραλιών, τα σάπια από τη οξείδωση μεταλλικά στοιχεία φωτισμού (από την πολιτική οξείδωση μιας πενταετίας). Δεν κρύβονται πίσω από συνθήκες και προσχηματισμούς.
Πέραν όμως των άμεσων παρεμβάσεων, σήμερα - τώρα, είναι η ιδανική περίοδος να περιηγηθούμε και να καταγράψουμε στο ξερό μας το κεφάλι όλο το Ιστορικό κέντρο της πόλης μας έτσι γυμνό, άδειο όπως διαπλάθει ένα υπέροχο αρχιτεκτονικό τοπίο, μια πόλη που θα ζήλευαν πολλοί να ζούσαν αλλά που εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε να ασχημονούμε πάνω της, να βιάζουμε τη φύση, τις ανάγκες, τις αντοχές της. Σήμερα! να δούμε πώς και πόσο πάνω σ’ αυτό που βλέπουμε το απαράμιλλο μπορούμε να αναθεωρήσουμε, με νέους κανόνες. Όπως και στις ομορφιές της Ζιάς, ορατή όλη η ασχήμια άστοχων παρεμβάσεων των ιδιοκτητών με την πολιτική ανοχή, τις αντιθέσεις που σου γεννά το σημερινό θέαμα ανάμεσα στη φύση που σε καθηλώνει και στην ασχήμια που σε προσβάλλει και να σχεδιαστεί μια άλλη μορφή παρεμβάσεων, τέτοια που να αναδεικνύονται τα οικιστικά χαρακτηριστικά της κάθε εποχής. Ο ρόλος της Επιτροπής Ποιότητα Ζωής μπορεί και επιβάλλεται να είναι παρεμβατικός, καθοριστικός και ανατρεπτικός, μέσα από ένα νέο σχεδιασμό που θα φέρει τη δική της πολιτική κατεύθυνση και που βέβαια θα υποχρεώνει σε εφαρμογή τους χρήστες γης - ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές στην εφαρμογή του.
Σήμερα, όλοι γίναμε μάρτυρες μιας κρυμμένης ομορφιάς της πόλης μας με την απουσία όλης εκείνης της υπερπλεονάζουσας πραμάτειας στα πεζοδρόμια και στις προσόψεις των υπέροχων ιταλόκτιστων κτιρίων. Την εμφανή και αδικαιολόγητη επιλογή σε πολλές περιπτώσεις τοποθέτηση κάδων απορριμμάτων σε Αρχαιολογικά και Ιστορικά σημεία (βλέπε Ιπποκράτους και 25ης Μαρτίου). Την επέμβαση για τη αποκατάσταση του οδοστρώματος από το Ωδείο έως την είσοδο της πόλης αλλά και σε άλλα κεντρικά σημεία που πλέον είναι επικίνδυνα για οδηγούς και οχήματα. Σε όλες τις πόλεις του εξωτερικού που τις θαυμάζουμε και τις ζηλεύουμε ως ανταγωνίστριες, οι κάδοι ως δια μαγείας αν και υπάρχουν, ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ!!! Περίοδο με συνθήκες που να επιτρέπει τόσες παρεμβάσεις, δε θα ξαναβρούμε αγαπητέ κ. Δήμαρχε, αγαπητέ κ. Καμπουράκη. Να ξέρετε όμως ό, τι κάνετε αυτή την περίοδο ο κόσμος το εκτιμά διπλά.
Όχι ρε, δε σου επιτρέπω!
Στο κυρίως μέτωπο τώρα. Στην αντιμετώπιση της υγειονομικής βόμβας που έσκασε στα χέρια μιας ανθρωπότητας υποκριτών που αφού θωράκισε το δικό της πλανήτη – στέγη κατά τα άλλα, αφού θωράκισε τους λαούς από λιμούς και λοιμώξεις, ετοιμάζεται να πάει και στον Άρη.
Γιατί να μην ήταν η υποκρισία εμβόλιο δια πάσαν νόσον αναρωτιέμαι συχνά. Γιατί να μην ήταν η υποκρισία Άγιο Δισκοπότηρο το άναμμά της να μας λύτρωνε. Γιατί να μην ήταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας Φαρισαίος να τον διαβάλλω κάθε πούχω κέφι και διάθεση και να τον ανυψώνω κάθε που υπηρετεί τα συμφέροντά μου. Γιατί η φύση της κρατικοδίαιτης οικονομίας να με θεωρεί εν δυνάμει σύμμαχό της για το ώ μη γένοιτο -καλή ώρα. Πόσο χώρο έδωσε πια κι αυτός ο Πλάστης στην υποκρισία, πόσο ακαταλόγιστο στη λογική μου να χωνεύει τα αισχρά. «Θέλουμε να είμαστε δίπλα σας»..! δηλώνει η διεθνής απληστία και μας αφήνει άφωνους….
Θέλει ο Πλούτος να αγιάσει και δεν τον αφήνει η υστεροφημία του, δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω την αδήριτη ανάγκη του Πλούτου που δήθεν αγωνιά να με προστατέψει από το θάνατο χρησιμοποιώντας με ως πειραματόζωο -για άλλη μια φορά, αρκεί μετά να του επιτρέψω σε μια ανομολόγητη συναλλαγή, να εμπορευτεί το φάρμακο, κι αν ποτέ παραστεί η ανάγκη και δεν θα έχω λεφτά να το αγοράσω, θα μου επικαλεστεί τους νόμους της ελεύθερης οικονομίας (όποιος δεν έχει πεθαίνει).
Ε, όχι ρε φίλε, εγώ δε θέλω να είμαι δίπλα σου, ούτε ως ασθενής, ούτε ως Γιατρός ούτε ως Νοσηλευτής ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας,… εγώ, δε θέλω να ‘μαι δίπλα σ’ ένα στυγνό επιχειρηματία. Σήμερα, τώρα, είναι η ώρα που όλοι δίνουμε, ούτε αυτή τη στιγμή δε σεβάστηκες, πάλι για να αρπάξεις χρησιμοποιείς τη φίλη εξουσία.
Γιατί να μην ήταν η υποκρισία εμβόλιο δια πάσαν νόσον αναρωτιέμαι αλήθεια.
