"Τόλμη και σοσιαλμιντιακή... γοητεία"

Γιάννης Κιάρης

Από τις καταστροφές, τους λοιμούς τις φωτιές, τις πλημμύρες, τους καταποντισμούς (τους σεισμούς δεν τους είδαμε ακόμα, χωρίς να  ξέρουμε "τι τέξεται η επιούσα"), ένα μικρό διάλειμμα για ... εκλογές.

Το εθνικό μας σπορ.

Μετά τις εθνικές, οι εσωκομματικές στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πρώτο κεντρικό θέμα στα ΜΜΕ όλες τις τελευταίες μέρες, ενώ βαδίζουμε ολοταχώς προς τις αυτοδιοικητικές (σε μικρογραφία των πάνω, μέχρι και τις στοιχηματικές βάλανε στο παιχνίδι).

Η ανάγκη του λαού για... λύσεις οδήγησε στο 41% του Μητσοτάκη. Όπως είχαμε γράψει και τότε δεν πρόκειται για εν λευκώ επιλογή και εμπιστοσύνη, αλλά επιλογή του μικρότερου κακού (μεταξύ τυφλών ο μονόφθαλμος) και λιγότερου δυνατού ρίσκου.

Από την άλλη οι "σοσιαλμιντιακές" εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ τι δείχνουν;

Ότι ο κόσμος κουράστηκε τόσα χρόνια από τον ίδιο ξύλινο λόγο των πολιτικών και των δημοσιογράφων. Το έδαφος είναι πρόσφορο. Τον...ηγέτη, περιμένει.

Τώρα, ποιον ηγέτη; Είναι μια μεγάλη κουβέντα...

Παράλληλα, στην τοπική επικαιρότητα ένα από τα γεγονότα που θα μας απασχολήσει κατά τη διαρκή διόγκωσή του το επόμενο διάστημα (τοπικά και κεντρικά ιδίως στις μεγάλες πόλεις), είναι αυτό της αυξανόμενης παράνομης ή παράτυπης (κατά την "πολιτικώς ορθή" από την παγκόσμια διακυβέρνηση που επιτρέπει και το πρόβλημα για τους δικούς της λόγους, ορολογία) μετανάστευσης.

Ήδη η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, ακόμα και η Κύπρος, δοκιμάζονται από αυτό το φαινόμενο. Στην Ελλάδα ακολουθούμε τυφλά την διεθνή "γραμμή".

Η κυβέρνηση όπως φαίνεται θα αρχίσει να ασχολείται σοβαρά με το παραπάνω ζήτημα (ανεξέλεγκτες ροές καθημερινά, δεκάδες μετανάστες στο κεντρικό πάρκο της Ρόδου που θυμίζει καλοκαίρι του 15 στην Κω) όταν συνειδητοποιήσει ότι αρχίζει να έχει μια σοβαρή και δυναμική αντιπολίτευση.

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια, και ακολουθούν οι "ριζοσπαστικές" επιλογές. Ριζοσπάστες χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους, το γράφει και η ταμπέλα του κόμματος. Για να το αποδείξουν δίπλα στην φωτογραφία του Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα θα μπει του Κασσελάκη ((παλαιότερα λέγανε για το χαμόγελο γνωστής οδοντόκρεμας του Γιάννου Παπαντωνίου. του Στέφανου είναι στην πιο εξελιγμένη μορφή του).

Ένας νέος άνθρωπος με επικοινωνιακό χάρισμα που δεν έχει σχέση με το «κομματικό μαυσωλείο» της Κουμουνδούρου.
Οι προτάσεις του μοιάζουν (και είναι) περισσότερο ευχές (όπως αυτή που έδωσε στην πλημμυροπαθούσα γιαγιά στην Θεσσαλία), που περιλαμβάνουν μόνον αυξήσεις μισθών και μειώσεις φόρων «για τους πολλούς», με ολίγον από επαγγελματικό στρατό και ισότητα για τις μειοψηφίες, μαζί με τις απαραίτητες για έναν πολιτικό που διατηρεί φιλία με τον Παυλή Πολάκη ιαχές για τα τηλεοπτικά κανάλια, τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη... Και είναι μία κουβέντα αέρα- αυτοπεποίθησης το «θα νικήσω τον Μητσοτάκη»-

Όπως εύστοχα γράφτηκε "η Ελλάδα δεν συνορεύει με την Γαλλία και το Βέλγιο, αλλά με τις εχθρικές Τουρκία και Αλβανία..." Δεν είχε καμία συμμετοχή στις νίκες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτές έχουν πια ξεχαστεί. Δεν είχε όμως και καμία ευθύνη για τις ήττες – σε αντίθεση με τους συνυποψηφίους του.
Ο πρώτος ανοιχτά άνετος γκέι υποψήφιος και σύντομα αρχηγός πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα (γονέας α & β που λέγαμε στην πράξη και εκ των άνω). Φυτευτός από τους Αμερικάνους και το new age, για να διεκδικήσει ακόμα και την Πρωθυπουργία.

Όπως δείχνουν οι γελοιογραφίες  που απεικονίζουν σε γκροτέσκο μορφή την πραγματικότητα, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ της  μετά Τσίπρα εποχής -μετά τις εσωκομματικές εκλογές ανάδειξης νέου ηγέτη- μοιάζει πλέον με νεολανσαρισμένο, πανάκριβο, αμερικάνικο, γρήγορο και πισωκίνητο αυτοκίνητο.

Αν η επιλογή αυτή αποδειχτεί αυτοκαταστροφική (για πολλούς λόγους, ένας από αυτούς το ιδιαίτερα υψηλό ρίσκο σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, ιδεολογικό) ο (αυτο)παραιτηθείς Τσίπρας -λένε οι σκεπτικιστές της ανοιχτής στήριξής του- αυτομάτως θα πάρει (προστιθέμενη) αξία που δεν έχει. Δεν θα επιστρέψει φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ, θα τους περιμένει απαξιωμένους να... επιστρέψουν σε αυτόν.

Η "ανάγκη για σωτηρία της χώρας" θα τον οδηγήσει  να αναλάβει την ευθύνη να ξανά σώσει την Ελλάδα. Ως σοσιαλιστής, ως δεξιός, ποιος ξέρει, αυτό δεν έχει και πολύ σημασία έτσι κι αλλιώς και με "ακροδεξιούς" (κατά δική του ορολογία) συνεργάστηκε και αγκαλιάστηκε όσο είχε τα ηνία «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος»: Πάνο Καμμένο, Τέρενς Κουίκ,Χαϊκάλη, Ζουράρη κλπ,  με πρώην ΠΑΣΟΚους συνεργάτες του Άκη, του Γιωργάκη κ.α. και με περσόνες του διαδικτύου, χωρίς να παραλείψει προς χάρη εκλογικής πελατείας να απευθυνθεί ακόμα και σε χρυσαυγίτες ψηφοφόρους, για χάρη της εξουσίας.

Η ουδετερότητα που επιλέγει σε όσα συμβαίνουν στο κόμμα που τον ανέδειξε μοιάζει με εκδίκηση, η δε διάσπαση που ελλοχεύει θα δώσει επί πλέον αξία στον ίδιο μέσω του ενδόξου παρελθόντος ("διακυβέρνηση της χώρας από την αριστερά"). Ο Κασσελάκης μπορεί να αποδειχτεί ένα εκρηκτικό μείγμα made in USA "τρέλα πουλάω" με την όποια ιδεολογία να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Άλλωστε, προηγείται πλέον μακράν το new age, η νέα μόδα, το ξεχαρβάλωμα των όποιων παραδοσιακών προτύπων και αξιών (όπως είχε πει χαρακτηριστικά και ο γέροντας Πορφύριος μεταφορικά πριν από χρόνια "θα σας επιβάλλουν να βγάζετε τις ελιές που κάνουν καρπό και να φυτεύετε αγριέλια..." Το οποίο αν το πείτε σε αγρότες ή ανθρώπους που ξέρουν από αυτά, είναι να τραβάνε τα μαλλιά τους) η γκλαμουριά, το στυλ, η "τόλμη και γοητεία" (ο α ο β και το σκυλάκι τους...  Ποιο χαμόγελο γνωστής οδοντόκρεμας του πάλαι ποτέ Γιάννου Παπαντωνίου, του Κασσελάκη το ξεπερνάει κατά πολύ),

Ο "γραβανταρισμένος" Στέφανος με τον "αγραβάντωτο" Αλέξη "για τον Αλέξη" σε κοντραστ (αξιοσημείωτο του "φορτσαρίσματος" ότι οι στοιχηματικές έδιναν στην Έφη Αχτσιόγλου περίπου 1,45 λίγες ημέρες πριν, ένα ποσοστό που ανέβηκε στο 1,65 λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν και έπεσε στο 2,40 το ποσοστό του Κασσελάκη. Ενώ ανάλογα και στις δημοσκοπήσεις προηγούνταν σταθερά η Ε. Αχτσίογλου. Βέβαια, όπως γράφτηκε οι 45.000 με 50.000, είναι νεοεγεγραμμένοι φιλικά προσκείμενοι προς τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, οπότε συντρέχουν και άλλοι λόγοι).

Κατά τα λοιπά στα άλλα νέα των ημερών που αναγκαστικά πέρασαν στα "ψιλά" μαζί με τις αυξανόμενες ροές από απέναντι: Εργασιακό νομοσχέδιο Α. Γεωργιάδη: Κόβεται το «διπλό» της Κυριακής – Υποχρεωτική εργασία με μειωμένη υπερωρία στο 40%! Με το υπό κατάθεση στη Βουλή Εργασιακό νομοσχέδιο Φέρνει την κατάργηση του 5νθημέρου (εργασία το Σάββατο σε κάθε επιχείρηση), όπου η Σαββατιάτικη απασχόληση θα αμείβεται με 40%, από 60% που ισχύει σήμερα, επεκτείνεται πλέον η τακτική λειτουργία των επιχειρήσεων και τις Κυριακές, ενώ μειώνεται η αποζημίωση για την Κυριακάτικη αργία από +75%, στο 40%!