Κανονικός πόλεμος δηλαδή. Με τα προβλήματα (για να μην παρεξηγούμαστε).
Γιατί αν κάνει το λάθος να στραφεί όχι τόσο σε αυτά καθαυτά αναζητώντας λύσεις αλλά σε όσους τυχόν τα προκαλούν ή τα υποδαυλίζουν και προβάλλουν εμπόδια στην επίλυσή τους, τότε συνεχίζουμε διχαστικά, τοξικά και πάμε για νέο χάσιμο χρόνου χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.
Το καλύτερο λοιπόν που έχει να κάνει, τώρα που είναι η εποχή των αποφάσεων για τον ορισμό των κατά το δυνατόν κατάλληλων ή καταλληλότερων για τις συγκεκριμένες επιτελικές θέσεις του δήμου είναι να σκεφτεί ότι στις δύσκολες μάχες δεν περισσεύει κανείς, να είναι πάντα ανοιχτός σε συνεργασίες και κυρίως να αξιοποιήσει το ευρύ (ευτυχώς) πλέγμα των εθελοντικών φορέων, αλλά και των μεμονωμένων συμπολιτών-συνδημοτών που έχουν διάθεση και χρόνο εθελοντικής προσφοράς (κάνοντάς τους συμμέτοχους και συνοδοιπόρους σε κάθε τομέα και σε κάθε κυρίαρχο πρόβλημα όπως της υγείας, των σχολικών κτηρίων, το κυκλοφοριακό, την καθαριότητα κλπ).
Και επειδή "παίζει" πολύ το ότι θα είναι ή θα πρέπει να είναι πιο αποφασιστικός, υπάρχει μια σημαντική διαφορά στο πως εννοεί ο καθένας την αποφασιστικότητα.
Μια πρόσφατη ερευνητική εργασία ανατρέπει την στερεοτυπική αντίληψη περί "σκληρού, δυναμικού, τολμηρού, ανυποχώρητου, αλάνθαστου κλπ" ηγέτη.
Η πείρα όμως έδειξε ότι η αποτελεσματικότητα, η αντοχή στο χρόνο και η καθολική αναγνώριση προκύπτει στα εξής χαρακτηριστικά:
Ταπεινότητα, όχι ως δείγμα δειλίας ή ανασφάλειας αλλά αυτογνωσίας, προσωπικής ωριμότητας και φιλομάθειας με σεβασμό προς όλους.
Να γνωρίζει και να διαχειρίζεται τις αδυναμίες και τα λάθη του, να ζητάει συγνώμη, να επανορθώνει το δυνατόν γρηγορότερα (δηλαδή το αντίθετο της αλαζονείας και της "ξερολίασης" που γράφαμε και παλαιότερα).
Να είναι βαθιά ανθρώπινος, με συναισθηματική και κοινωνική νοημοσύνη και να έχει πάντα εναλλακτικές λύσεις (αυτό που έλεγε χαρακτηριστικά παλαιότερα ο αείμνηστος Τέλης ως Νέστορας της πολιτικής "ο καλός οδηγός πρέπει να ξέρει καλά και την όπισθεν").
Να είναι ήρεμη δύναμη χωρίς φωνές, εξάρσεις και ξεσπάσματα (δηλ. εν θερμώ λειτουργία, με ανάλογες αψυχολόγητες κινήσεις και αποφάσεις) και να ξέρει καλά την τέχνη να ακούει (στον κύκλο των διευθυντών λέγεται ότι τα γραφεία των καλών διευθυντών είναι μονίμως γεμάτα από κόσμο...).
Άλλο ένα χαρακτηριστικό (όχι μόνο ενός επιτυχημένου ηγέτη, αλλά και ανθρώπου της καθημερινότητας) είναι η πηγαία δοτικότητα. Ο δοτικός άνθρωπος δεν χάνει, κερδίζει, εν αντιθέσει με τους μικρόνοες ηγέτες (και ανθρώπους) που πιστεύουν ότι χάνουν.
Σύμφυτα όλων των παραπάνω η συγχωρητικότητα (βοηθά να προχωρήσει μπροστά) και η ευγένεια (ακόμα κι όποιος δεν το ‘χει, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθήσει).
Πρακτικό μυστικό: Να βάζει πάντα τον εαυτό του στη θέση των άλλων πριν από οποιαδήποτε απόφαση, και να μην ξεχνάει από που ξεκίνησε και τη δική του διαδρομή.
Αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και "φιλτράρισμα" των συμβουλών του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντος που είθισται να είναι πάντα "βασιλικότεροι του βασιλέως". Η πραγματικότητα δεν είναι και δεν ήταν ποτέ βελούδινη, αλλά πάντα η προσπάθεια μετράει και οι δοκιμασμένες και επιτυχημένες πρακτικές και λειτουργίες θα πρέπει να είναι οδηγός όλων μας, πόσο μάλλον των ανθρώπων που βρίσκονται στο τιμόνι του δήμου, της περιφέρειας, του κράτους...
