Μαχητική όπως πάντα η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο νοσοκομείο Κω Γαρυφαλλιά Καρανάσιου, μιλάει στον «Σ» για τα τεκταινόμενα στο ίδρυμα. «Κάθε φορά που κάνουμε μια νέα συνέντευξη, αυτό που έχουμε να περιγράψουμε σαν εργαζόμενοι είναι ότι η κατάσταση είναι όλο και χειρότερη» δηλώνει, εκφράζοντας την ανασφάλεια που νοιώθουν τόσο ως υγειονομικοί όσο και ως πολίτες, αλλά και την πίεση «για το τι θα γίνει στο μέλλον και το τι μπορεί να προκύψει». Παράλληλα, επισημαίνει την αποχώρηση πολλών συναδέλφων της από το δημόσιο σύστημα υγείας, είτε είναι συμβασιούχοι, είτε μόνιμοι υπάλληλοι, εξηγώντας τους λόγους που για τους μεν μεγαλύτερης ηλικίας αφορούν στην κατοχύρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, όσα έχουν απομείνει, για δε τους νεότερους, η καλύτερη επιβίωση.
«Σε κάθε κλινική θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 3γιατροί ανά ειδικότητα για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα» επισημαίνει, προσθέτοντας πως, «ο οργανισμός για τους γιατρούς, δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες του νησιού. Το ίδιο συμβαίνει και με τον οργανισμό που αφορά τους νοσηλευτές, το διοικητικό προσωπικό, το λοιπό προσωπικό…».
Η κ. Καρανάσιου, επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά την κόπωση του προσωπικού λόγω της υποστελέχωσης του νοσοκομείου, γεγονός που σημαίνει πως χάνονται εργασιακά δικαιώματα. «Τα εργασιακά δικαιώματα για τα οποία μιλάμε χρόνια, ένα ένα χάνονται και χάνοντας και εμείς τα εργασιακά μας δικαιώματα χάνουμε και την υγεία μας» αναφέρει χαρακτηριστικά. Μας μιλά για τις συνεχιζόμενες διακομιδές ασθενών σε μεγαλύτερα νοσοκομεία, οι οποίες θα ελαχιστοποιούνταν εάν υπήρχε εξειδικευμένο προσωπικό, όπως και για την πολιτική ευθύνη της όλης κατάστασης.
«…ψηφίζονται καθημερινά νόμοι οι οποίοι υποβάθμισαν και υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο σύστημα υγείας» σημειώνει, δηλώνοντας πως αυτό γίνεται διότι, «θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την υγεία» εξωθώντας ανθρώπους να πουλήσουν ακόμα και το σπίτι τους για να σώσουν κάποιον δικό τους.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ερ: Κυρία Καρανάσιου, ίσως φανεί λίγο περίεργη ερώτηση, διότι άπαντες γνωρίζουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το νοσοκομείο μας, αλλά θα την θέσω. Ποια είναι η «εικόνα» του σήμερα;
Γ.Κ.: Να πω ότι, κάθε φορά που κάνουμε μια νέα συνέντευξη, αυτό που έχουμε να περιγράψουμε σαν εργαζόμενοι είναι ότι η κατάσταση είναι όλο και χειρότερη. Νιώθουμε κάθε φορά ότι είναι σαν ένας κλοιός γύρω μας που μας σφίγγει και δυστυχώς τα πράγματα και σαν υγειονομικοί στο νοσοκομείο, αλλά και σαν πολίτες εδώ στο νησί που μένουμε χειμώνα καλοκαίρι, μας δημιουργούν ανασφάλεια και μεγάλη πίεση για το τι θα γίνει στο μέλλον και το τι μπορεί να προκύψει. Ένα σοβαρό κομμάτι επίσης που βλέπουμε πλέον είναι και ο πολύ μεγάλος αριθμός συναδέλφων που αποχωρούν από το δημόσιο σύστημα υγείας, είτε είναι συμβασιούχοι, είτε μόνιμοι υπάλληλοι. Οι κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας υπάλληλοι προτιμούν να φύγουν με σύνταξη για να μπορέσουν να κατοχυρώσουν έστω κάποια εναπομείναντα θα λέγαμε εργασιακά δικαιώματα και οι συμβασιούχοι, οι νέοι συνάδελφοι οι οποίοι προσφέρουν με τον καλύτερο τρόπο, βλέποντας την κατάσταση την οικονομική αλλά και τις εργασιακές συνθήκες να χειροτερεύουν, επιλέγουν να μην ανανεώσουν πολλές φορές και να παραμείνουν στα μέρη από τα οποία έχουν έρθει ή να δηλώσουν σε μια άλλη περιοχή που να μην είναι νησιωτική ή τέλος πάντων να τους προσφέρεται κάτι καλύτερο ακόμα και με την έννοια της ενοικίασης ενός σπιτιού που είναι πάρα πολύ δαπανηρό για να μείνεις πλέον στην Κω.
Ερ: Αναφέρεστε μόνο στο νοσηλευτικό προσωπικό;
Γ.Κ.: Η κατάσταση δεν αφορά μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό, αφορά και τους διοικητικούς υπαλλήλους και την τεχνική υπηρεσία. Γενικά όσοι συνάδελφοι είναι κυρίως με συμβάσεις, επικουρικοί, αναγκάζονται και αυτοί πολλές φορές να ψάξουν να βρουν άλλες λύσεις, και όχι στο νησί μας, για να μπορέσουν να επιβιώσουν καλύτερα.
Ερ: Σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει το νοσοκομείο μας και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, πώς θα του το περιγράφατε από άποψη στελέχωσης;
Γ.Κ.: Το ιατρικό κομμάτι είναι αποδεκατισμένο, το γνωρίζουμε. Πολλές ειδικότητες, βασικές ειδικότητες, λείπουν, όπως είναι ο παθολόγος, ο καρδιολόγος που είναι ένας και παλεύει μόνος του, γνωρίζετε την πρόσφατη παραίτηση του δεύτερου καρδιολόγου. Η Ορθοπεδική είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση όπως και το Μαιευτικό τμήμα. Η ουσία όμως είναι ότι, οι γιατροί γενικότερα, ακόμα όμως και το προσωπικό που θα επιλέξει με οποιαδήποτε μορφής απασχόληση να έρθει σε ένα νοσοκομείο, όπως είναι το δικό μας, θα μάθει πρώτα για το τι επικρατεί σε ένα νησί, όπως είναι η Κως. Για να επιλέξει, λοιπόν, ένας γιατρός να έρθει να εφημερεύει μόνος του εδώ χωρίς να είναι 2 και 3 άτομα ανά ειδικότητα, δεν πρόκειται να το κάνει γιατί πολύ απλά, δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει και γι αυτό και είδαμε και πολλές αποχωρήσεις γιατρών. Σε κάθε κλινική θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 3γιατροί ανά ειδικότητα για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα.
Ερ: Αυτό το ακούω – ως διαπίστωση – πάρα πολλά χρόνια. Παρά ταύτα, ο πεπαλαιωμένος οργανισμός παραμένει ως έχει, αλλά και αυτός ανεφάρμοστος…
Γ.Κ.: Για τον οργανισμό πιο ειδικά θα μπορέσει να σας μιλήσει ο σύλλογος των γιατρών. Εμείς αυτό που ξέρουμε είναι ότι, ο οργανισμός για τους γιατρούς, δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του νησιού. Το ίδιο συμβαίνει και με τον οργανισμό που αφορά τους νοσηλευτές, το διοικητικό προσωπικό, το λοιπό προσωπικό, το Αιματολογικό τμήμα, το Μικροβιολογικό τμήμα, την καθαριότητα, τη σίτιση, τη φύλαξη, όλες γενικότερα τις ειδικότητες. Δεν μπορεί να είναι ένα νοσοκομείο ξέφραγο αμπέλι. Θα πρέπει να υπάρχουν όλο το εικοσιτετράωρο βάρδιες, να υπάρχει ένα προσωπικό το οποίο θα πρέπει να παίρνει τη νόμιμη ανάπαυση για να έχει καθαρό μυαλό να ανταποκρίνεται στη βάρδιά του, να παίρνει τις άδειές του κ.λ.π. Είναι εργασιακά δικαιώματα για τα οποία μιλάμε χρόνια, αλλά ένα ένα χάνονται και χάνοντας και εμείς τα εργασιακά μας δικαιώματα χάνουμε και την υγεία μας. Αν εγώ δεν έχω καθαρό μυαλό να δουλέψω ως νοσηλευτής ή ένας γιατρός αν δεν έχει ξεκουραστεί για να δει το πρωί τα εξωτερικά ιατρεία ή να αντιμετωπίσει το βράδυ ένα έμφραγμα, εννοείται ότι δεν θα έχει καθαρό πνεύμα για να μπορέσει να αποδώσει έτσι όπως πρέπει.
Ερ: Είναι πανθομολογούμενο ότι ανησυχούμε τόσο για την έλλειψη ειδικοτήτων, αλλά και νοσηλευτικού προσωπικού που δεν είναι επαρκές, όσο και για το κουρασμένο ιατρικό προσωπικό. Το συγκεκριμένο θέμα, έχει τεθεί πάμπολλες φορές… Κυρία Καρανάσιου, μιλώντας πριν από λίγο καιρό με τον υποδιοικητή του ιδρύματος τον κύριο Χρυσόπουλο, μου είπε ότι, η διοίκηση βρίσκεται σε επαφή με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σε μια προσπάθεια να μεταφερθούν οι γιατροί του ΣΤΕΠ στο νοσοκομείο. Αυτό πως το βλέπετε εσείς;
Γ.Κ.: Εμείς θεωρούμε ότι, μέσα σε ένα χώρο όπως είναι το νοσοκομείο, θα πρέπει να υπάρχουν εξειδικευμένα άτομα, γιατί, όπως είπα και γνωρίζετε, αυτή τη στιγμή έχουμε σοβαρές ελλείψεις. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς με ποια λογική θα έρθουν και με τι σχέση εργασίας αυτοί οι γιατροί, αλλά σίγουρα αυτό που ξέρουμε είναι ότι λείπει εξειδικευμένο προσωπικό από το νοσοκομείο, λείπουν σοβαρές ειδικότητες, οπότε, εμείς λέμε αν υπάρχει προσωπικό το οποίο μπορεί να προσφέρει στο νοσοκομείο καλώς να έρθει. Επί της ουσίας χρειαζόμαστε προσωπικό που θα μπορεί να σταθεροποιεί τα περιστατικά εδώ στο νησί και όχι να τα διακομίζουμε. Η Κως είναι από τα νησιά που είμαστε νούμερο ένα στις διακομιδές και σήμερα τώρα που μιλάμε έχουμε διακομιδή και γενικά ότι βαρύ περιστατικό έρχεται, πρέπει να διακομίζεται. Αν υπήρχαν κάποιες ειδικότητες, κάποια περιστατικά δεν θα χρειαζόταν καν να διακομιστούν σε μεγαλύτερα νοσοκομεία και γνωρίζουμε και πολύ καλά και το κόστος όλης αυτής της διαδικασίας, το οποίο είναι τεράστιο.
Ερ: Τόσα χρόνια τα λέτε αυτά… Γιατί πιστεύετε ότι δεν ακούγεστε; Το θέμα των διακομιδών ή των ελλείψεων σε προσωπικό δεν αφορά μόνο στο νοσοκομείο της Κω. Τα ίδια αντιμετωπίζουν κι άλλα νησιά, όπως λ.χ. η Κάλυμνος, η Λέρος, ακόμα και η Ρόδος.
Γ.Κ.: Εμείς χρόνια τώρα μιλάμε ότι, πέρα από το κομμάτι το εργασιακό το οποίο βιώνουμε και πέρα από την περιγραφή των πραγμάτων, υπάρχει καθαρά και μια ευθύνη πολιτική. Μάλιστα, κατηγορούμαστε αν θέλετε σε εισαγωγικά, για το ότι μπαίνουμε σε πολιτικού είδους συζητήσεις. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την πολιτική έξω από αυτό με την έννοια ότι ψηφίζονται καθημερινά νόμοι οι οποίοι υποβάθμισαν και υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο σύστημα υγείας. Φωνάζαμε και φωνάζουμε χρόνια ότι, ο στόχος τους είναι αυτός. Πρόσφατα είδαμε το νέο ΕΣΥ. Πολλές φορές περνάνε νόμοι τους οποίους εμείς μπορεί να μην είμαστε σε διαδικασία να τους διαβάσουμε σε μια εφημερίδα ή να τους ακούσουμε σε ένα δελτίο ειδήσεων, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που το βιώνουμε. Η υποβάθμιση, λοιπόν, του νοσοκομείου, το να ρημάξουν τα νοσοκομεία είναι καθαρά θέμα πολιτικών επιλογών και νόμων οι οποίοι ψηφίστηκαν από τα περισσότερα κόμματα της βουλής και αυτή τη στιγμή το αποτέλεσμα είναι αυτό. Για ποιο λόγο το κάνουνε; Γιατί θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την υγεία κι ο καθένας, όπως έχουμε πει, για να σώσει τον άνθρωπό του, θα πουλήσει και το σπίτι του. Το ξέρουμε πάρα πολύ καλά αυτό.
Ερ: Κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι πολιτικές οι αποφάσεις. Το βλέπουμε κάθε χρόνο από τους μειωμένους προϋπολογισμούς για την υγεία, την εκπαίδευση κ.ά. Παρά ταύτα, βλέπετε φως στην άκρη του τούνελ;
Γ.Κ.: Όσον αφορά το να πάει καλύτερα η κατάσταση, εμείς αυτό που βιώνουμε, όπως είπατε και εσείς, είναι οι μειωμένοι προϋπολογισμοί κάθε χρόνο, η υποβάθμιση της υγείας όχι μόνο στα νησιά, απλά η νησιωτική περιοχή ακόμα δυσκολεύει περισσότερο το να μπορέσεις να έχεις πρόσβαση σε ένα μεγαλύτερο νοσοκομείο, αλλά πλέον όλα τα νοσοκομεία είναι σε μια κατάσταση υποβάθμισης. Βιώνουμε καθημερινά παραιτήσεις γιατρών ανά την Ελλάδα,, βλέπουμε το υπουργείο και γενικά τις κυβερνήσεις να συμπεριφέρονται εκδικητικά, αν θέλετε, σε υπαλλήλους οι οποίοι έχουν δώσει τη ζωή τους και μένουνε χρόνια σε ένα νησί ή σε ένα νοσοκομείο μόνοι τους να παλεύουν, να κρατήσουν κλινικές όρθιες. Πολλές φορές ακούμε και την άποψη, κλείστε το να τελειώνει, δηλαδή, με την έννοια ότι ίσως με αυτό τον τρόπο κάποιοι ακούσουν, αλλά επί της ουσίας πάλι ο κόσμος θα το πληρώσει όλο αυτό το τίμημα.
Ερ: Σαν μέσο πίεσης κάποιος στην αγανάκτησή του μπορεί να το πει αυτό. Δεν κυριολεκτεί.
Γ.Κ.: Ναι, έτσι είναι. Εμείς, ξέρετε, είμαστε και δέκτες του απλού κόσμου που έρχεται καθημερινά στο νοσοκομείο και είμαστε αναγκασμένοι να του εξηγήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει, για τις ελλείψεις τις οποίες βιώνουμε. Αυτό που λέμε στον κόσμο, που εκείνη την ώρα φυσικά δεν μπορεί να ψάξει να βρει την πολιτική ευθύνη όταν έχει τον άνθρωπό του και ψάχνει να βρει πώς θα τον σώσει, είναι η αλήθεια, ότι, αν δεν διαμαρτυρηθεί, αν δεν ξεσηκωθεί, αλλά όχι γενικά και αόριστα, βάζοντας ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ότι ζητάμε δημόσια και δωρεάν υγεία, να μην υπάρχει επιχειρηματική δράση μέσα στο δημόσιο σύστημα υγείας και ότι, δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα η υγεία, δεν θα αλλάξει κάτι. Πολύ απλά, θεωρούμε ότι ο καθένας ο οποίος πολιτικά παίζει τα παιχνίδια του να μεσολαβήσει να διακομίσει έναν ασθενή, θεωρούμε ότι δεν είναι δικαίωμα κάποιου, είναι δικαίωμα όλων.
Ερ: Δυστυχώς αυτά που περιγράφετε αυτά συμβαίνουν. Όλοι στον ίδιο τόπο ζούμε τα ίδια βιώνουμε. Αναφερθήκατε πριν στη συμμετοχή του κόσμου και θυμήθηκα αυτό που είχατε πει στο περίφημο παγκωακό συλλαλητήριο ότι δηλαδή, όλοι θα περάσουμε πρώτα από το νοσοκομείο της Κω και μετά θα πάμε, εάν χρειαστεί, οπουδήποτε αλλού. Κι όμως, η συμμετοχή σε συλλαλητήρια και διαμαρτυρίες που διοργανώνονται, όπως αυτό της προηγούμενης εβδομάδας, είναι πολύ μικρή
Ο κόσμος δεν συμμετέχει. Δεν μπορώ να ξέρω αν σας στηρίζει από τον καναπέ, αλλά πάντως πλάι σας εκεί στο δρόμο δεν βρίσκεται. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Γ.Κ.: Γενικότερα ο κόσμος έχει μια απογοήτευση για το τι συμβαίνει γύρω του. Το καταλαβαίνουμε, το βιώνουμε, βλέπουμε ανθρώπους πλέον να έρχονται και με άλλου είδους παθήσεις. Πλέον στα νοσοκομεία υπάρχουν και ψυχικές παθήσεις. Βλέπουμε ότι ο κόσμος πιέζεται από πολλά, από τα οικονομικά ζητήματα, από το γεγονός ότι η υγεία του δεν είναι σε καλή κατάσταση εφόσον δεν μπορεί ο ίδιος πλέον να πληρώνει ιδιώτη γιατρό για να παρακολουθείται όπως θα έπρεπε, βλέπουμε κόσμο ο οποίος βιώνει σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως είναι οι καρκινοπαθείς που πολλές φορές δεν ξέρουν αν θα έχουμε παθολόγο στο νοσοκομείο και παρακολουθούνται είτε από εξωτερικό γιατρό είτε από κάποιον ογκολόγο στην Αθήνα και πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν απελπισμένοι, βλέπουμε τον κόσμο να μην ξέρει πολλές φορές από πού πραγματικά να πιαστεί. Όλοι πιέζονται γιατί είναι μια γενικότερη κατάσταση και γι αυτό λέμε ότι υπάρχουν ευθύνες πολιτικές.
Ερ: Υπάρχει μια αγανάκτηση, μια αγωνία η οποία δεν εκφράζεται δημόσια αλλά «βουβά» και ίσως αυτό λειτουργεί ως «άλλοθι» για τους ιθύνοντες, είτε τοπικά είτε κεντρικά.
Γ.Κ.: Όπως και να ‘χει, αυτό που ξέρουμε είναι ότι αν τελικά εμείς δεν αντιδράσουμε, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αντιθέτως βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνουν γεγονότα γύρω μας που αν θα τα δεχτούμε πλέον με απάθεια, θα βλέπουμε τον άλλον να πεθαίνει δίπλα μας και δεν θα δίνουμε καμία σημασία. Πρόσφατο το περιστατικό στο γυμνάσιο της Κω με τη μαθήτρια, η οποία αντιμετωπίστηκε πολύ σωστά και πολύ ψύχραιμα από τον καθηγητή του σχολείου που είχε βασική πολύ καλή εκπαίδευση στο να δώσει τις πρώτες βοήθειες. Εδώ βλέπουμε πόση αξία και σημασία έχει το να υπάρχει προσωπικό και να υπάρχει ΕΚΑΒ και όχι να υπάρχουν οδηγοί μέσα στα ασθενοφόρα αλλά διασώστες, γιατί και το δευτερόλεπτο έχει πολύ μεγάλη αξία για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή και πόσο μάλλον ενός παιδιού. Εμείς όμως βλέποντας τους ανθρώπους οι οποίοι έρχονται στο νοσοκομείο, τους γονείς, την αγωνία των ανθρώπων αυτών να πάει το παιδί τους ασφαλές σε ένα μεγαλύτερο νοσοκομείο… Είδαμε ότι εδώ σταθεροποιήθηκε το παιδί. Εδώ καταφέραμε να κάνουμε ό,τι έπρεπε για να μπορέσει το παιδί αυτό να διακομιστεί. Αυτό ζητάμε, να φέρουν περισσότερο προσωπικό για να μπορέσουμε να προσφέρουμε περισσότερα πράγματα, να μην υποβαθμίσουν κι άλλο το προσωπικό. Η κάθε ειδικότητα να ‘ναι στον τομέα της για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε στο επείγον και σε ένα επεισόδιο το οποίο μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα.
Ερ: Αναφερθήκατε στο ΕΚΑΒ. Τι ακριβώς συμβαίνει;
Γ.Κ.: Το να βάζουμε οδηγό στο ασθενοφόρο αντί για διασώστη… Γυρίσαμε το ΕΚΑΒ 50 χρόνια πίσω ξαφνικά. Θα μου επιτρέψετε να πω και κάτι άλλο. Η διοίκηση
λέει να είμαστε όλοι μαζί. Πολύ ευχαρίστως να είμαστε όλοι μαζί, αλλά να βγούνε μαζί μας, να διαδηλώσουν, να βάλουν τα πράγματα έτσι όπως είναι, γιατί, το να κάνουμε διαπίστωση ότι όλα τα νοσοκομεία γενικά πάνε από το κακό στο χειρότερο, δεν σημαίνει ότι έχουμε κάνει σωστά τη δουλειά μας. Το γνωρίζουμε ότι παντού αυτή τη στιγμή υπάρχει μια κατάσταση υποβάθμισης από άποψη στελέχωσης. Έκανα και μια αναφορά στην συγκέντρωση που είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα, για τα χειρουργικά τραπέζια και τις αίθουσες στα μεγάλα νοσοκομεία των Αθηνών, ότι λειτουργούν µε το εν τρίτο. Για παράδειγμα, στο Αγλαΐα Κυριακού λειτουργούν τα 3 από τα 7, στον Ευαγγελισμό τα 8 από τα 17. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν την έλλειψη προσωπικού και ιατρικού και νοσηλευτικού. Δεν φεύγουν οι γιατροί από μόνοι τους. Φεύγουν λόγω κακών εργασιακών συνθηκών.
Ερ: Κυρία Καρανάσιου, ο επίλογος δικός σας.
Γ.Κ.: Να σας πω για την κινητοποίηση της προηγούμενης εβδομάδας, ότι έγινε συντονισμένα. Δηλαδή, έγινε μία σύσκεψη διαδικτυακή αρχικά με όλα τα νησιά του Αιγαίου. Μιλήσαμε με Ικαρία, με Μυτιλήνη, με Σάμο, με όλα τα νησιά. Μιλήσαμε όλοι από τα σωματεία και η περιγραφή ήταν ακριβώς η ίδια. Δεν διαφέραμε πουθενά και πήραμε την απόφαση να γίνει αυτή η παναιγιακή κινητοποίηση την ίδια μέρα παντού σε όλα τα νοσοκομεία και 6 του μηνός εκπρόσωποι των Σωματείων από όλο το Αιγαίο να μεταβούμε στην Αθήνα, στο Υπουργείο Υγείας, να διαμαρτυρηθούμε και να ζητήσουμε εξηγήσεις γι αυτή την κατάσταση, όχι για να πάμε να τους τα γνωστοποιήσουμε, μια χαρά τα ξέρουν.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
