Κρυώνω, να τρέμω! Ακουμπώ στο δένδρο και το δάκρυ θολώνει μάτια και μυαλό. Τρέχω να τους προλάβω. Κάτι να κάνω. Δεν τους βρίσκω. Συναντώ στο πάρκο του Ιεχωβά (ή Κωων μεταναστών;) μια άλλη ομάδα που την ακολουθεί ένα υπερβολικά αδύνατο και μικροκαμωμένο παιδί που στηριγμένο σε 2 πατερίτσες σέρνει τα πόδια του βιαστικά ακλουθώντας τους φίλους του προς το πλοίο…
---Στην λεωφόρο των φοινίκων, κορμιά ξαπλωμένα στο χώμα και στο μπετόν, γυναίκες με αγκαλιά τα μωρά τους, ρούχα απλωμένα, γύρω από το κάστρο, …‘’κάπως έτσι ήταν και το ‘’22!. Είναι η τρίτη γενοκτονία των Ασσυρίων από τότε.
---Από το Αμσλι του Κουρδιστάν της Συρίας που βομβαρδίζεται αδιακρίτως από την τουρκική αεροπορία εδώ και ένα μήνα, ο 20 χρονος Αχμαντ φθάνει στην Κω και μαζεύουμε σκουπίδια στην παραλία μπροστά από το επαρχείο ‘’η περιοχή μας είναι μια κόλαση, ο στόχος είναι να μας διώξουν. Θέλω να πάω κάπου που μπορώ να ζήσω’’.
---Στην Β. Γεωργίου ο 22-άχρονος Αράντ, χαμογελαστό πρόσωπο, καθαροντυμενος με ένα σακίδιο και την νεαρή σύζυγο του που δεν κρύβει την θλίψη της στα υγρά μεγάλα μάτια της: έφυγα πριν 20 μέρες από το Ιντελμ της Συρίας. Πέρασα στην Τουρκία και έφτασα στην Σμύρνη. Από εκεί μου είπαν να ρθω στο Πετρουμι. Τώρα η διαδρομή μου είναι Μακεδονία, Σερβία, Ρουμανία, Ουκρανία Πολωνία, Δανία, Σουηδία. Δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής. Πέρασα από προσφυγικούς καταυλισμούς σε Ιορδανία, Λίβανο και Τουρκία. Κανένας δεν μας θέλει. Όλοι μας διώχνουν!’’.
---Μπροστά από το Δημαρχείο να! η Λιου! Μετά την πτώση σοσιαλισμού ήρθε στην Κω και δούλεψε για 15 χρόνια καθαρίζοντας σπίτια. Έφυγε πριν 2 χρόνια στο σπίτι της στην Ουκρανία: ‘’ότι βλέπεις εδώ τα ίδια και στη Ουκρανία. Πρόσφυγες από τις περιοχές του πολέμου παντού! Δεν υπάρχει ζωή πια στην πατρίδα μου! Γύρισα, θα ζήσω εδώ’’.
---Η Μαρία παιδί Κώων μεταναστών που ζει στη Γερμανία: ‘’ Είμαστε συνηθισμένοι σε αυτές τις σκηνές. Δεν είναι μόνο εδώ! Είναι δρόμοι και περιοχές στην πόλη μου, που φοβάσαι να περάσεις! Φοβάσαι την βαριά ατμόσφαιρα του αγνώστου και της φτώχειας, έστω κι αν δεν έχουν γίνει κρούσματα βίας. Είναι τραγικό στον σύγχρονο κόσμο να μην ξέρουμε που να σταθούμε!’’
--- Ο Νικος μένει κοντά στο κάπταιν Ηλίας: ‘’ θέλω να σας μιλήσω. Δεν με νοιάζει ποιος κυβερνά επάνω ή κάτω. Με ενδιαφέρει το σπίτι μου, η αυλή μου, η γειτονιά μου, η πόλη μου, ο τόπος μου! Δεν είμαι ρατσιστής και δεν μου φταίνε οι άνθρωποι της προσφυγιάς, του πολέμου και της φτώχειας. Με νοιάζει εσείς γιατί δεν κάνετε αυτά που πρέπει για την καθαριότητα και τη τάξη στην γειτονιά μου. Γιατί δεν κάνετε αυτό που μπορεί να γίνει σαν λύση λογικής’’
--- Μερικοί θερμοκέφαλοι, συζητούν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Να κάνουν περιπολίες με τα φουσκωτά τους απωθώντας τους ‘’λαθρομετανάστες’’. Να πνίξουμε και μερικούς! Να το ακούσουν για να ξέρουν ότι δεν είμαστε ‘’εμπάτε σκύλοι και λεστικά μην δώσετε’’. ΕΔΩ ΠΡΟΣΟΧΗ: Όλοι θυμόμαστε τα γεγονότα των ανδρών του Λιμενικού που έπνιξαν μετανάστες στα Ίμια. Οι αυτουργοί νέα ανώριμα παιδιά πήραν μετάθεση, αλλά ο υπουργός ζήτησε συγγνώμη, η χώρα διασύρθηκε και πλήρωσε πρόστιμα από αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων. Ας κρατήσουν λοιπόν τον θυμό τους. μόνο κακό θα κάνουν πάνω στο κακό που ζούμε!
2. Σήμερα αναμένεται συνέντευξη τύπου του τοπικού κυβερνητικού βουλευτή κ Καματερού. Ας μας επιτραπεί όμως να πούμε ότι οι γενικές και αόριστες τοποθετήσεις, οι αντεγκλήσεις και η μεταφορά ευθυνών, τώρα πια, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Το να λέμε για παράδειγμα στο δημοτικό συμβούλιο ''καθορίστε ένα χώρο και η κυβέρνηση θα κάνει τα υπόλοιπα'' απεδείχθη ότι δεν είναι λύση. Είναι δύσκολο στον δήμαρχο (ή στον περιφερειάρχη) να πουν: θα γίνει χώρος προσωρινής διαμονής στην Κω και όχι στο Πυλι. Ναι! τοπικά σε επίπεδο κοινωνίας και πολιτικής εκπροσώπησης υπάρχει δυστοκία. Αυτός είναι ο λόγος της μη τακτοποίησης του προβλήματος εγκατάστασης των 50 τσιγγάνων στην Κω (Ρόδο και σε πολλά μέρη). Το μεταναστευτικό είναι πρωτίστως κυβερνητικό θέμα και η κυβέρνηση πρέπει να καθορίσει την λύση με πρώτο βήμα την χωροθέτηση του κέντρου προσωρινής διαμονής και παροχής υπηρεσιών (αστυνομίας, μεταφοράς, σίτισης, κλπ), όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Στα δευτερεύοντα ζητήματα της διαχείρισης, οι τοπικοί άρχοντες με δηλώσεις τους έχουν δεσμευτεί ότι θα σεβαστούν ή και ότι συμφωνούν. Φυσικά και μπορεί να υπάρξουν αντιδράσεις, άλλα υπάρχει η λογική της πλειοψηφίας και του πολιτικού καθήκοντος που θα στηρίξει την θεσμική πρόταση διεξόδου από το σημερινό…ΔΡΑΜΑ.
Ν Μυλωνάς
