Για μια ακόμα φορά θα αναλωθούμε σε σχόλια επί μιας κατάστασης που αποτελεί τριβή στην καθημερινότητά μας ως οδηγοί ενός τροχοφόρου οχήματος. Εύκολες διαπιστώσεις, το ίδιο εύκολες απόψεις για το τι έπρεπε να γίνει και πώς έπρεπε να ήταν τα πράγματα. Χρόνια τώρα αυτή η κατάσταση. Όμως στο νησί υπάρχει η στοιχειώδης σήμανση και κάτι περισσότερο από στοιχειώδης -ας μου επιτραπεί η θέση και άποψη. Παρ’ όλα αυτά, τα τροχαία ατυχήματα –αν πάρουμε την πιο θετική εξέλιξη ενός κακού, είναι ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι, ανησυχητικά αυξημένα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δε, είναι ότι καταγράφονται στο μυαλό μας ως μέρος της καθημερινότητας ό, τι πιο φυσιολογικό δηλαδή ως φαινόμενο, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουμε τη διάστασή τους. σχεδόν δεν μας ακουμπά πλέον ο ανθρώπινος πόνος, όλο μοιάζουν πιο πολύ με κινηματογραφική ταινία, κανένα συναίσθημα. Μέχρι το κακό να μπει ή να ακουμπήσει το σπίτι μας. Τότε όλα αλλάζουν. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ολοκληρωμένη κυκλοφοριακή μελέτη για το συγκεκριμένο σημείο αλλά καθυστερεί λόγο τουριστικής περιόδου, με το πέρας της οποίας θα ξεκινήσουν εργασίες σύμφωνα με τις ειλημμένες αποφάσεις του Δήμου μας. Αυτή είναι όμως η μία πλευρά, τα μέτρα και το αυστηρό γράμμα του Νόμου. Η άλλη πλευρά, είμαστε εμείς, οι άνθρωποι απέναντι στην Παιδεία μας, όχι την εθνική αλλά αυτήν που μας διαμορφώνει ως μονάδες μιας κοινωνίας. Κι εδώ πρέπει κάποτε να παραδεχτούμε πως διαπιστώνεται έλλειμμα. Στα σχολεία των δύο πρώτων βαθμίδων γίνονται σεμινάρια μιας πρώτης γνωριμίας των παιδιών και εφήβων με τα σήματα και βασικών γνώσεων οδικής συμπεριφοράς. Η πραγματικότητα όμως, η οδήγηση στους δρόμους της πόλης, είναι εντελώς διαφορετική. Όλα δείχνουν μια ολίγον τριτοκοσμική εικόνα. Η παραβατικότητα είναι με το πόδι στο πεντάλ. Με την πρώτη ευκαιρία την πατάμε. Στο οδικό δίκτυο, ο μισός ΚΟΚ καταπατείται! Πολυτέλεια η εφαρμογή του όταν οι υποχρεώσεις τρέχουν. Οι υποχρεώσεις της ζωής μας, τρέχουν και μας τρέχουν. Μας επιβάλλουν ρυθμούς και ταχύτητες. Μας επέβαλαν το ‘’κοίταξα’’ κι όχι το ‘’είδα’’, κάτι αντίστοιχο με τις παρωπίδες που φέρουν τα ζώα. Σήμερα θρηνούμε μια ακόμα ανθρώπινη ζωή, μετράμε μια ακόμα οικογενειακή τραγωδία, καταγράφουμε μια συνεχιζόμενη αδικία. Νέοι –κυρίως εργαζόμενοι- πολλοί από αυτούς οικογενειάρχες, με δίτροχα ή τετράτροχα ‘’εκβιάζονται’’ να φτάσουν στην ώρα τους το ‘’εμπόρευμα’’. Το κόστος για της ζωής βλέπετε… Το κόστος της ζωή τους ,…δεν συμπεριλαμβάνεται!
Ακροδεξιοί και Αχυράνθρωποι στην εξουσία
Μακριά από τον γράφοντα οι εμμονές. Αλλά, θα πρέπει να αποκαλύπτεται αδιάκοπτα προς τα πού οδηγεί την ανθρωπότητα, η επικίνδυνη και παρανοϊκή κάστα των δήθεν παγκοσμιοποιητών βάσει οργανωμένου σχεδίου. Αφού κατάφεραν να διεισδύσουν κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, εγκαθιστώντας δικούς τους διεφθαρμένους αχυράνθρωπους (Ζελένσκι), αφού εξαγόρασαν λειτουργήματα όπως είναι η Δικαιοσύνη και η Δημοσιογραφία (Μητσοτάκης), προκαλούν προς δικό τους όφελος, όχι μόνο την κλιματική καταστροφή την οποία μας χρεώνουν (Βιομηχανίες κολοσσοί), αλλά και ακραία φτωχοποίηση των κοινωνιών (π.χ. Ελλάδα). Στη συνέχεια τις εξοντώνουν. Εκείνο που ο απλός κοσμάκης, υποδέχεται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης με θετική ματιά, είναι η ανάγκη ο κόσμος, οι πολίτες του κόσμου, να μπορούν να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον, με τον πολιτισμό του ο καθένας. Μια ανάγκη που θα έρθει ωριμάζοντας και όχι μέσω επιβολής. Αυτή έχει άλλα κίνητρα και ενδόμυχες στοχεύσεις. Οι επιτήδειοι προσομοιάζουν τις δύο περιπτώσεις και τις προσφέρουν ως κλάσματα με κοινό παρονομαστή. Στο τέλος η ‘’εξίσωση βγαίνει ‘’ατελής’’ κι αυτό, είναι η επιδίωξή τους. Γιατί οι πολιτικές ροπές της σύγχρονης Ευρώπης – Δυτικού πολιτισμού άλλως, με την άκρως ανησυχητική άνοδο της ακροδεξιάς, κάθε άλλο παρά μας διαψεύδουν και μας κρατούν μακριά από εμμονικές τάσεις- σκέψεις- πραγματικότητα! «Με τη δύναμη της θέλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης αλλάζει τον κόσμο».
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
(Ινδός Φιλόσοφος)
Σκέψου λοιπόν, αυτό τον κόσμο θέλεις;
