Και το 2023, λοιπόν, συνεχίζονται αμείωτα τα προβλήματα του προηγούμενου. Ξανά μανά η πανδημία (εξακολουθεί η διπλή γλώσσα των ειδικών, που μόνο σύγχυση προκαλεί), ξανά μανά η αύξηση των διαφόρων λοιμώξεων ταυτόχρονα με την έλλειψη φαρμάκων (!!!), ξανά η γνωστή κόντρα των ειδικών για τα μέτρα που επιβάλλεται ή δεν επιβάλλεται να πάρουμε για να αντιμετωπίσουμε τον «αόρατο εχθρό», αμείωτη και η διαφθορά των «προστατών» μας, εντός και εκτός των «πυλών», πρώτο τραπέζι πίστα οι τηλεδίκες, οι αφορισμοί…
Και όλα αυτά, ενώ οσονούπω έρχονται οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και η προεκλογική παροχολογία έχει πιάσει ταβάνι!!!
Όλοι υπόσχονται τα πάντα!!! Δηλαδή, μια από τα ίδια, αλλά προς το χειρότερο. Δεν τηρούν πλέον, ούτε τα προσχήματα.
Κι εμείς;
Σημάδια κόπωσης εμφανίζει ο κόσμος, αποφαίνονται άλλοι ειδικοί.
Και πάλι καλά να λέμε!!!
Με τόσα που συμβαίνουν, αφού ακόμα δεν έχουμε πάρει τα βουνά, σηματοδοτείται η αντοχή μας. Η ανοχή μας όμως;
Δίνουν και παίρνουν οι δημοσκοπήσεις μοιράζοντας ελπίδες και απογοητεύσεις, ανάλογα με τον «εργοδότη» τους.
Οι «τιμές» τους δεν διαφέρουν από ένα απλό καρδιογράφημα.
Και τα κόμματα, αχ αυτά τα κόμματα.
Διαβάζουμε:
«Με την έννοια του πολιτικού κόμματος αναφερόμαστε σε μια ομάδα ατόμων που οργανώνονται με σκοπό να αποκτήσουν την κυβερνητική εξουσία. Έτσι, τα στοιχεία που συνθέτουν το κόμμα, σύμφωνα με τον ορισμό του, είναι η επιδίωξη κατάκτησης της εξουσίας, ένας βαθμός οργάνωσης και η ύπαρξη εξωκοινοβουλευτικής υποστήριξης.
Στο πλαίσιο ενός πολυκομματικού συστήματος, τα πολιτικά κόμματα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να καλύψουν θέσεις λήψης αποφάσεων. Συμβάλλουν στη μορφοποίηση της πολιτικής βούλησης και υπό αυτήν την οπτική αποτελούν σημαντικό πυλώνα του δημοκρατικού και συνταγματικού κράτους. Σε ένα μονοκομματικό σύστημα, η δομή και η λειτουργία του κόμματος μεταβάλλεται. Σε αυτήν την περίπτωση, το κόμμα συνήθως αποκτά ολοκληρωτικό χαρακτήρα.
Η έννοια του πολιτικού κόμματος ορίζεται συμβατικά με δύο τρόπους.
Ο πρώτος ορισμός θεμελιώνεται στην ιδεολογία και τις κοινές πολιτικές πεποιθήσεις. Σύμφωνα με τον Benjamin Constant, ένα πολιτικό κόμμα ορίζεται ως «συνάντηση ατόμων με κοινό πολιτικό πρίσμα». Ωστόσο, πολλά πολιτικά κόμματα δεν έχουν θεμελιακό χαρακτηριστικό τους την ιδεολογία ή τη χάραξη πολιτικών. Για παράδειγμα, δεν σπανίζουν τα πολιτικά κόμματα που έχουν πελατειακά και πατερναλιστικά χαρακτηριστικά και αποτελούν εργαλείο για την προώθηση της καριέρας ενός πολιτικού.
Ο δεύτερος ορισμός, θεσμικού χαρακτήρα, θεωρεί το κόμμα αναπόσπαστο στοιχείο του δημοκρατικού παιχνιδιού.
Τα πολιτικά κόμματα διακρίνονται από άλλες πολιτικές ομάδες και συλλόγους, όπως οι ομάδες συμφερόντων, κυρίως από το γεγονός ότι τα κόμματα επικεντρώνονται στην εκλογή υποψηφίων, και άρα έχουν το βλέμμα στραμμένο στην εξουσία, ενώ οι ομάδες συμφερόντων επικεντρώνονται στην προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας. Αυτό σχετίζεται και με άλλα χαρακτηριστικά που μερικές φορές διακρίνουν κόμματα από άλλους πολιτικούς οργανισμούς, όπως μεγαλύτερη συμμετοχή, μεγαλύτερη σταθερότητα με την πάροδο του χρόνου και βαθύτερη σύνδεση με το εκλογικό σώμα.
Σε πολλές χώρες η έννοια ενός πολιτικού κόμματος καθορίζεται από το νόμο και οι κυβερνήσεις ρυθμίζουν τις απαιτήσεις που πρέπει να πληροί ένας οργανισμός για να χαρακτηριστεί νομότυπα ως πολιτικό κόμμα».
Δημοκρατικό και συνταγματικό κράτος λοιπόν. Ιδεολογία και κοινές πολιτικές πεποιθήσεις ή πολιτικά κόμματα που έχουν πελατειακά και πατερναλιστικά χαρακτηριστικά και αποτελούν εργαλείο για την προώθηση της καριέρας ενός πολιτικού από τη μια πλευρά και ομάδες συμφερόντων επικεντρώνονται στην προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας από την άλλη.
Εμάς, τι μας διακρίνει; Ποια ή ποιες «ομάδες» μας διοικούν;
Ρητορικό το ερώτημα.
Σημείωση: Δεν υστερούν και οι δημοτικές παρατάξεις των χαρακτηριστικών των κομμάτων…
