Βέβαια πως να συμβεί αυτό όταν το κλίμα και η συγκυρία δείχνει να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση: Από τη μια στην Ελλάδα Μητσοτάκης και Τσίπρας οδεύουν προς τις διπλές κάλπες σε συνθήκες ακραίας πόλωσης και από την άλλη ο Ερντογάν φαίνεται να χάνει απ' όλους τους πιθανούς αντιπάλους του στις δημοσκοπήσεις.
Διαβάζουμε μάλιστα έκπληκτοι ότι ως "μαέστρος των συμβολισμών", επέλεξε ως ημερομηνία διπλών εκλογών τη 14η Μαΐου, εργαλειοποιώντας το συναίσθημα απέναντι στη δυσαρέσκεια για τα σοβαρά προβλήματα της χώρας και την αποτυχία του να πείσει ότι η Τουρκία κατέστη επί των ημερών του η περιφερειακή υπερδύναμη που οραματιζόταν.
Η 14η Μαΐου 1950 είναι η μέρα που το Δημοκρατικό Κόμμα μπόρεσε να υπερισχύσει των κεμαλικών του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, κερδίζοντας τις εκλογές στην Τουρκία. Ο Ερντογάν θέλει έτσι να εμφανίζεται ως πολιτικός διάδοχος του Μεντερές, ο οποίος κυβέρνησε ως το 1960, οπότε ανετράπη με πραξικόπημα και εκτελέστηκε με απαγχονισμό στο νησάκι Ιμραλί, στη θάλασσα του Μαρμαρά. Καταδικάστηκε μάλιστα και για το πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων της Πόλης το 1955! Και ο παραλληλισμός αυτός δεν είναι καθόλου τυχαίος, καθώς αν ο Ερντογάν χάσει -όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- τις εκλογές τότε όπως σημειώνουν οι σχετικές αναλύσεις δεν θα πάει απλώς σπίτι του. Τα μίση και τα πάθη εκεί είναι τόσο έντονα που όλα μπορεί να συμβούν (ακόμα και να έχει την ίδια τύχη με τον Μεντερές που τόσο θαυμάζει...)
Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι πληθαίνουν τόσα Ελληνικά και ξένα δημοσιεύματα που μας προετοιμάζουν όσο πάμε προς την κρίσιμη περίοδο των εκλογών για το "Τι θα συμβεί αν ο Ταγίπ Ερντογάν διαπιστώσει ότι χάνει 100% τις εκλογές και υπό συνθήκες πολιτικού πανικού επιχειρήσει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο με στόχο είτε να συσπειρώσει τους Τούρκους πολίτες γύρω από τον... ηγέτη τους και να ανατρέψει τη δυσμενή γι’ αυτόν εξέλιξη, είτε ως πρόσχημα για να ακυρώσει τις κάλπες και να παραμείνει στην εξουσία;"
Το περιοδικό «Economist» σε ένα ιστορικό και ταυτόχρονα παρεμβατικό του άρθρο για την Τουρκία εξηγεί ότι ο Τούρκος πρόεδρος μπορεί να φτάσει στα άκρα για να κερδίσει τις εκλογές και να μετατρέψει τη χώρα του σε «rogue state» (εγκληματικό κράτος). Και το άρθρο θεωρεί αυτονόητο ότι οι ακρότητες του Ερντογάν μπορεί να έχουν πεδίο εφαρμογής το Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο και σίγουρα τη χώρα μας. Προειδοποιεί μάλιστα τις ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές χώρες να δράσουν γρήγορα και πριν από τις εκλογές στην Τουρκία, για να πιέσουν τον Ερντογάν και να αποτρέψουν μια τέτοια ενέργεια. Καταλήγουν δε στο συμπέρασμα ότι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει είναι η πίεση.
Και το πιο ανησυχητικό σενάριο που γράφει το Πρώτο Θέμα: "Μήπως τελικά είναι νομοτελειακό να προκληθεί κάποια κατασκευασμένη κρίση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ώστε να επιλυθούν οι διαφορές με διπλωματικό τρόπο, δηλαδή με διαπραγματεύσεις σε μια χρονική στιγμή που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης;"
Κι αυτό μάλιστα την χρονική περίοδο που υποτίθεται θα έχει ξεκινήσει ο τουρισμός τόσο σε εμάς, όσο και απέναντι... (Γιατί αν θυμηθούμε οι προηγούμενες κρίσεις των Ιμίων το '96 ήταν τέλη Ιανουαρίου και παλαιότερα το '87 με το Σεισμίκ, ήταν τέλη Μαρτίου, όχι Απρίλιο και Μάιο...)
Νομοτελειακό λοιπόν από τι; Από "μυστικές συμφωνίες" μήπως διεθνών κέντρων εξουσίας; (βλέπε συναντήσεις Μητσοτάκη προ μηνών με Ερντογάν και Αλμπαϊράκ. στο Φανάρι);
Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μείνει ως σενάριο (καχυποψίας και μόνο) στα χαρτιά και να μην χρειαστεί να το μάθουμε κι αυτό εκ των υστέρων,,, (όπως ας πούμε και το εάν ή πότε θα αντικατασταθεί ο εξοπλισμός που έδιωξαν από τα νησιά μας για να τα στείλουν στην Ουκρανία...)
