«Στα 14 ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Το είχα πάρει, όμως, πολύ σοβαρά. Έκανα διατροφή και καθημερινές προπονήσεις. Κόλλησα με το συγκεκριμένο άθλημα και ήθελα να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται», λέει στο people.
Η πρώτη μεγάλη διάκριση ήρθε τον Νοέμβριο του 2000, κερδίζοντας τον επί 3 χρόνια αήττητο πρωταθλητή Baris Nezif στη Μελβούρνη:«Ήμουν 20 ετών και δεν σου κρύβω πως, πριν ακόμα πάω, είχα οραματιστεί πολλές φορές τη στιγμή της νίκης. Μετά από κόπους, θυσίες και ατελείωτη προσευχή, βρέθηκα απέναντί του και τον κέρδισα. Θυμάμαι πως τότε με είχαν τελειωμένο. Θεωρούσαν πως στο δεύτερο γύρο θα πέσω νοκ άουτ. Για εκείνους ήμουν ο μικρός άγνωστος Έλληνας. Όταν τον έβλεπα διαλυμένο από τα χτυπήματά μου στα σχοινιά, δεν μπορούσα να πιστέψω πως το έκανα εγώ».
Το 2001, πάλι στη Μελβούρνη, ήρθε ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός, στον αγώνα με τον Αυστραλό Mike Cope: «Τον κέρδιζα, είχε πέσει ήδη μια φορά κάτω και σχεδίαζα πώς θα τον βγάλω νοκ άουτ. Ανάμεσα στα χτυπήματα, κατάφερε να μου περάσει μια γονατιά και να μου σκίσει το φρύδι. Έκανα 23 ράμματα. Ήταν η πρώτη φορά που χτυπήθηκα τόσο πολύ και έμεινα σε νοσοκομείο της Αυστραλίας για μία εβδομάδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο, θλιμμένο, σε μια γωνία του δωματίου, σαν πληγωμένο κουτάβι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Πίστευα πως το τραύμα ήταν σοβαρό και ίσως να μην μπορούσα να αγωνιστώ ξανά. Περίμενα βασανιστικά τις μέρες να περάσουν, να μου βγάλουν τα ράμματα και να γυρίσω στην Ελλάδα».
Η επιστροφή του στην Ελλάδα μετά από το ατύχημα σφραγίζεται από χιλιάδες ώρες προπόνησης, απόκτησης καλής ψυχολογίας και επιθυμία κατάκτησης των στόχων του: «Μέσα από το άθλημα διδάχτηκα μια μεθοδολογία για το πώς θα πετύχω τους στόχους μου. Το όραμα, η πίστη, η υπομονή, η επιμονή, η πρόβλεψη και η πειθαρχία ήταν για μένα τα συστατικά της επιτυχίας, τα οποία δούλεψα πολύ μέσα στο μυαλό μου. Καθημερινά έπρεπε να υπερβαίνω τα όριά μου και να ξεπερνάω τον πόνο και την κούραση. Ουσιαστικά είχα ένα διακόπτη που όταν έκανα προπονήσεις άνοιγε και έκλεινε στο σπίτι. Ο αθλητής είναι σαν τον ηθοποιό που ανεβαίνει πάνω στο σανίδι: Πρέπει να διασκεδάσει τον κόσμο. Μόνο που στη δική μου περίπτωση υπάρχει και ο σωματικός πόνος. Αυτό που διδάχτηκα από την οικογένειά μου είναι πως με αυτό που θα ασχοληθώ, να δώσω την ψυχή μου και να είμαι 100% εκεί. Διαφορετικά, να μην το κάνω καθόλου. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι που πρέπει να βγαίνει πηγαία από μέσα σου, προκειμένου να κάνεις υπερβάσεις. Με το ζόρι δεν γίνεται».
